چند روز پیش،شبکه نمایش تله فیلمی پخش میکرد به نام امیدها و نجواها ، نامی هم اوای فریادها و نجواهای برگمان.سایتی هم نوشته بود که قرار است تله فیلم حدس بزن چه کسی برای عید می اید؟ درایام نوروز پخش شود.

به عنوانها دقت کنید! فیلم ایرانی بعد از ظهر سگی! یا فیلم ایرانی سرگیجه!

یا فیلم مرگ کسب وکار من است امیر ثقفی که البته فیلم بدی نیست ، اما هم یاد اور فیلم جنایت کسب وکار ماست، پاسکال توماس میباشد وهم عنوان کتاب معروفی از روبر مرل. تا انجایی هم که میدانم فیلم وکتاب ربطی هم به هم ندارند.

واقعا چه دلیلی دارد که کارگردان یک فیلم معمولی زحمت انتخاب یک نام معمولی را به خود نمیدهد؟خلاقیت را کجای یک فیلم ساده میتوان دید؟

یادم است که وقتی فیلم کنعان مانی حقیقی را میدیدم،سکانس دعوای ترانه علیدوستی وافسانه بایگان به عنوان دوخواهر ، عجیب، یاداور دعوای بلانش و خواهرش در اتوبوسی به نام هوس بود.از همه این ها بدتر،در خبرها امده که موضوع خیلی از فیلمهای جشنواره فجر امسال ، خیانت در کانون خانواده است.ان هم الهام گرفته از فیلمهای هالیوودی سالهای اخیر .

واین هم دلنوشته ی عزیزی که امسال از نزدیک با جشنواره فجر همراه بود:برگرفته از وبلاگ کافه تلخ((وسط جشنواره...میان رنگ ولعاب لباسهای غیر معمول ادمهای جورواجور...سرم درد گرفته است از بوی تند ادکلن های قیمتی وارایش های پررنگ ادم های زشت وزیبا...خسته شده ام... ازهمان روزهای اول تا همین فیلم اخری که دیدم...بی خود و بی جهت...عبد الرضا کاهانی ...تحملم کم شده است...خسته شده ام از دهن کجی به ارمانهایم،به اعتقاداتم وداشته هایم... خسته شدم از این همه فیلم بی معنا و پوچ...از این سینمای کثیف.))