(۱۳۸۸/۱۰/۸ عصر ۰۸:۴۷)منصور نوشته شده:  این فیلم که علفزار نام دارد در شکل اصلی، صامت است اما در فیلمخانه ملی ایران که به همت  مرحوم فرخ غفاری بعنوان کانون فیلم ایران تاسیس شد نسخه ای از آن نگهداری میشد (که از وجود فعلی آن بی اطلاعم) که در 30 دقیقه به روایت یکی از مفاخر ادبیات ایران زمین گویندگی و با استفاده از موسیقی شهرزاد رینسی کورساکوف صداگذاری شد.

نثری درخشان و صدای گیرای این بزرگترین مفخر ادبیات ایران روی چنین فیلمی یکی از اولین هاست در دوبله این مرز بوم

کارون خروشان ، کلکها و خیکهای بادکرده به هم بسته شده که بجای قایق بکار می رفت را چون موم در درهم می کوبید و مردان بختیاری برای حفاظت از زن و فرزند،بارو بنه و گاو و گوسفندشان در جدالی سخت با رود افسار گسیخته بودند و یاد این بزرگ ادیب ایران زمین بخیر که در چنین صحنه ای گفت : معنای واقعی بگرد تا بگردیم همین است... و همگان شنیدند که تنها همین جمله چه عظمتی به صحنه میداد...

این گوینده چه کسی بود؟

هرچند پاسخ این پرسش چندان ساده نبود اما انتظارم آن بود که دوستان ، نام کسانی را حدس بزنند.

این گوینده یا بهتر است بگوئیم این ادیب بزرگ کسی نبود جز استاد فرزانه فقید و نامی ایران زمین مجتبی مینوی. بدون شک مینوی از مفاخر این مرز و بوم بوده ، هست و تا سالهای سال خواهد بود. وی که در سال 1282 در شهر سامرا بدنیا آمد و در سال 1355 درگذشت از معدود ایرانیانی است که پیش از انقلاب در دانشگاه هایی چون آکسفورد ، یوتا ، پرینستون و لندن (علاوه بر دانشگاه تهران) تدریس نمود. وی مسلط به زبانهای انگلیسی،ترکی،فرانسوی،ایتالیائی، آلمانی،عربی و حتی زبان فارسی پهلوی بود.در وصف علائق ایشان به آثار ایرانی همین بس که در ترکیه ، وی از 12000 آثار خطی ایرانی موجود در کتابخانه های آنجا میکرو فیلم تهیه کرد و در کتابخانه ملی ایران به یادگار نهاد. وی حتی یک هزار میکرو فیلم نیز از آثار خطی کتابخانه های موزه های بریتانیا،هند،کمبریج و منچستر تهیه کرد... در عظمت مجتبی همین یک نکته کافی است که وقتی در سال 55 رحلت کرد از وی کتابخانه ای با بیش از 25000 جلد باقی ماند که همگی را به کتابخانه مرکزی ایران هدیه داده بود.

مینوی در ده ها کنگره عظیم جهانی شرکت داشت و صد ها مقاله ادبی منتشر کرد که همگی در اوج تحقیق و فضلند.یکی از اولین کنگره هایی که مینوی در آن نام آور شد کنگره بزرگداشت هزاره فردوسی در سال 1313 در مشهد بود که مقارن با افتتاح آرامگاه حکیم ابوالقاسم فردوسی بود که بدست معمار چیره دستی چون مرحوم حسین لرزاده (با الگوبرداری از آرامگاه کوروش کبیر که توسط بهزاد طاهرزاده طراحی شده بود) ساخته و پرداخته شد(هرچند که این بنا بعدها و در اوایل دهه 40 شمسی توسط نابغه مسلم معماری ایران  هوشنگ سیحون از نو و با همان طرح پی افکنده شد)

تصاویری از دو معمار سترگ ایران : استاد مرحوم حسین لرزاده و استاد هوشنگ سیحون (طراح و سازنده آرامگاه بوعلی سینا در همدان،خیام و کمال الملک در نیشابور ، نادرشاه در مشهد، ساختمان مجلس سنا یا مجلس شورای اسلامی سابق و ... ) . یاد همگی این هنرمندان گرامی باد (هرچند که سیحون هنوز در کاناداست و میتوان او را بازگرداند) و من متاسف از آنم که جوانان ما امروزه ارنست همینگوی را بهتر از مجتبی مینوی و گودار فرانسوی را بهتر از سیحون می شناسند. و یا لئوناردو داوینچی و میکل آنژ را میدانند و هرگز نام استادی بزرگ در مجسمه سازی این خاک چون استاد ابوالحسن صدیقی را نشنیده اند.

هرچند بی مناسبت این جستار است اما مجبورم برای آشنائی دوستان خود فهرستی از کارهای ابوالحسن صدیقی این میکل آنژ ایران بیاورم تا دوستان ما بدانند ما چه کسانی را داشته و داریم و فانوس بدست دنبال نوابغ فرنگی میگردیم

مجسمه ها و تندیس و پیکره ها:

۱۳۰۳ نیمتنهٔ دختربچه گچ فرنگی ۲۰ مجموعهٔ خصوصی
۱۳۰۵ سیاه نیزن (حاج مقبل) گچ فرنگی پاتینه شده ۹۳ موزه هنرهای ملی
۱۳۰۵ نیمتنهٔ حاج مقبل گچ فرنگی پاتینه شده ۶۳ موزهٔ هنرهای ملی
۱۳۰۷ نیمتنهٔ زن جوان سنگ مرمر یزد ۳۵ مجموعهٔ خصوصی
۱۳۱۲ نیمتنهٔ پیرمرد گچ فرنگی ۶۷ مجموعهٔ خصوصی
۱۳۱۲ نیمتنهٔ جوان (ابوالقاسم) گچ فرنگی ۶۴ مجموعهٔ خصوصی
۱۳۱۲ نیمتنهٔ خدمتکار خانه (ننه حسین) گچ فرنگی پاتینه شده ۳۰ مجموعهٔ خصوصی
۱۳۱۲ نیمتنهٔ پیرمرد سنگ مرمر یزد ۵۱ مجموعه خصوصی
۱۳۱۲ مجسمهٔ فردوسی سوار بر سیمرغ گچی ۱۶۰ از میان رفته!
۱۳۱۳ نیمتنهٔ ابوالقاسم فردوسی گچی ۷۰ از میان رفته!
۱۳۱۷ نیمتنهٔ نادرشاه سنگ مرمر یزد ۷۰ موزه توس مشهد
۱۳۱۹ مادر استاد (شاجان) گچ فرنگی پاتینه شده ۳۳ مجموعهٔ خصوصی
۱۳۲۱ چهار نقش برجسته از قضات ایران سنگ سفید سپری ۱۸۰×۹۰ کاخ دادگستری تهران
۱۳۲۲ میرزا تقیخان امیرکبیر گچ فرنگی پاتینه شده ۲۲۰ مدرسه دارالفنون
۱۳۲۳ فرشتهٔ عدالت سنگ مرمریت ۲۲۰ کاخ دادگستری تهران
۱۳۲۵ نقش برجستهٔ سه خوان از شاهنامه فردوسی سنگ سپری ۸۵×۴۳۰ سردر زورخانه بانک ملی ایران
۱۳۳۰ شیخ اجل سعدی سنگ مرمریت ۲۸۵ میدان سعدی شیراز
۱۳۳۳ حکیم ابوعلی سینا سنگ مرمریت ۲۸۵ میدان آرامگاه ابوعلی سینا همدان
۱۳۳۵ نادرشاه و سربازانش ریختهگری برنز سوخته ۷ متر آرامگاه نادرشاه مشهد
۱۳۳۷ نیمتنهٔ برادر استاد گچ فرنگی ۴۴ مجموعهٔ خصوصی
۱۳۴۷ نقش برجستهٔ نیمرخ استاد کمالالملک غفاری سنگ مرمریت ۶۰×۶۵ آرامگاه خیام، نیشابور
۱۳۴۷ حکیم ابوالقاسم فردوسی سنگ مرمر کارارا ۱۸۵ میدان فردوسی ویلا بورگز رم
۱۳۴۸ حکیم ابوالقاسم فردوسی سنگ مرمر کارارا ۱۸۵ آرامگاه فردوسی توس
۱۳۴۹ نیمتنهٔ خیام سنگ مرمر کارارا ۹۰ آرامگاه خیام نیشابور
۱۳۵۰ حکیم ابوالقاسم فردوسی سنگ مرمر کارارا ۳ متر میدان فردوسی تهران
۱۳۵۵ ماکت امیرکبیر گچی ۲۲۵ ریختهگری میلان ایتالیا
۱۳۵۴ حکیم عمر خیام سنگ مرمر کارارا ۱۸۵ پارک لاله تهران
۱۳۵۶ مجسمهٔ سواره یعقوب لیث صفاری (شهره به رستم) برنز ۴۵۰ میدان مرکزی زابل

تمامی نیم تنه ها و تندیسهای داخل مقبره فردوسی در توس

حکایت عجیبی است حکایت هنر. از گویندگی به پیکره تراشی رسیدیم و این ثابت میکند همه هنرها زنجیروار به هم مرتبطند...