باز یک شماره رند از مجله فیلم با مطالب جالب. اگر شماره های 100 ، 200 و 300 مجله را داشته اید با خوانده اید می دانید که این شماره ها یک اتفاق هستند و حالا در شماره 400 هم جمع کارشناسان مجله فیلم از کوچک و بزرگ از جوان 25 ساله شهرستانی تا پیرمرد پراگ نشین 70 ساله یادداشت نوشته اند و از همه جالب تر 10 فیلم برتر عمر خود را انتخاب کرده اند... البته  برخی از این کار سخت طفره رفته اند و برخی دیگر به جای ده فیلم ، صد فیلم را ذکر کرده اند   ... سلیقه های برخی از کارشناسان بسیار جالب است ( فراموش نکنیم منظور محبوب ترین فیلم های عمر بوده نه لزوما بهترین های تاریخ سینما ) ... مثلا پرویز دوائی تاثیر گذارترین فیلم عمرش را دزد بغداد دانسته ... بررسی نام های منتخب منتقدان این نکته را روشن می سازد که آنهایی که غرق سینما هستند دارای سلیقه های محدودتری هستند اما آن دسته از کارشناسان که در کنار سینما به شغل دیگری غیر از سینما مشغول هستند دید بازتر و مردم پسندتری دارند. برخی مواقع زیاد فیلم دیدن و غرق در سینما شدن باعث می شود که آنچنان که باید از دیدن فیلم ها لذت نبریم. مشکلی که فکر می کنم برخی از منتقدان ایرانی دارند و کارشان به جایی رسیده که فقط با دیدن یک فیلم بسیار سنگین و از نظر  معنایی پیچیده ارضاء می شوند.

بخش جالبی از این شماره به خاطرات منتقدان از سینما رفتن ها و ماجراها و نوستالژی ها مربوط می شود. امیر قادری از زمانی نوشته که برای پیدا کردن یک فیلم چه سختی هایی می کشیده و حالا کلی فیلم جدید توی قفسه اش ریخته و حوصله دیدن آنها را ندارد . پرویز دوایی از خاطراتش در سینما متروپل نوشته و پرویز نوری از شبی که در سینما همای فیلم ژاندارک و سوختن اینگرید برگمن را دیده و تا نصف شب خوابش نبرده ! ...

خلاصه این نسل خوش شانس و  سینما دیده ، باز کلی خاطرات خوش از گذشته تعریف کرده و دهان ما نسل سوخته ها را آب انداخته .... اما غمی نیست چرا که وصف العیش ، نصف العیش .