ممنونم هری لایم عزیز!

البته من هم منظورم هر کسی که نام منتقد بر خود نهاده نبود. معدود افرادی که واقعا صاحب "نظر" و "نوع نگاه" هستند مد نظرم بود. بزرگانی چون پالین کیل و رزنباوم که از قضا هیچ کدامشان هیچکاک زده یا کوبریک زده ، کیمیایی زده و ... نیستند. به خصوص رزنباوم که تمام عمرش را صرف کشف هنر و هنرمند کرده. اتفاقا اینها نه تنها از کارگردانان بزرگ بت نمیسازند که خیلی وقتها بت شان را می شکنند. نقدهای رزنباوم بر جریان مسلط هالیوود و ریویوهای کوبنده پالین کیل بر آثار هیچکاک ، چاپلین ، رابرت وایز و .... نشاندهنده این موضوع است.

بسیاری از فیلمسازان توسط همین منتقدین معرفی شدند. مثلا دی پالما اولین بار با نقدهای پالین کیل بر فیلمهای اولیه اش (خواهران ، کری) مطرح شد اما این دلیل نشد که مثلا همین پالین کیل از فیلم تسخیرناپذیران او انتقاد نکند. یا دیوید بوردول نقش زیادی در مطرح شدن هال هارتلی داشت اما از بسیاری فیلمهای او هم انتقاد کرده ، و همینطور است جاناتان رزنباوم و میشل سلیمان نسبت به جعفر پناهی یا کیارستمی و ....

روابط هنرمند/منتقد در غرب معمولا بر خلاف این رابطه در ایران ، به دور از سرسپردگی و باج دادن های معمول است. با یک چوب راندن همه منتقدین هم کار درستی نیست. بسیاری از منتقدین بیش از بزرگترین فیلمسازان به هنر سینما خدمت کرده اند و بر ما هم لازم است از آنها بیاموزیم.

ضمن اینکه فکر می کنم نقش و ارزش منتقد بالاتر از این حرفهاست که صرفا به جمع آوری و یادآوری اینکه چه کسی برای اولین بار چه تکنیکی به کار برد و این جور مباحث تاریخنگارانه محدود شود.

**********************************************************

در هر حال از مبحث اصلی دور نشویم. بحث من بیشتر روی "معیار" و "سلیقه" بود. و انتخابهایی که بر اساس هر کدام از اینها انجام میشود.