بروبیکر عزیز

قضیه بهروز مسروری و مرگ او آنهم در حالیکه هنوز میتوانست به کار خود ادامه دهد مفصل تر از آنی است که مردم می دانند. من بواسطه یکی از همکارانم که از آشنایان مرحوم مسروری بودند در جریان فوت ایشان قرار گرفتم. مراسم خاکسپاری ایشان یک مراسم کاملا انتقادی بود . همکار من که در مراسم حضور داشت آنرا با موبایل ضبط کرده بود و تمام صحبتها را شنیدم. در واقع اغلب سایتها بصورت گزینشی و با احتیاط کامل فقط بخشی از صحبتها را منعکس کردند. آقای آتش تقی پور سنگ تمام گذاشتند.

بهروز مسروری عاشق رادیو بود. چیزی که اینروزها بخاطر وجود سایر رسانه ها در زندگی ما کمرنگتر از گذشته شده است. نمایشنامه های رادیویی دارای قدمت بسیار زیادی در کشور ما می باشد. در واقع رادیو در ایران از بدو تولدش تمام برنامه هایش تا مدتها بصورت زنده از بیسیم قصر  پخش میگردید. اولین بار دو سال بعد از تاسیس رادیو در خرداد ماه سال 1321 اولین نمایشنامه رادیویی از صدای ایران پخش شد. آنزمان بدلیل عدم امکانات ضبط نمایشنامه ها بصورت تک گویی و توسط یکنفر آنهم بدون وجود افکت اجرا میگردید.

اما از سال 1330 به بعد و به لطف ضبط صوت نمایشنامه های رادیویی با افکتها صوتی و توسط چند نفر (تقریبا به شکل امروزی ) اجرا گردید. نمایشنامه های رادیویی یک زمانی بسیار تاثیر گذار بودند و بسیاری از هنرمندان پیشکسوت مانند اکبر زنجانپور - ژاله علو - بیوک میرزایی - بهزاد فرهانی - شمسی فضل الهی و ...... در کنار جوانان چون آشا محرابی و .... هنوز در رادیو بکار گویندگی مشغول هستند.

رادیو ایستگاه آخر هنرمندان نیست. بلکه به نوعی ورزش روح برای این هنرمندان محسوب می شود. آنها عاشق کارشان هستند اگر چه می دانند مخاطبان زیادی ندارند اما آنها زنده به همین گویندگی هستند. و متاسفانه آقایون این عشق را از بهروز مسروری دریغ کردند. بهروز مسروری مبتلا به سرطان ریه بود و آتش تقی پور در مراسم خاکسپاری او گفت چرا باید بهروز تا آخرین روز حیاتش اجاره نشین باشد؟ او گفت من اولین کسی بودم که از بیماری بهروز خبر دار شدم و هر جا که دست دراز کردم برای استمداد و کمک دستم خالی ماند. حتی انوشیروان ارجمند هم به تندی صحبت کرد و بلند گفت : رادیو را از او گرفتید - عشقش را از او گرفتید و سپس خطاب به مسئولین گفت : این کسانیکه مویشان سپید شده با صدایشان به شما و نسلتان و فرزندانتان آرامش دادند آنها را دریابید. و نهایتا همسر ایشان هم خیلی صریح گفت بهروز از غصه رادیو دق کرد و رفت.

بجز همکارانش هیچ مسئولی در مراسم حضور نداشت و این نهایت بی معرفتی بود. یعنی بهروز مسروری از پوپک گلدره و عسل بدیعی کمتر بود که صدا و سیما ساعتها بخاطر مرگشان برنامه پخش کرد و حتی آقای ضرغامی پیام تسلیت دادند. در همین تاپیک خواندم که سالها پیش وقتی یکی از همین هنرمندان رادیو (مرحوم فرهنگ مهرپرور) فوت کردند مقام رهبری پیام تسلیت دادند.

 همین هفته پیش شبکه تماشا داشت سریال روزی روزگاری را از او پخش میکرد و الآن هم این شبکه با سریال آشپزباشی او دارد ساعاتش را پر می کند اما بروبیکر درست میگوید بسیاری مردم هنوز نمی دانند اوس اسی و صفر بیک  در قید حیات نیستند.

بسیار خوشحال شدم که حداقل در این کافه از او یاد گردید. ما که کاری از دستمان بر نمی آید اما حداقل کاری که میتوانیم بکنیم این است که در فضای مجازی یاد چنین هنرمندانی را زنده نگهداریم و آنها را به نسلهای آینده بشناسانیم.