پرویز جاهد - لندن :

دوست عزیزی لطف کرد و از تهران مجله فیلم شمارۀ ویژه خشت و آینه و گنج قارون را برایم آورد. هنوز نمی دانم این دو فیلم چه ربطی به هم دارند که باید مجله فیلم به بهانه 50 سالگی شان آنها را در کنار هم قرار داده و پروندۀ مشترکی برایشان درآورد. قطعا در مطالعات سینمایی، بررسی و تحلیل فیلم های عامه پسند از نوع گنج قارون(جدا از برخورد تحقیرآمیز منتقدان ایرانی با محصولات فیلمفارسی) با رویکردهای انتقادی مختلف، اهمیت بسزایی دارد اما به اعتقاد من قرار دادن این نوع فیلم ها با فیلم های «غیرمتعارف»، «پیشا موج نویی»، «هنری» و «روشنفکرانه» ای از نوع خشت و آینه گلستان در یک جا، با هر هدف و نیتی انجام گرفته باشد مخدوش کردن مرز سینمای هنری و عامه پسند است. نکتۀ دیگر اینکه پروندۀ مجلۀ فیلم جز چند مصاحبه با عوامل این فیلم( جز کارگردان فیلم)، و چند نوشتۀ تازه از چند منتقد و فیلمساز، اغلب تکرار همان حرف ها و نگاه های منتقدان ایرانی در پنجاه سال قبل است و معلوم نیست این به اصطلاح بازخوانی اصلا با چه هدفی صورت گرفته است. نکته دیگر اینکه مسئول این پرونده قبل از انتشار آن با من تماس گرفت و از من خواست که از ابراهیم گلستان بخواهم که مطلبی در مورد این فیلم برای این پرونده بنویسد که من هم درخواست شان را اجابت کرده و از آقای گلستان خواستم این کار را بکند اما ایشان به دلایلی نپذیرفت و گفت من حرف هایم را دربارۀ این فیلم قبلا در جایی دیگر زده ام. علاوه بر این مسئول پرونده از من خواست که عکس هایی که از گلستان گرفته ام را نیز در اختیارشان بگذارم که این کار را هم کردم و چند عکس از آقای گلستان را برایشان فرستادم (همه این مکاتبات موجود است). حالا می بینم که این پرونده منتشر شده و مسئول پرونده نه تنها در مقدمه خود هیچ اشاره ای به این تلاش و همکاری بنده نکرده بلکه عکسی از گلستان را که من گرفته ام در دو جای مجله یکی در فهرست آن و دیگری در صفحه 9 آن درج کرده بدون اینکه نامی از عکاس آن یعنی بنده بیاورد. من واقعا نمی دانم مسئول این پرونده در درجه اول و بعد سردبیر این نشریه یعنی آقای گلمکانی چه توضیحی برای این عمل به شدت غیر حرفه ای خود دارند. وقتی مجله ای حرفه ای مثل «فیلم»، کپی رایت یک عکس را رعایت نمی کند و با یک نویسنده سینمایی حرفه ای این گونه برخورد می کند از دیگران چه انتظاری داریم.
جدا از این حرف ها، از خواندن بحث و گفتگوی بسیار جذاب مجید اسلامی و نغمه ثمینی در مورد فیلم خشت و آینه و نیز نوشته ای از منتقدی به نام سهند عبیدی دربارۀ باز کردن برخی لایه های پنهان فیلم، بسیار لذت بردم.