(۱۳۹۰/۷/۱۹ عصر ۱۱:۲۲)هری لایم نوشته شده:  

آیا کودکان دهه 60 که با انبوهی از پند و اندرز رشد کردند , سعادتمند تر از کودکان دهه 50 و 70 شده اند ؟

آیا پند و اندرز در کاهش میزان بزه کاری تاثیر داشت ؟   

آیا روزی چندین ساعت پند و اندرز در مدرسه کافی نبود ؟

آیا پدران و مادران دهه 60 به حدی از فرزندان خود و تعلیم و تربیت آنها غافل شده بودند که صدا و سیما وظیفه خود بداند تمام همت خود را با تمام ظرفیت در جهت پند آموزی و تربیت کودکان به کار بندد ؟

    کارکرد آموزشی- تربیتی برنامه‌های کودک(در هر قالب و شکلی) در کنار وجه سرگرمی بخشی از ماهیت اینگونه برنامه‌هاست، گرچه برنامه‌های زیادی در هر بخش(آموزش یا سرگرمی صرف) ساخته شده است. پند و اندرز، حکایتِ قرص تلخی‌ست که در میان شیرینی می‌گذارند تا کودک را راغب به خوردن آن بکنند!

  جدا از خانواده و اجتماع، نمی‌توان نقش آموزشی رسانه(سینما، تلویزیون، مطبوعات و ...) و جهت دهی آن روی مخاطب را انکار کرد. به همین خاطر رسانه همواره به عنوان ابزاری مهم و تاثیرگذار در زمینه فرهنگ‌سازی مطرح بوده است. در دهه 60 سرگرمی اصلی دیدن برنامه‌های همان دو کانال تلویزیونی بود و طبیعی بود که روی بیننده اثرگذاری بیشتری نسبت به امروز داشته باشد. همگی خوب می‌دانیم که آن شعارها و جهت‌دهی ایدئولوژیک در دوران کودکی در مدرسه و یا برخی برنامه‌های تلویزیونی، به واسطۀ نقش موثر خانواده و همینطور افزایش سن و افزایش آگاهی اثرش را از دست می‌داد. در نوشته قبلی هم بر تاثیرگذاری کارهای خارجی اشاره کرده بودم نه آثار داخلی(که البته نمونه‌های موفقی نظیر کارهای مرضیه برومند و ایرج طهماسب و... هم وجود داشت). در نمونه‌های وطنی غالب بودن پیام و ایدئولوژی و ارائه آن به شکل مستقیم و شعاری، تماشاگر را پس می‌زد و معمولا شخصیت‌های منفی از شخصیت‌های مثبت، اما تک بعدی و باورناپذیر، محبوب‌تر بودند. در نمونه‌هاي هالیوودی ارائه پیام با ظرافت و تاثیرگذاری بیشتری همراه بود.(هر چند برخی کارتون‌های قدیمی از جمله کارهای ژاپنی در تماشای دوباره در این سال‌ها، با داستان‌های کلیشه‌ای و شخصیت‌های تک‌بعدی و پرداخت سردستی ماجراها، جذابیت گذشته را ندارند)

  اینکه نسل دهه 60 از نسل های بعدی سعادتمندتر شد یا نه؟ از جهاتی می‌تواند جواب مثبت باشد یا منفی، اما بی‌شک  نسل متفاوتی است. نسلی که در کودکی دوران جنگ و دهه‌ای پیچیده و پرتنش را از سر گذرانده و درنیمه دوم دهه 70 آزادی نسبی نشریات را تجربه کرده و با کتاب و مطالعه انس بیشتری داشته، با نسلی که از کودکی دارای کامپیوتر بوده، کلاس زبان رفته، و دسترسی‌اش به امکانات رفاهی بیشتر بوده و ساعات زیادی را کنار پلی‌استیشن با انواع و اقسام بازی‌ها خشن می‌گذراند(با نسلی که وسیلۀ مشابهش! آتاری و بازی هواپیما و زیردریایی بوده، جدا از بازی‌های جسمانی مختلف در کوچه و محله) متفاوت است، نسلی عمیق‌تر و آگاه‌تر از نسلی که در حال شکل‌گیریست.(با تاکید بر اینکه این موضوع نسبی‌ بوده و قابل تعمیم به کل یک نسل- با خانواده و محیط‌های فرهنگی متفاوت- نیست)

  و اینکه شرایط آن سال‌ها و برنامه‌های آن دوره تاثيری در کاهش جرم و بزه داشته، می‌تواند موضوع  و زمینه تحقیق یک جامعه‌شناس هم قرار بگیرد. شخصا معتقدم برنامه‌های آن دوره در شکل‌دهی شخصیت کودکان و یک سری خصوصیات رفتاری و اخلاقی(و در نتیجه تعامل مطلوب‌تر با اطرافیان و اجتماع) موثر بوده‌ است.