سه برنامه تلویزیونی سیما قدیمی ترینند بعد از انقلاب. درسهائی از قرآن (مذهبی) ، گزارش هفتگی(سیاسی) و ورزش و مردم (ورزشی) . برنامه ورزش و مردم که از اواخر دهه 50 توسط مجید وارث پیشنهاد ، تهیه و با اجرای خود ایشان اجرا شد یکی از برنامه های قدیمی سیماست. یک سال پس از اجرای وارث (که یکی از بهترین گزارشگران و شاید بهترینشان بود) توسط خود وی به بهرام شفیع سپرده شد که هنوز هم با اجرای وی در حال پخش است. هدفم از یادآوری این برنامه ، اشارتی به یک مهمان خاص در سال 1363 در برنامه ورزش مردم و رخدادهای اخیر فوتبال در ایران است.

دروازه بان یک تیم (عمدا یا سهوا) به زمین می افتد. از نظر مربی تیم مقابل این یک تمارض است. به شاگردان خود دستور میدهد بازی را ادامه دهید و چیزی که از اواسط دهه 90 بنام فرپلی (بازی جوانمردانه) در فوتبال جهان رواج یافت را ندیده بگیرید. اتفاقا توپ چرخان لحظاتی بعد داخل دروازه ی دروازه نگون بخت میشود و ... خیزید و خز آرید که هنگام خزان است.... روی سخنم با امثال برنامه نود نیست (که کار شخصی-  که زمانی بت بود برای بازیکن - بنام داور را با تیغ جراحی عمل میکند تا مردم و بازیکنان روی این بت هر روز جسورتر شوند) و حتی با بازیکنان هم مرا کاری نیست (که همه آنها نه از اخلاق بوئی برده اند و نه از ماهیت اصیل فوتبال) ، روی سخنم با شخصی است که از او بعنوان اسطوره فوتبال ایران نام برده میشود... او هرگز و برخلاف تصور عده ای، اسطوره نیست. حتی ستاره هم نیست. او که زمانی با سبیلهائی از بناگوش دررفته و موهائی بلند بشکل هیپیهای روستائی  وارد فوتبال ایران شد امروز پیراهن خارجی برتن میکند (و ادعا دارد هرگز! در عمر خود پیراهن ایرانی نپوشیده است) ، یقه این پیراهن تا جائی که موهای سینه را به اناث و ذکور نشان دهد بیرون است و گردنبندی از طلا - یا فلزی خاص-  بر گردنش خودنمائی میکند. ریش او برگرفته از نشان ماسونهای یهودی است و موهایش را بدون کارواش و ژل کسی این روزها نمی بیند. یک تسبیح که از آن نه بعنوان تسبیح ثنای الهی بلکه بعنوان وسیله رمالی و جادو (در خصوص عوض کردن نتیجه بازی! در یک مسابقه) استفاده میشود تنها وسیله ابزاری اوست. هرگز طاقت شنیدن نقد ندارد و تعاریف، همچون بادی که بر پوستی دمیده میشود ، از او یک پوست باد کرده می آفریند... اینکه او یک ستاره فوتبال است کسی را یارای اعتراض نیست. او به مدد نجابت اولیه خود و فرهنگ غنی آذربایجان که نشان اصلی و اولیه آن غیرت و همیت است وارد فوتبال ایران شد و به مدد تلاش خود برای ایران و ایرانی حماسه آفرید... اما چه سود که همه ی آن تلاشها در سایه چنین نشانه هائی هر روز کم رنگ کم رنگتر میشود و چیزی جز چند گل از حماسه  این مرد در یادها نیست ... و امروز هم که امر میکند به هرقیمتی گل وارد دروازه حریف شود تا ناشی گریهای وی در عرصه مربیگری هم به شکلی جبران شود...

هدفم از این نوشته ، صرفا یک مقایسه است. مقایسه بین یک قهرمان واقعی و کسی که در پوستین قهرمانی می افتد

در برنامه ورزش و مردم حدود 25 سال قبل مهمانی خاص در برنامه حضور داشت (بنظرم بوریس کلایف یا  شاید آن مجارستانی ... درست بخاطرم نیست) رقیب غلامرضا تختی درمسابقات جهانی ... او در سالروز رحلت تختی در برنامه ورزش و مردم چنین گفت:

در مسابقه فینال حریفم تختی بود. یکی از پاهایم در طول برگزاری مسابقات آسیب دیده بود و هرگونه ضربه یا فشاری بر آن بشدت آزارم میداد... وقتی روی تشک رفتیم در یک لحظه با اشاره به تختی گفتم که به پایم فشار زیاد وارد نکند. حریفان من همه میدانستند که تنها نقطه ضعف من همان پاست .حتی وقتی پایم مشکلی نداشت بر سر این نقطه ی ضعف باخته بودم. کشتی انجام شد. در طول مسابقه دست تختی هرگز به پایم نخورد. حتی یک لمس... کشتی را بردم و او باخت... آن لحظه نمیدانستم چه شد،  تنها بر برد خود شادی میکردم اما بعدها بیادم افتاد که او با من چه کرد. مدال آن مسابقه را هرگز پس از آن روزها ندیده ام. آنرا بین مدالهای دیگرم جا نداده ام. آنرا پنهان کرده ام... او مرد بود و من امروز که سنم از 60 گذشته می فهمم که همه چیز ، مدال نیست. این ماجرا را برای تمامی شاگردانم تعریف کرده و خواهم کرد. هیچکدام از مسابقاتم برای اهمیتی ندارند. اما مردانگی این مرد را تا زنده ام از یاد نخواهم برد.