در خبرها آمده بود که بر سر نمایش یا عدم نمایش چهره عباس بن علی (ابوالفضل العباس) در سریال مختارنامه بحث و اختلافات بالا گرفته چنانکه عده ای موافق و عده ای مخالف اینکارند...

بچه که بودم (از 5 سالگی) پدرم مرا پای منبر می برد... یکی از قصه های اهل منبر را که کم از دیگر قصص مداحان اهل ندارد در اینجا نقل میکنم چون حکایت مزبور آنچنان عظمت داشت! که هرگز از یاد من و دیگر شنوندگان نخواهد رفت... فراموش نکنید این حکایت در منبر بشکل ساده و اینچنین که در اینجا نوشته میشود بیان نمیشد بلکه با سوز و گداز و آه و ناله و آوائی حزن آلود خوانده میشد:

روز تاسوعا قمر بنی هاشم با خودش عهد کرد اونقدر از کفار حربی رو بکشه که خون برسه به رکاب حضرت! سر این کار قسم خورد و گفت: مرد میخوام که قسم عباس رو بشکنه... جنگی عظیم درگرفت... ابوالفضل العباس شروع به قلع و قمع سپاه ابن سعد کرد... هزاران نفر کشته شدند! اما خون تا رکاب حضرت نمی رسید... خداوند باریتعالی با خودش فکر کرد اگر عباس بخواد اینجوری ادامه بده دیگه از نسل بشر کسی باقی نمی مونه برای همین و برای اینکه قسم حضرت عباس هم شکسته نشه به ملائکه امر کرد اسب اون حضرت رو به یک گودال بکشن تا خون سریعتر به رکاب اسب برسه. ملائکه چنین کردند و باب الحوائج وقتی دید دریای خون به رکاب رسید شمشیر رو به گوشه ای پرتاب کرد و خطاب به کفار گفت: من به عهد خود وفا کردم ، اکنون آماده شهادتم که اگر عهدم نبود یک نفر از شما باقی نمیگذاشتم... و آنها دستان حضرت را قطع و او را به شهادت رساندند..

اینکه کل سپاه عمر سعد سه هزار نفر بود (آنهم روز عاشورا و نه دو سه روز قبلترش) و اگر خون همه را بچلانید اندازه یک تانکر26 هزار لیتری نمیشود، اینکه اگر همان تانکر را وسط بیابان خالی کنید یک قطره از آن روی سطح زمین نمی ماند ، اینکه قدرت یک انسان و بازویش چقدر است که بتواند حتی از دست همان 3 هزار نفر جان سالم بدر ببرد و و و ... همه به کنار و اینکه باورمان میشد نیز به کنار اما به شخصه نمیتوانم از ظلمی که مداحان و برخی از منبریهای قدیم و جدید(بخاطر پول در درجه اول و بخاطر نادانی خود در درجات بعد) به خاندان پیامبر کردند بسادگی بگذرم. آنچه ما در طول تاریخ (از دوره صفویه به بعد) از حسین(ع) و خاندانش شنیدیم جز ذلت حسین و خانواده اش چیز دیگری نبود، هنوز که هنوز است شعار دستجات سینه زنی و زنجیززنی ما در روز عاشورا "اصغرم اصغرم" و " اکبرم اکبرم" است. صرف گریاندن مردم و این جمله مشهور که " گریه کن مسلمان که گریه ثوابست" از هدف حسین غافل ماندیم و به اکبر و اصغر پرداختیم. من از دوستان کافه دعوت میکنم روز عاشورا قلم و کاغذی بدست گیرند و در یک پروژه جالب برخی شعارهای دستجات را یادداشت کنند تا ببینیم و ببینند که حسین و حرکت فوق العاده حسین تا چه حد در کلامهائی ساده لوحانه با شعارهائی به قدمت 300 سال هر ساله و همه ساله تکرار و تکرار و تکرار میشود. از نظر منصور ذکر حسین و خاندانش نه در بستر گریه و زاری که باید در بستری از ابهت و صلابت به گوش اهل دین برسد. هدف حسین ظلم ستیزی بود و ما با گذشت 1400 سال از واقعه درست در جهت مخالف حرکت کرده و بجای پرداختن به این ظلم ستیزی به ظلمی که بر او رفت اکتفا کرده ایم و این یعنی خوار کردن کسی که خود دشمنان خدا را خوار کرد. امروزه عادت کرده ایم که با شنیدن نام حسین اشکی بر گوشه چشمانمان بلغزانیم و بر او بگرئیم و بی اختیار یاد علی اصغر و حرمله بیفتیم... آیا هدف حسین از شهادتش این بود؟ که دیگران بر او و خاندانش بگریند؟ که نذرهایمان را فقط روز عاشورا بدهیم؟ ...که فقط عاشورا بیادش باشیم؟ که با توصیه مداحانی نادان لخت شویم و بر این برهنگی افتخار کنیم؟ که قمه بزنیم ؟ که گِل و بقول لرهای عظیم الشان: خرّه) بر سر و شانه بزنیم؟ که فقط سیاه بپوشیم؟ در کتاب تاریخ ادیان جهان از زبان یک نویسنده فرنگی دیدم که ذیل مذهب تشیع نوشته بود: "فرقه ای از مسلمانان که 10 ماه از دوازده ماه سال را سیاه پوشند و ..." . چه کس گفت که سیاه رنگ عشق است؟!! سیاهی آخرین نماد دلمردگی است. هندیها و بسیاری از مردم جهان حتی در مراسم مردگان خود سفید می پوشند، حتی عربها نیز اعتقادی به سیاه ندارند و ما ... و شاه عباس ما در دوره صفویه برای افتادن از آنسوی بام رنگ سیاه را برای عزاداریها توصیه کرد و ما ... صدها سال است که پذیرفته ایم، بدون آنکه بپرسیم: چرا؟ ... حسین(ع) را در بستری از ظلم پیچیده ایم و مداحان ما امروزه از این بستر، نان دانی خوبی برای خود دست و پا کرده اند و دائم بر این بستر چوب میزنند. نان و آش آنها چنان گرفته است که حتی امروزه عار دارند (و شاید برای ردیف بودن قافیه) نام حسین را بشکل کامل بر زبان جاری نمیکنند و فریاد میزنند : "سِین". موسیقی و نمایش آلات و ادواتش در سیما ممنوع است اما همین موسیقی در روز عاشورا چه ها که نمیکند

و حقیقت حسین در بستری از زمان کم رنگ شده است، گاه مداحان کم سواد بر این کم رنگی ناخواسته همت گمارده اند . ... امروزه برای یک مداحی خوب در تهران آنان از 15 میلیون کمتر نمی گیرند... و سوال اینجاست : وقتی چهره یوسف و عیسی مسیح با نسخی ایرانی روی آنتن میرود چرا درخصوص عدم نمایش معصومین دم بر نمیاید؟ آیا قدر و منزلت آنها از حضرت عباس  در درگاه الهی کمتر است؟ قرنهاست در تعزیه خوانی و شبیه خوانی ، چهره های حسین (ع) و قمر بنی هاشم تصویر میشود