دو روز پیش فیلم پرسونا persona  شاهکار اقای برگمان رو دیدم ..

فیلم درباره ی یه خانم بازیگره به نام الیزابت که از زندگی کردن با نقاب و دروغ خسته شده و الان به مدت سه ماهه که نه حرف میزنه نه انچنان حرکت میکنه . البته به طور خودخواسته ... تا اینکه یه پرستار به نام الما میاد باهاش زندگی کنه و ازش مراقبت کنه .. اما الما رفته رفته خیلی از الیزابت تاثیر میگیره و حتی یه جورایی عاشقش میشه . جوری که انگار این دوتا زن ، یکی میشن ..

خودمون چی ؟ تو زندگی چقد نقاب میزنیم ؟ یه جایی هست که دکتر به الیزابت میگه نمیتونی با حرف نزدن یه سد درست کنی .. زندگی از همه جا رسوخ میکنه ...