شماره‌ي ۵۰

سرمقاله

وبلاگ: يادداشت‌هايي از مرضیه رسولی، سروش روحبخش، حبیبه جعفریان

سينماي‌ ايران

مرور سینمای ایران 

جدول ستاره‌ها

فیلم‌ها، چهره‌ها و لحظات سینمای ۱۳۹۲

چهره‌هاي ماه   

گزارش جشنواره‌ی سی‌ودوم: يادداشت‌هايي از هوشنگ گلمکانی، علیرضا معتمدی و مجید اسلامی

سينماي‌ دنیا

مرور سینمای ۲۰۱۳ 

جدول ستاره‌ها

فیلم‌ها، چهره‌ها و لحظات سینمای ۲۰۱۳ و یادداشتی از مجید بسطامی

گزارش: روایت هشتادوششمین جشن اسکار

گفت‌وگو: میزگرد هالیوود ریپورتر با حضور موفق‌ترین فیلمسازان سال­­ ۲۰۱۳

فیلم ماه:  نبراسکا؛ زندگی و کارنامه‌ی الکساندر پین، گفت‌وگو با الکساندر پین، گفت‌و‌گو با بروس درن، گفت‌وگو با جون اسکوئیب، یادداشت‌هایی از کریم نیکونظر، فرنوش حبیب‌نژاد، دیوید دنبی، جیمز براردینلی

تلویزیون

فیلم‌ها، چهره‌ها و لحظات تلویزیون ۱۳۹۲

ویژه‌ی ۴ سالگی

عادت‌های نویسندگی در منتقدان: یادداشت‌هایی از مجید اسلامی، محسن آزرم مجید بسطامی، امیر پوریا، نیما حسنی‌نسب آرش خوشخو، مسعود فراستی، سعید عقیقی

روی‌ جلدها: اعترافاتی درباره‌ی چند روی جلد

میزگرد: خوب شد هلنا را نیاوردم؛ کوئنتین تارانتینو، ریدلی اسکات، تیم برتون، جانی دپ، میشائیل هانکه و دیوید فینچر  از ۲۴ می‌گویند

پرونده‌ی ویژه‌ی نوروز

بیست شخصیت به‌یادماندنی سینمای پس از انقلاب: با يادداشت‌هايي از فرنوش حبیب‌نژاد، سعید عقیقی، آرش خوش‌خو، علیرضا معتمدی، یحیی نطنزی، سارا سالار، حسین معززی‌نیا، کوثر آوینی، مجید اسلامی، سوسن شریعتی، محسن آزرم، جعفر مدرس‌صادقی، کریم نیکونظر

آیدا احدیانی، مریم پالیزبان، هادی مقدم‌دوست فیروزه گلسرخی، سروش صحت

 نشر ققنوس به تازگي کتابي با عنوان «گفت و گو با سم پکينپا» با ترجمه حسين کربلايي طاهر (شاهين) منتشر کرده است. اولين نکته اي که در خصوص اين کتاب جلب توجه مي کند رسم الخط عجيب نام سام پکين پا است و مترجم ترجيح داده که از خالق «اين گروه خشن» با عنوان سم پکينپا نام ببرد. سر هم نوشتن پکين پا نا مانوس است و کمي توي ذوق مي زند ولي خود کتاب خواندني و جذاب است. کوين جي. هيز مولف کتاب در مقدمه و در توضيح گفت و گوهايي که از پکين پا گردآوري کرده آورده است: «پيدا کردن بسياري از مصاحبه ها امري ساده نبود، بسياري از آن ها در نشريه هاي دوره اي، گمنام و فراموش شده بودند و تعداد کمي از آنها چاپ مجدد شده بودند. بر خلاف تصور خيلي ها، همه چيز در اينترنت يافت نمي شود. مثلاً اغلب مجلات دوره اي مربوط به دهه هاي شصت و هفتاد چاپ الکترونيکي نشده است. مجموعه مصاحبه هاي حاضر در اين کتاب در بر گيرنده اغلب مصاحبه هاي مهمي است که با پکين پا در طول فعاليت فيلمسازي اش صورت گرفته است. مصاحبه هاي پکين پا تصوير واضح از او و کارهايش ارائه کرده و نوعي بيوگرافي از زبان خودش را به خواننده عرضه مي کند. او دوران کودکي اش را به خوبي به ياد مي آورد و اغلب به روايت داستان هايي از خود و خانواده اش مي پردازد. خانواده اي که اغلبشان راه سياست و حقوق را پيش گرفتند، اما هنوز از عشق و علاقه به مزارع کاليفرنياي شمالي، جايي که در آن بزرگ شدند، سرشارند. حکايات شخصي پکين پا از داستان زد و خوردهايش در بارها تا دعواهايش با تهيه کننده استوديوها را در مي گيرد. لاف هاي متهورانه اي که او از خود نقل مي کند شايد متاثر از خواسته مصاحبه کننده هاي او به خواننده هايشان باشد... اما شوق و اشتياق منحصر به فرد او براي فيلمسازي از ميان مصاحبه ها به خوبي استنباط مي شود. در اين مصاحبه ها، پکين پا خود را کارفرمايي سختگير نشان مي دهد. او مشخصاً با کساني که هنر فيلمسازي را جدي نمي گرفتند يا با تمام وجودشان مايه نمي گذاشتند ميانه خوبي نداشت.
  از سرزمين خود رانده شده ام
پکين پا در مجموعه گفت و گوهايي که در کتاب آمده درونيات خود را به شکلي صادقانه بيان کرده است. مثلاً در گزارش گفت و گويي که در سال 1971 در نيويورک تايمز منتشر شده مي گويد:
«خشونت موضوع «اين گروه خشن» است، اين که خشونت به چه چيزي منتهي مي شود. خشونت چيزي نيست که انجامش بدهي. روش زندگي است. من تلاش کردم فيلمي بسازم که خشونت را همان طور که هست نشان بدهد. نه آن طوري که در بعضي از فيلم هاي بي ارزش هاليوودي نشان مي دهند. سعي کردم فيلمي راجع به موضوعات بسيار جدي بسازم تا اسطوره اسلحه کش ژانر وسترن را بشکنم.»
در جايي ديگر از اين مطلب تک افتادگي خود را از دنياي امروز و عشقش به سينما را چنين شرح مي دهد: «من از ماشين متنفرم. مشکل از آن جايي آغاز شد که چرخ کشف شد. به من نگو که دوربين ماشين است، آن جالب ترين پديده الهي است که تا کنون اختراع شده است.»
تنهايي پکين پا نيز در شرحي موجز خبر چنين آمده است: «من در مزرعه بزرگ شدم اما آن روزها ديگر تمام شده. حالا من از سرزمين خود رانده شده ام. من کاملاً احساس بي ريشه بودن مي کنم. خيلي آدم را آشفته مي کند. خيلي زياد. اما کاري نمي شود کرد. کاري نمي تواني انجام دهي. هيچ کاري.»
در گفت و گويي با ويليام موري که در اوت 1972 در مجله فيلم چاپ شده نيز مي گويد: «من از آدم هاي حاشيه اي جامعه خوشم مي آيد. ترجيح مي دهم که در دنيا تنها باشم اما استقلال انساني خود را حفظ کنم. من يک جورهايي نسبت به انسان هاي تنها و حاشيه اي جامعه حس دلسوزي دارم.»
در کتاب گفت و گو با سام پکين پا تصوير جامعي از اين فيلمساز ياغي ارائه مي شود.