معمولا کسانی که اوایل انقلابها ، عصر نوجوانی و جوانی آنهاست دنیائی متفاوت را تجربه میکنند. چه انقلاب انقلاب فرانسه باشد چه ایران. ثروتمند شدن طی چند سال (انباشتن جیب) ، و افزایش دیدگاه های سیاسی ، فرهنگی ، هنری (اضافه شدن به دانش) یک نسل انقلابی با هر نسلی در هر زمانی متفاوت است. بازی یک کودک سال 57 این بود که یک تایر موتور به اوبدهند و او با دسته چوبی دنبال آن راه بیفتد و کیف تمام دنیا را در فرمان دادن به این لاستیک ببرد... و یا هفت سنگ بازی کند و کولی بگیرد و بدهد... و یا چوب ضخیم الک دولک رو چنان در هوا بزند که طرف تا آن سر دنیا هم بدود از گرفتنش عاجز بماند ....یا در یه قُل دو قُل سنگها را چنان از روی زمین جمع کند که چشم حریف از حدقه بیرون آید ...و یا دربهای نوشابه کوکا و پپسی را با سنگ تخت کند و از آن بعنوان تیله استفاده کند .... و یا دسته ی تشله های چیده شده را از چند متری چنان با تشله خودش بزند که تکه های شیشه های جدا شده در هوا ، چشم حریف را کور کند ... و یا با چشم بسته، یک پا، چنان خانه های بازی لنگه را بدون آنکه حتی نوک کفشهایش روی خط بروند ، برود و برگردد که حریف حیران بماند از اینهمه نبوغ و ...و یا دو ساعت زودتر از شروع فیلم برود جلو سینما که شاید بشود در انبوه جمعیت بلیطی بخرد که اقلا یکی دو تومن ارزان بیفتد از اینکه آنرا از دست دوستش که قبل از او آنجا بوده بخرد و کمربند شهربانی چی جماعت را نوش جان نکند....براستی معنی واقعی لذت در چیست؟ اینکه رایانه داشته باشم؟ اینکه بوگاتی(3 میلیارد تومانی) و استن مارتین سوار شوم؟ اینکه فیلمهای بلوری را با تلویزیونهای چند بعدی ببینم؟ اینکه در دهکده های آبی سرسره های آبی چند کیلومتری را تجربه کنم؟ ... لذت بچه های دهه 60 این بود که مسیر رودخانه را در جائی گودتر ببندند و آبی جمع شود و نیمروز برهنه شوند و در آن یکی دو متر حظ عالم را ببرند ... و آیا امروز میتوان در سواحل پینک سندز باهاما یا لاس مینیتاس دومنیکن یا ترانکوس برزیل یا آنتالیای ترکیه چنین لذتی را دوباره تجربه کرد؟

بچه های انقلاب بچه هائی بشدت قانعند و  باهم (حسین میای بچه های محل رو جمع کنیم یه تیم درست کنیم؟ پول جمع میکنیم لباس ورزشیم میخریم. تازه حسن گفته اسم تیممون رو هم روی پیرهنمون با یه شابلون و رنگ میزنیم که با کلاس باشه. توپ هم قراره بخریم. اصغر میگه چل تیکه اما من گفتم گرونه حالا دو تا پلاستیکی میخریم میزنیم توی هم بعدش که تیممون قوی تر شد میریم سراغ چل تیکه. تازشم مهدی میگه اگه گذاشتن زمین محل بهمن اینا بازی کنیم شورت هم بخریم...)

بچه های انقلاب بچه هائی بشدت احساساتی اند .بخصوص که پی بند  این انقلاب یک جنگ هم باشد (صدای بمب از کوچه بالائی می آید و گردو خاک از هرسو حیاط آنها را پر میکند... علی در حالیکه بشدت ناراحت است از زیرزمین بطرف دروازه میدود تا خود را به کوچه و بعد به خانه ناصر رسانده  مطمئن شود بمب روی خانه آنها نخورده باشد... مادر فریاد میزند: علی وایسا ... و علی رفته است ...)

بچه های انقلاب بچه هائی بشدت غیرتی اند . ببخشید : غیرتی بودند (مگه تو خودت خواهر مادر نداری که مزاحم ناموس مردم میشی؟ جنازتو بندازم همینجا؟ ... این حرفها از دهان یک پسر 12 ساله خارج میشود که خطاب به پسری 25 ساله که دو برابر هیکل اوست گفته میشود... تنها وسیله این کودک زنجیری است نچندان قطور 30 ، 40 سانتی که برای روز مبادا (ببخشید: نبادا) در جیب گذاشته است.اینکه در دعوا بزند یا بخود مهم نیست. مهم گفتن همین یک جمله است که در نظرش میتواند یک خرس را بخواباند! ...)

بچه های انقلاب ترسو نیستند ( در سکوت کلاس درس ، بغل دستی احمد در گوشی به او میگوید به مسلم بگو اگه مرده زنگ آخر وایسه تا ببینه چیکارش میکنم... بغل دستی پیام را به هر شکل همانجا به مسلم می رساند. نگاهی به احمد میکند . نگاه عاقل اندر سفیه... به من میگی وایسا؟ بلائی سرت میارم که ننت فردا بیاد مدرسه... و دعواها در جائی خلوت شروع میشد ... یک ساعت بعد مادر مسلم خطاب به او: یقه پیرنت چرا پاره اس؟ شلوارت چرا خاکیه؟ بازم که دعوا کردی! ای خدا ... مسلم: مامان زدمش غصه نخور. لباس سالم رو تنش تذاشتم. چشم و چولش داغونه بخدا... )

بچه های انقلاب بچه هائی بشدت مودب و فرمانبر اند (صحنه قبل: .... مادر : بذار بابات بیاد بهش میگم... مسلم : تو رو خدا مامان. بیا خودت بزن ولی به بابام نگو خب؟ تو رو خدا ...مامان: پس بیا برو 2 تا سنکگ بگیر تا ببینم چطور میشه... چشم مامان الان میرم بذار  دست و صورتمو بشورم...)

بچه های انقلاب هنرمند اند حتی پس از سالها. اکثر آنها یا موسیقی بلدند یا خوشنویسی میدانند ، یا سینما را می شناسند و یا در گرافیک ید طولائی دارند.ادبیات را خوب میفهمند. آنهائی هم که نجار شدند یا نقاش ساختمان ، یا مکانیک اتومبیل یا ... همه در کارشان دقیقند. بسیار دقیق و با نبوغ. پول میگیرند اما چند برابر آن پول ، در کار خود دقت میکنند. نان حلال را می فهمند چون خود بسان آهنی داغ از کوره ی سختیهای روزگار بیرون آمده و در پر قو بزرگ نشده اند.

اگر آن سالها ابرقدقد پخش میشد ، اگر قصه تبری که تمام درختان جنگل را بی محابا قطع میکرد پخش میشد ، اگر بعضی کارتونهای کودکان فیلسوفانه بود علتش این نبود که زرین کلک (سازنده انیمیشن ایرانی) نمیدانست که این کارتون در سطحی فراتر از ذهنیت بچه هاست. کارتون او در سطحی نازلتر از فکر بچه ها بود. بچه ها بالاتر بودند نه کارتونها. همچنانکه نمایشهای بزرگسالان هم به مقتضای تفکر نسل میانسال آنزمان در سطحی بسیار بالا بود. تمام نمایشها و فیلمهای هر عصر زائیده سطح فکر مردمان آنزمان است. فیلمهای سینمائی دهه 60 ایران (با تمام ضعف ها و براساس زمان خود) در سطحی فراتر از فیلمهای دهه 80 اند. هر فیلم با فیلم دیگر از زمین تا آسمان تفاوت داست. داستانها متنوع تر بودند و بازیها متفاوت. درست برخلاف سینمای ایران در دهه های 40 و 50. دهه 70 و 80 بازگشتی دوباره به سینمای دهه 40 و 50 است و دهه 60 در این میان یک استثنا. من امین حیائی را فقط در شخصیت یک لوده می شناسم. محمد رضا گلزار را یک دخترباز میدانم و بس ... چون چهره دیگری از این اشخاص در فیلمهایشان بیاد ندارم. اما بیاد می آورم که بازیگران دهه 60 هرگز در یک هیبت خاص در ذهنم نقش نبسته اند. آنها در هر فیلمی متفاوت از قبل بودند. آنها کمتر خود را تکرار میکردند...

و بچه های دهه 60 کمتر در تاریخ ایران تکرار میشوند.... آنها شاید نسلی تکرار ناشدنی باشند.