با سلام مجدد خدمت دون کورلئونه نازنین.

در راستای نظریات شما بنده هم نظراتم را بیان می کنم.

در درجه اول مایلم بین منتقدین و نظریه داران اصیل سینما و یک عده ریویونویس آماتور عشق فیلم پرمدعا - که در کشور ما و در مجلات سینمایی اش حضور فعالی دارند! - تفکیک قائل شوم. قطعا بین جوانک عاشق تارانتینو که حاضر نیست فیلمهای برگمان را حتی تماشا کند با دیگری که سالها عمر و وقت خود را صرف معرفی و تفسیر آثار او کرده فرق زیادی هست! گروه اول را بنده منتقد به حساب نمی آورم و در مورد گروه دوم بحث می کنم ، مورد نمونه و ارجاع من در اینجا جاناتان رزنباوم خواهد بود.

در این مساله که جاناتان رزنباوم به خاطر موقعیتش به عنوان منتقدی صاحبنام محافظه کاری می کند ، با شما اختلاف نظر دارم. او برای آموزش دیگران و یاد دادن بهتر فیلم دیدن نیازی ندارد لیست محبوب ترین ها ارائه دهد و مثلا مرد مرده جیم جارموش را ذکر کند ، بلکه او کتابی را درباره این فیلم منتشر می کند و به تحلیل ساختاری و معنایی این فیلم می پردازد. خواننده پس از خواندن این کتاب نه فقط مرد مرده که هر فیلم دیگری را "بهتر" می بیند.

رزنباوم یا هر منتقد روشنفکری چون او دقیقا به همین دلیل از مثلا دزد بغداد یا مارتی یا دور دنیا در 80 روز یا بوی خوش زن یا تایتانیک خوشش نمی آید ، چون به نظر او - و بر اساس معیارهای نقد - فیلمهای خوبی نیستند! چون به معنای بد کلمه هالیوودی و فاقد اصالت هنرمندانه هستند. چون این فیلمها به شعور او توهین می کنند و او نمی تواند فیلمی را که به او توهین می کند دوست داشته باشد! او در کتابی به نام جنگ سینما : چگونه هالیوود و رسانه ها فیلم هایی را که می توانیم ببینیم محدود می کنند ، دلایل بسیاری برای دوست نداشتن بسیاری از فیلم های به ظاهر خوب می آورد.

شاید زمانی در کودکی و نوجوانی به تماشای برخی فیلمها می رفته و لذت می برده ولی حالا با هویت جدیدش نمی تواند با آن فیلمها کنار بیاید. روشنفکری یعنی همین! یعنی حرکت از غریزه به سمت خودآگاهی و حرکت از سلیقه به سوی معیار.

رزنبام چون منتقد است ، معیارهایش را ارتقا نداده و سلیقه اش را تابعی از معیارهای زیبایی شناختی نکرده ، بلکه چون چنین بینش و معیارهایی دارد به جایگاه یک منتقد سینما "صعود" کرده است.

این اتفاق در ایران کاملا برعکس است! یعنی اول عده ای با پوپولیسم و عوام فریبی تریبونی در به اصطلاح سینمایی نویسی به دست می آورند و مثلا "منتقد" (بلانسبت!) می شوند و بعد برای خود معیارتراشی - که آن هم دقیقا یعنی همان سلیقه مسخره و بازاری به اضافه دروغ و عوامفریبی - می کنند.