(۱۳۸۹/۶/۲۸ عصر ۱۱:۳۰)سروان رنو نوشته شده:  واقعا سکانس هایی تو این سریال هست که با بهترین سکانس های شاهکارهای تاریخ سینما پهلو به پهلو می زنه...

روز جمعه یک صحنه از این سريال که بارها و بارها دیده بودم توجه مرا مجددا بخود جلب کرد: ...

مراد عصبانی است و با افراد خود به خشونت رفتار میکند، حتی کشیده ای سخت بر صورت پسرک نوجوان می کوبد و ... بعد ... نسیم بیگ(محمد فیلی) که زمانی خود سرکرده دزدان بوده است و در عقل و منطق بسیار فراتر از امثال مراد و حسام است میگوید: بسه دیگه ... و گروه را با اسب ترک میکند... مراد فریاد میزند : ... هرکی میخواد باهاش بره ، بره... هرکی که از گلوله تفنگ میترسه باهاش بره... و بعد نسیم که صدای مراد را شنیده است به تاخت برمیگردد. اسلحه میکشد... صفر جلوی او در میآید تا آسیبی به مراد وارد نکند. نسیم سر تفنگ را پائین می آورد و گلوله را به پای خود شلیک میکند. خون بیرون میزند. با همان حال سوار اسب میشود و در حالکیه دور میشود به مراد می غرد: من دارم میرم اما نه بخاطر ترس از گلوله و تفنگ...و مراد حیران و سرگردان دنبال نسیم میدود... اما او رفته است.

یک صحنه بسیار فوق العاده که کاملا سینمائی است: تلفیقی از تصویر و کلام. هر دو فوق العاده و بسیار تاثیرگذار

-----------------------------------------------------------------------------------------------------

سریال تفنگ سرپر (ساخته ی دیگر امراله احمدجو) هم سریال خوبی بود اما فقط در دکوپاژ .در فیلمنامه دچار ضعف بود. ضعفی بسیار اساسی که حتی امروزه کسی بیاد ندارد که خلاصه آنرا در یک جمله بگوید. تاکید میکنم یک جمله.

به جرات و برای اولین بار در نت ادعا میکنم که امراله احمدجو دو بدعت بسیار نوآورانه در تاریخ سینمای جهان به یادگار گذاشت که اولی با سه گانه ماتریکس الگوبرداری شد اما دومی هنوز الگوبرداری نشده است و شاید 50 سال بعد در تاریخ سریال سازی مورد تقلید قرار گیرد بدون آنکه کسی بداند امراله احمدجوی ایرانی موجد آن بوده است:

1 - در سریال روزی روزگاری ، ناگهان بازیگر یا بازیگران از حرکت بازمی ایستادند. درست مثل مجسمه. دوربین حرکت میکرد. لباس بازیگران با وزش باد تکان می خورد اما خود و سایر ادوات نه. وقتی دوربین به چشم اندازی دیگر میرسید ناگهان بازیگران ساکن به حرکت خود ادامه میدادند و ادامه ماجرا... چنین صحنه هائی را بعدها برادران واچوفسکی در سری ماتریکس بنام خود در تاریخ سینما ثبت کردند که جای تاسف دارد(تثبت متحرکین یک صحنه و حرکت دوربین اطراف  صحنه ثابت)

2- در سریال تفنگ سرپر، در هر قسمت سریال در جای خاصی تمام میشد. در قسمت بعد چند دقیقه از آخر قسمت قبلی با همان وضعیت و لوکیشن قبلی وجود داشت اما اتفاقی که می افتاد همانی نبود که در انتهای قسمت قبل بود. سریال را بیاد ندارم اما مثالی از خود میزنم: فرض کنید قبیش در پایان قسمت دهم کنار چشمه ای می نشست تا آب بخود، آب میخورد و با شنیدن صدای گلوله پشت سنگی پنهان میشد و سریال تمام میشد. در قسمت بعد یعنی قسمت یازدهم و در ابتدای این قسمت که ادامه قسمت قبل بود، قبیش کنار چشمه می نشست تا آب بخورد ، آب نخورده ، کسی او را صدا میکرد و ماجرا طور دیگری پیگیری میشد... انتها و ابتدای همه قسمتها اینگونه بود و چیزی عجیب در سریالی که همه ی قسمتهای آن یک داستان واحد را روایت میکرد. این شیوه را من تاکنون در هیچ سریالی ندیده ام و مطمئنم سالها بعد یک فرنگی چنین چیزی خواهد ساخت و همگان وی را با این شیوه خواهند شناخت و نه احمدجو را.