(۱۳۸۹/۶/۴ عصر ۰۲:۲۸)بهزاد ستوده نوشته شده:  

امام علي

سرپرست گويندگان / بهرام زند

داريوش ارجمند  :مالك اشتر / منوچهر اسماعيلي....

حکایت مرحوم علی آزاد و این سریال حکایتی دیگر است. دوستان میدانند که علی آزاد یکی از بازیگران قدیمی سینمای ایران بود که پیش از انقلاب عمدتا در نقشهای منفی بازی میکرد. او  همچون دیگران بعضا در سینمای برهنگی هم حضور داشت... در جریان ساخت سریال و به نقل از خود میرباقری، مرحوم علی آزاد (که پس از انقلاب به شخصه بیاد ندارم در فیلمی حضور داشته باشد و به اصرار خود وی در این سریال حضور یافت) حالتی منقلب داشت و خود را بشکلی ، وامدار علی بن ابیطالب میدانست. چهره رنگ پریده و دگرگون وی (که گوئی تولدی دیگر را برای این بازیگر رقم میزد) دیگران را نیز بخود جلب کرده بود... در یکی از صحنه ها قرار شد علی آزاد داخل چادر علی(ع) شود و بیرون آید... قبل از رفتن، او گفت: داود، من از علی شرم دارم که به چادر او وارد شوم نمیشود صحنه را عوض کنی و مثلا از کنار چادر بگذرم؟ گفتم نه. .... و او داخل چادر شد. منتظر بودیم که او بازگردد. دقائقی گذشت. خبری نشد. او را صدا کردیم... خبری نبود... داخل چادر شدیم: علی آزاد داخل چادر جان به جان آفرین تسلیم کرده بود.... (صحنه های باقیمانده را کس دیگری بجای آن مرحوم بازی کرد)

حکایت عجیب مرحوم علی آزاد مرا یاد حکایت شخص دیگری انداخت که شاید شنیده باشید. علی گندابی از جاهلهای خشن همدان در زمان رضا شاه بود و محمد رضا بود. او که همچون دیگر جاهلان عهد ، نوچه ها و الدورم بلدورم زیاد داشت آنچنان زورمدار بود که حتی یکبار در باغهای عباس آباد این شهر جلو شعبان جعفری (شعبان بی مخ معروف) و نوچه هاش را که به این شهر سفر کرده بودند گرفته بود چنانکه شعبان را مجبور به بازگشت به تهران کرده بود. گندابی چهره ای زیبا داشت و علیرغم تمام کثافتکاریها ، خصلتی در او بود که به سه مورد از آنها اشاره میکنم:

روزی متوجه نگاه خیره زنی زیبا شد. شاگرانش همه متوجه این ارتباط چشمی شدند... ناگهان علی،تکه ای لجن را از جوی برداشته به چهره خودمالید... نوچه ها علت را پرسیدند. گفت: کنار آن زن مردی لاغر اندام بود که فهمیدم شوهر اوست، نمیخواستم نگاه زن شوهردار به چهره ای زیباتر از  شوهرش خیره بماند، هرچه باشد او صاحب دارد و من دزد ناموس نیستم، خواستم با لجن خود را زشت کنم تا نگاهش از من برگردد...

غروب یکی از روزهای ماه محرم، گندابی سر یکی از کوچه را بسته بود. روحانیی در تاریک روشن هوا  جهت اقامه نماز به مسجد می رفت... گندابی خطاب به نوچه ها همه را مرخص کرد و با قمه خود راه را بر روحانی بست. روحانی که عرق ترس و وحشت سرتاسر وجودش را گرفته بود ترسان و لرزان بدو گفت که نه پولی همراه اوست و نه گنجی. گندابی روحانی را به گوشه ای کشاند ، قمه را به گوشه ای انداخت و خم شد! روحانی، از رفتار او غرق در تعجب بود . علی فریاد زد بیا بالا آخوند! ...روحانی که حیرت زده بود گفت : نه قربان من چنین جسارتی نمیکنم. گندابی قمه را برداشت و گفت: اگر بر دوشم سوار نشوی سرت را گوش تا گوش خواهم برید... روحانی از ترس جان، بر پشت کوع کرده ی گندابی نشست. گندابی داد زد: حالا بخون! - چی بخونم؟ - روضه بخون، روضه ی حسین رو بخون!! بلند بخون! .... تعدادی از همسایه ها که حتی جرات بیرون آمدن از خانه را نداشتند با صدای روحانی، روی پشت بامها بودند... روحانی میخواند... و لرزشهای تن روحانی نشان میداد که کسی آن زیر به شدت گریه میکند!...

گندابی پیر شده بود... توبه کرده بود... روزی به خانواده گفت قصد رفتن به نجف را دارد گفت دلش برای علی تنگ است... وقتی رسید و زیارت کرد... همگان شاهد بودند که کنار ضریح علی(ع) فریاد زد : "ای خدا تو رو به هر کی دوست داری قسم ، این علی رو به اون علی ببخش" و از حال رفت... وقتی همه جمع شدند علی گندابی از دنیا رفته بود... آنروز کنار مرقد علی(ع) قبری کنده شده بود. می گفتند برای یکی از آیات عظام است که گوئی فوت کرده بود. آیت الله را نیاوردند! می گفتند وی وصیت کرده است جای دیگری او را دفن کنند. و ... علی گندابی لات بجای آیت الله ، کنار مرقد علی ابن ابیطالب به خاک سپرده شد.

منصور میگوید توفیقی از این بیشتر نیست که کسی را علی(ع) شفاعت کند. و خدا را قسم می دهم به عظمت علی که علی شفیعمان باشد.

------------------------------------------

کادری که با عنوان "امام علی(ع)" بعنوان نام سریال نوشته شد و در عکس بالا هم میبینید کار حمید غبرانژاد بود