کتاب سال ماهنامه سینمایی فیلم ،امسال به سینمای اکشن اختصاص دارد . یکی از خاطره انگیزترین کتاب های سال سینمای ایران که در نوروز امسال می تواند آن حس نوستالوژیک دوستان کافه را به شور آورد.

تصویر روی جلد یادآور دوران طلایی سینمای اکشن در اواخر دهه 60 و 70 می باشد . استاد حدت که روزگاری از طراحان و نقاشان بنام پلاکارد و پرده سردرسینماها بود با ذوق و هنری ستودنی و با نقاشی آبرنگ ،ما را به دورانی شیرین و تکرار ناشدنی می برد . همان ایامی که قهرمانان سینمای ما مانند جمشید هاشم پور و فرامرزقریبیان با صحنه های زد و خورد و انفجار و تعقیب و گریز دوستدارانشان را به سالنهای نمایش فیلم دعوت می کردند . چیزی که امروز سینمای ایران کم دارد قهرمانانی از آن سنخ است که متاسفانه دیگر در سینمای ما جایی ندارد.

یک گفت و گوی بسیار خواندنی هم با رضاصفایی پور(طوفان) نیز انجام گرفته که به نوعی به ظهور و افول پدیده سینمای اکشن در سینمای ایران می پردازد . در این مصاحبه طولانی ،او از روزگار خوش گذشته می گوید و در میان حرفهایش تلخی ها و شیرینی های بسیار دارد . نگاه مثبت او به دوبله نقشهایش خط بطلانی بر نظریات بازیگرانی است که سعی کرده اند طی این سالها دوبله را در موفقیتهایشان بی اهمیت جلوه دهند و حتی آن را بکوبند . او با صراحت گفته که در فیلمهایش به دوبله نیاز داشته و مکمل نقشهایش بوده است .

گفت و گو با کارگردانان این ژانر از دیگر مطالب خواندنی کتاب سال است .

در پایان یادی می کنم از زنده یاد ناصرمهدی پور که 19 سال قبل و در سن 42 سالگی قلبش از تپیدن ایستاد . این کارگردان فقید سینمای ایران که فیلمهای پرمخاطبی در سینمای اکشن مانند گریز ،دلار، گلها و گلوله ها و یاران را از خود بیادگار گذاشت جایش بسیار در کتاب سال خالی است . در مصاحبه ای که آن سالها از ایشان خواندم به صراحت گفته بود که تا زنده است به سینمای اکشن می پردازد و به تهیه کننده و مخاطب خود خیانت نمی کند . آثار شادروان مهدی پور در آن سالها همیشه مورد کم لطفی مدیران سینمایی بود و فیلمهایش با درجه ج اکران می گردید ، اما در شهرستان ها با اقبال فراوان روبرو می شد و دوستداران بسیار داشت.روحش شاد...