اوشنیک گرامی

زمانه عجیبی است. هنوز ذهن کند کار من با مختصات غار دموستنس خو نگرفته است. هنوز نمیدانم در هنگام بیان و خطبه خواندن باید تا چه اندازه کدام بازویم را حرکت دهم تا مبادا به تیغی برخورد کند و تکه ای از آن کنده شود و باقی مانده به شیوه ای ناموزون و مثله شده به چشم بیاید. بدبخت تن ملک الشعرای بهار که بعد از دهه ها هنوز دارد در گور، تاوان پس میدهد. وقتی نتوانم از او نقل کنم، به میان آوردن سخن از موزیک ویدئوهای امروزی تا چه اندازه شایسته خواهد بود؟ شاید ناچار باشم با زبان ایما و اشاره سخن بگویم که مشکل اندر مشکل میشود (سخن گفتن و سوال پرسیدن درباره سمبلهای مخفی آن هم با ایما و اشاره! عجب!). بگذارید ذهن من کمی سلولهای خاکستری کم تعدادش را به کار گیرد شاید راه حلی از آن تراوش گردید. البته میتتوان مختصات غار دموستنس را با آزمایش و سعی و خطا یافت! مانند دکان های خراطی که خراط چوبی را به دستگاهش میبندد و تیغه ای تیز بر بالای آن نگه میدارد و نهایتا کاری میکند که چوب، حساب کار دستش بیاید و کاملا گرد شود.

البته شاید هم باید منتظر بود و دید آیا در این محله چینی ها، متاع ما خریدار دارد و رهگذری از اینجا میگذرد یا خیر..