در بازار يا به قول آنچه در مجله فيلم زماني به كار مي برد، رسانه پياده رو گاهي جواهراتي ارزنده پيدا مي شود. نمونه اي از آن نسخه اي بود از كارتون رابين هود كه جديدا از دست فروشي خريدم و ديدن آن در نيمه شب برايم لذت بخش و تداعي گر خاطرات تلخ و شيرين كودكي بود.

همان طور كه مي دانيد رابين هود خوراك ساليانه ما بود و زيباترين و حرفه اي ترين نقاشي متحركي كه آن سالها مي ديديم. از جادوي بي حد و حصر كمپاني ديزني اين تنها نمونه اي بود كه رسما ديده بوديم. و تكرار آن مثل خوردن يك دست چلوكباب مخصوص هر بار تازگي داشت. بخصوص با آن دوبله بي نظير و فوق العاده زيبا كه انگار تمام دوبلورهاي آن در بالاترين سطح انرژي خود قرار داشتند و هنر خود را بي واسطه و كم فروشي به ما منتقل كرده بودند.

اما به هر حال تيغ و قيچي بد جور اين كارتون را زخمي كرده بود. در واقع آن حس سر خوشي ديزني و تغييرات هميشگي اش در داستان هاي معروف  در جهت شاد كردن آنها  در مميزي كم رنگ بود و بيشتر قرار بود وجه آرماني و اسطوره اي اين شخصيت به ما نشان داده شود و خبري از شادي و خوشحالي ها در آن نباشد.

اين را زماني فهميدم كه آنونس كارتون رابين هود را در انتهاي (يا ابتداي) كارتون ويديويي ديگري مشاهده كردم و در آنجا فهميدم كه اين  كارتون موخره اي دارد كه هيچ وقت نشان داده نشده است. جالب تر اين كه دوبله هم بود و مربوط به روزگار گذشته بود.

و حالا به مدد فعالين خوش ذوق صدا گذاري و سليقه خوب آنها نسخه دي وي دي جديدي عرضه شده كه بناي كارش بر دوبله تلويزيوني بوده است اما هر كجا كه دوبله تلويزيوني موجود  نبوده از دوبله قديم مدد گرفته است و سعي كرده است كه نسخه كاملتري عرضه كند.

شرح جزئيات و مشكلات صداگذاري اين فيلم بماند براي فرصتي ديگر. اما در انتها بگويم كه ديدن ريچارد شير دل با آن هيبت و مهرباني ديزني گونه اش و رابين و ماريان كه در كالسكه عروسي به ماه عسل مي روند در حالي جان كوچولو آن را مي راند؛ در انتهاي فيلم با همراهي آن دوبله قديمي، بي نظير بود  چيزي كه در 2 دهه قبل به عقلمان هم خطور نمي كرد كه حتي وجود داشته باشد.