(۱۳۸۹/۱۱/۲۴ عصر ۰۴:۰۲)دزیره نوشته شده:    راز جذابیت پدر خوانده در چیست؟

با دیدن شخصیتی بزرگ یا دست نیافتنی (چه از لحاظ زیبائی ، چه از لحاظ قدرت و چه پست و مقام) اولین چیزی که به ذهن همه ما میرسد آنست که این شخص با بقیه فرق دارد (با من فرق دارد با تو فرق دارد با ما فرق دارد)... درحالیکه اینطور نیست. چرا اینطور نیست؟ عرض میکنم...

مثال کوچکی میزنم : گاهی شما با چنین افرادی خواسته یا ناخواسته دم خور شده اید. شاید یک شب مهمان آنها بوده باشید. شاید حتی با آن زن فوق العاده زیبا که زمانی فکر میکردید این شخص فوق بشری است حتی ازدواج هم کرده باشید و یا شاید زیر دست همان مدیر مقتدر مشغول بکار شده باشید... آنچه شما را بعد از ارتباطات کوتاه یا دراز مدت با اینگونه افراد به فکر فرو می برد این بوده است که : عجب!! این که عین خود منه، این که عین همه ماست... مثل ما خوشحال میشود ، عصبانی میشود ، گریه میکند،حساس است، غصه دار است، می خندد و و و ... " گاهی ما انسانها فراموش میکنیم که همه ما عین همیم. ظاهرها مختلف است اما عمق وجودی خواسته ها و ناخواسته های همه ما کاملا یکی است" آنچه مرا عصبانی میکند شما را هم عصبی میکند پس آن چیز بد است چه در نظر من چه در نظر تو چه در نظر همه انسانها. انسانی نیست که دروغ را خوب بداند،قتل کردن را خوب بشمارد،دزدی را کاری زیبا فرض کند، زنا را کاری قشنگ بداند (چون زنا در اصل معنی تجاوز را دارد تجاوز به آنچه مال تو نیست و متعلق به دیگری است. شکل ساده تجاوز همان دزدی است و در شکلهای پیچیده تر به چنین اشکالی در می آید)... به همیبن دلیل است که عده ای اخلاقیات را در جوامع بشری ثابت فرض میکنند (که البته از نظر من همه ی مصادیق اخلاقیات چنین نیست و در طول زمان مثبت و منفی میشود ، یعنی در زمانی خوب است و زمانی دیگر نه)... آنچه موجب وضع قوانین یکسان (مانند منشور حقوق بشر) در بین جوامع بشری میشود یکسان بودن خلق و خوی همه ماست. اینکه یکی جانی میشود و یکی عبد صالح خدا دلیل بر اختلاف در ذات نیست چون همان شخص قاتل یا زناکار موقع ارتکاب جرم میداند که کارش درست نیست اما لذتی که می برد او را از عدم انجام برحذر میدارد. یک دزد هرگز در انظار دزدی نمیکند چون میداند که کارش موجب اعتراض دیگران میشود. او میداند. همه ما میدانیم که چه کارهائی زشت است و چه کارهائی زیبا...

فیلمی مثل پدرخوانده انگشت روی این نکته میگذارد که : کسانی که ما در ذهن خود از آنها یک فوق بشر ساخته ایم در واقع عین خود ما هستند، بسته و بستگان دارند ، گریه میکنند ، به انتقام فکر میکنند ، عصبانی میشوند ، گاهی بچه ی خردسال آنها از آنها حرف شنوی ندارد، تحقیر میشوند ، عشق می ورزند و و و ... دیدن زندگی خصوصی یک انسان که ظاهرش فوق تصور است لذتبخش است. گوئی با یک دوربین مخفی به شکار لحظات زندگی آنها رفته ایم... شاید در ذهن ما گاهی این حقیقت شکل گرفته باشد که یک گنگستر فقط کارش اینست که در خیابان (الله بختکی) اسلحه را از غلاف بکشد و ماشه را فشار دهد و چندنفر را به خاک و خون کشد. همین. اما فیلمی مثل پدرخوانده بخوبی (تاکید میکنم بخوبی) نشان میدهد که هرگز اینطور نیست.پشت سر هر کشتاری ، هدفی و خواسته ای و بهانه ای و علتی نهفته است. در پس هر معلولی علتی هست و اوج این علتهاست که شخص را در نهایت از کوره بدر می برد تا بالاخره کاری کند و این لحظه زمانی است که او به اینکه ماهیت اینکار خوب است یا بد دیگر نمی اندیشد. ما کشتن را بد میدانیم اما کشتن کسی که خائن است ، خود او قاتل است ، همسر بیگناه تو را با بمب گذاری کشته است عین اجرای عدالت. دزدی بد است اما دزدیدن از یک دزد که تمام زندگیش از راه دزدی سروسامان داده و دادن این مال به صاحبانشان کاری پسندیده است... و تماشگر از شرح و بسط وقابع در جهت رسیدن به یک هدف لذت می برد. ما از کشتن بیزاریم اما وقتی آل پاچینو در نهایت تک تک سران مافیا را می کشد، از فرط لذت در پوست خود نمی گنجیم چرا؟ چون فیلم بخوبی(بازهم تاکید میکنم بخوبی) توجیه میکند که در پس این کشتارها چه عالم بزرگی نهفته است... (تفاوت فیلم خوب با بد، شکل پرداختن و شکل توجیه خواسته های بشری است . زمانی در همین تالار درخصوص فیلم پرواز بر فراز آشیانه فاخته این نکات را به روایتی دیگر گفتم که آن فیلم هم به نوعی دیگر از پس فراز و فرودهای ذات یک انسان چگونه برآمده است... و کوتاه سخن اینکه : فیلمی ما را مجذوب یا مبهوت میکند که پاسخی قانع کننده یا فراتر از خواسته های ما به خواسته های ما  بدهد... و در تاریخ سینما چنین فیلمهائی کم نیستند)