(۱۳۹۳/۱۱/۱ صبح ۰۸:۵۱)منصور نوشته شده:  

در مورد تنوین پیشتر هم گفتم که چه اشکالی دارد بجای تنوین از ن استفاده کنیم؟ در دروس سطح ابتدائی فعلی و حتی نهضت سوادآموزی در جاهائی بر این استفاده تاکید میگردد. بجای مثلاً چه اشکالی دارد بنویسیم مثلن یا بجای کاملاً بنویسیم کاملن... تا آنجا که امکان دارد قواعد عربی را باید شکست. به هرشکلی که باشد. جائی گفتم که متاسفانه برخی از روزنامه ها و مجلات بجای اینکه با زدن تک تک شاخ و برگهای عربی در زبان فارسی همت گمارند ناخواسته به عرب تر کردن ما دامن میزنند. چنانکه دیده اید بن هور را "بن حور" می نویسند و مقاله منتشر میکنند و افتخار هم میکنند که کشف جدیدی کرده اند... در عربی 4 حرف (ز) داریم (ز ، ذ ، ظ ، ض) اگر دست من بود بجای همه اینها فقط از (ز) استفاده میکردم. بجای اینهمه حرف س (س ، ث ، ص) فقط از (س) استفاده میکردم. در زبان فارسی که محل خروج حرف از دهان نداریم که در شکل تلفظ غلط بیفتیم که چرا (ط) را غلیظ نگفتیم و با (ت) فرق نداشت ، چه اهمیتی دارد چگونه بگوئیم (ه). مگر زبان ما زبان قرآن است که در گفتن حرف حلقی (ح) را با (ه) اشتباه تلفظ کنیم و خدا را خوش نیاید؟ کسانی که تعداد حروف فارسی را به 32 رساندند خیانت بزرگی به رسم الخط فارسی کردند. حروف غیر تکراری (با تلفظ یکسان) از 23 حرف در زبان فارسی بیشتر نیست. البته نباید فراموش کرد تعدد حروف باعث گستردگی دایره لغات میگردد اما واقعا به چه قیمتی.

البته فرمایش ایشان از لحاظی صحیح است، امّا مسأله پیچیده تر از این صحبتهاست.

بنده خودم زمانی در ایّام جوانی، از استاد ادبیاتی شنیده بودم در شاهنامۀ فردوسی تنها 13 کلمۀ عربی است، لذا با خود اندیشیدم چرا این 13 لغت را نیز با کلمات فارسی جایگزین نکنیم و کتابی تماماً فارسی نسازیم. از ابتدای منتخب شاهنامۀ ذکاءالملک فروغی آغاز کردم، امّا چند صفحه ای که پیش رفتم، بسی بیش از 13 لغت عربی یافتم و دانستم که حتی گاهی اساتید ما به جای نگاه خریدارانه به منابع، تنها بر پایۀ شنیده ها قضاوت می کنند و نیاز فارسی به عربی بیش از 13 کلمه است. به عنوان مثال در بیتی از داستان نبرد رستم و کاموس کشانی، جایی که تیر از کمان رستم رها و کاموس را به هلاکت می رساند فردوسی می گوید:

قضا گفت گیر و قدر گفت ده       فلک گفت احسنت و مه گفت زه

که می بینیم چهار کلمۀ قضا، قدر، فلک، احسنت همه عربی اند.

در مورد ارتباط بین زبانها، بایستی بدانیم هیچ زبانی کامل نیست و برای انتقال درست مطالب نیاز به بهره گیری از زبان های دیگر دارد. چنانچه تمامی زبان های اروپایی نیز از یکدیگر و زبان های شرقی بهره می برند. هموطنان آذری ما مثلی دارند" باش سیز بورک اولماز/تات سیز تورک اولماز" یعنی سر بدون کلاه و ترکی بدون فارسی امکان ناپذیر است. به عنوان مثال ما در فارسی کنونی معادلی برای حرف امّا ، ولی، لیکن، نداریم و مجبوریم از عربی بهره ببریم. از طرفی ما برای مثال لغات غزا(جنگ)، غذا(خوراک)، قضا(حادثه و قضاوت)، قزا(خس و خاشاک) را داریم که معانی متفاوتی دارند امّا تلفظی یکسان و حال اگر املای ایشان هم یکسان شود، دیگر با خواندن متن بسادگی منظور نویسنده مشخص نمی شود. این نیاز ما را به بهر گیری از تعدد حروف نشان می دهد. در زبان انگلیسی نیز S,C صدای سین می دهند و یا D, Th صدای دال.

از طرفی ذال و غین برعکس تصور بسیاری، در فارسی هم بوده و هستند و در گذشته ما دو تلفظ از ز در زبان فارسی داشتیم که هنوز در بعضی لهجه های فارسی و نیز در زبان های هم ریشۀ فارسی تلفظ شبیه ذال وجود دارد. مثلاً در اشعار باباطاهر بسیاری از دال ها به صورت ذال تلفظ می شود و یا گنبد که قدیمی ها هنوز آن را گنبذ تلفظ می کنند. و قاف نیز در فارسی بیشتر به حالت غین تلفظ می شده است.

از طرفی تغییر رسم الخط مرسوم چنانچه در کتب مدارس ما هم در حال پیشرفت است، باید چنان باشد که ارتباط ما را با گذشتۀ خود نگسلد و دانش آموز ما در مطالعۀ آثار ارزشمند فارسی دچار مشکل نشود..

من شخصاً به فارسی سازی لغات عربی به این معنی که حالت نوشتاری آنها را تغییر دهیم، اعتقادی ندارم و آن را موجب سردرگمی هموطنان و نوآموزان می دانم. در اروپا نیز علی رغم تعصب شدید اقوامی مثل آلمانی ها و فرانسوی ها، امروزه دریافته اند که از این نوع تغییرات، بهره ای برای زبان هایشان حاصل نمی شود.

نهایتاً با نگاهی به ادبیات غنی بیش از هزارسالۀ فارسی می بینیم، عربی اگر به طور منطقی به کار گرفته شود، تنها بر زیبایی زبان ما می افزاید امّا اگر مانند گذشتۀ نه چندان دور، تنها برای تفاخر و نشان دادن اطلاعات باشد، مسلماً کاری نچسب و نابخردانه است کما اینکه امروزه پزشکان و متخصصان ما در دیگر زمینه ها چنانچه در برنامه های تلویزیونی می بینید، با فینگیلیش(فارسی و انگلیسی در هم) صحبت کردن، تصور می کنند این نشانۀ سطح بالای آگاهی ایشان است، غافل از اینکه این شیوۀ سخن گفتن تنها نشان می دهد، فرد مزبور چنان ناتوان است که با فراگیری زبانی جدید، زبان مادری خود را هم فراموش کرده است.