ممنون از همه دوستان بزرگوار با پستهاشون به خصوص اسکوربان عزیز بابت پستهای پر بارشون که کاملا مشخص بود زحمت زیادی کشیده بود به خصوص در معرفی فیلمها و زندگی شخصی...

 اما بسیار علاقه مند بودم دید شخصی خودم رو با توجه به اینکه این موضوع تخصصی حول محور مونرو هست با کسب اجازه از بزرگواران شرح بدم چون قطعا اساس بحث مطرح شدن تمامی نظراته.

از عبارت دید منفی استفاده میکنم چون به نظرم کاربرد نفرت و یا بلعکس عشق سرشار ( شیدایی !‌) نسبت به کاراکتر سازی سینمایی در محدوده عقلانی نیست.

وضعیت کاراکتری سینمایی خانوم مونرو اونطور که حتی در زندگی شخصیش و حرفه ایش شاخص بوده ( جان هیوستون میگفت برای برداشت صحنه ای از بازی خانوم مونرو گاهی تا ۶۰ برداشت داشتن !‌) نوعی بلاهت , حماقت و سستی رای در قبال نوعی کشش جنسی نسبت به ظاهرشون بوده ! چیزی که به نام بمب جنسی مشهور شد ( حداقل این یک عبارت برای من قابل هضم نیست !‌)..

به طور کلی در زندگی شخصی خود من همیشه دید بسیار مثبتی نسبت به زنان آگاه و معقول هر چند با ظاهری غیر کلاسیک ! وجود داشته و برعکس دید نامناسب نسبت به هرگونه نورپردازی جنسی پر بلاهت و حماقت بار !

کاراکتر های شخصیت هایی که بازیگرانی از نسلهای قبل تر همچون مارلنه دیتریش و جون کرافورد همواره بروز نوعی تدبیر و تعقل هوشمندانه زنانه بوده برای اینجانب بسیار قابل پذیرش تر هستند..

اینکه چطور چنین پدیده هایی در عرصه عمومی فرهنگ سازی سینمایی جای خود رو به بلاهت پیشگی جنسی میدن مسئله ایه که به قول دیوید لیبرمن نیاز به بررسی گسترده تر و جامعه شناسانه تر در محدوده زمانی خودش داره...

اما از نظر خود من پدیده ای همچون  مونرو حتی اگر باعث و ایجاد کننده موجی نباشه که آخر و عاقبتش به مسائلی همچون مسابقات حماقت بار  Miss Universe ( مسابقاتی که ملاک انتخاب زن برتر سال قوانین بسیار ساده ای دارد : اندام متناسب ! ,  سلیقه در انتخاب لباس های زیر !‌ , و همینطور تعدد زبانهای یادگیری شده و البته بعد از اون تخصص در زمینه تحصیلی ! !!!!!‌) و اونچه که به عنوان جنسیت نگاری در سرگرمی عمومی ( همچون تاکید بر اندام بانوان در موزیک ویدئو ها ! برای ایجاد جذابیت بیشتر ) نباشه , اما در نهایت ارفاق مسبب شتابی بسیار شدید و حشتناک به این پدیده شد..

پدیده ای که به قول کریستیان موزر باعث شکافی بسیار شدید بین فرهنگ عامه و فرهنگ هنر محور اساسی شد و نتیجه ای که داشت این بود که در دهه های بعدی تیراژ کتابهایی همچون گرگ و میش و دویدن خون آشامان به دنبال یکدیگه ! هشتصد برابر بیش از آثار پل استر بشه..

به هر حال در حالت خوش بینانه تمامی این مسائل دیدی بسیار شخصی میگیره و همین دید باعث میشه بروز این پدیده ها برای یک نفر خوش آیند و برای دیگری ناخوش آیند بشه..

اما حد اقل از دید شخصی اینجانب این پدیده هیچ گاه خوش آیند نبوده و نخواهد بود ...