فیلم سینمایی ساعات ناامیدی، با کارگردانی ویلیام وایلر، فیلمی کاملاً کلاسیک است که در آخرین سال‌های زندگی همفری بوگارت با هنرمندی وی در نقشی منفی ساخته شده است. طبق آنچه در ویکی‌پدیا نوشته شده، این فیلم هزینه ۲.۳ میلیون دلاری و فروش ۲.۵ میلیون دلاری داشته که به نظر ساعات ناامیدکننده‌ای را بر پرده سپید سپری کرده است. داستان فیلم، پیچیدگی خاصی ندارد و می‌توان گفت تنها تصمیم‌گیری‌های چند مجرم فراری و خانواده گروگان آنها و نیروهای پلیس را در لحظات بحرانی نمایش می‌دهد. شاید از لحاظ کلیت داستان، فیلم در حد یک قسمت از یک سریال پلیسی-جنایی باشد ولی پیام قابل توجه فیلم، نمایش ویژگی‌های بارز انسان‌ها ترس، خشم، نفرت، خودخواهی، صیانت نفس، فریبکاری و ... در لحظات بحرانی است که بیشترین تاکید بر نفرت است. گریفین با بازی بوگارت، متنفر از قشر مرفه جامعه، افراد متشخص و قانون‌مدار است. در مقابل هیلیارد، با بازی فردریک مارچ، فردی دقیق، پایبند خانواده و اصول است و از آنچه که خانواده‌اش را تهدید کند، نفرت دارد. گرچه نسبت به فیلم‌های امروزی، گفتگوی زیادی بین شخصیت‌های فیلم رد و بدل می‌شود، اما آزاردهنده نیست و حتی می‌تواند از نکات مثبت فیلم تلقی شود.

دوبله فیلم احتمالاً اوایل دهه ۴۰ انجام شده است. نقش همفری بوگارت را زنده‌یاد منوچهر اسماعیلی گویندگی کرده که بسیار طبیعی است و با چهره بوگارت کاملاً همخوانی دارد. شخصاً صدای ایشان را برای بوگارت حداقل در شخصیت‌های منفی، بهترین گزینه می‌دانم. در این فیلم زنده‌یاد ایرج ناظریان نقشی بسیار کوتاه را فقط در یک پلان صحبت کرده‌اند که این کوتاهی اجرا، قابل توجه است. با دانش اندک خودم و بهره‌گیری از پست‌های ارزنده اساتید کافه در دائرةالمعارف صدای گویندگان و همچنین کانال تلگرامی مولن روژ که از معتبرترین مراجع دوبله در فضای مجازی است و با استدلال و استنتاج شخصی، لیست گویندگان را تا حد توان استخراج کردم و در دائرةالمعارف دوبله قرار دادم.

پ.ن. علاقه به دوبله و کنجکاوی در مورد نام گویندگان فیلم‌های سینمایی قدیمی، لذت دیدن فیلم دوبله را از من گرفته است، شاید نوعی اعتیاد ذهنی باشد. شخصاً وقتی صدایی ناآشنا را می‌شنوم دیگر نمی‌توانم ادامه فیلم را با تمرکز ببینم و تا نام گوینده را تشخیص ندهم یا در منبعی نبینم، آرام و قرار ندارم.