کتاب ها هم مثل دوستان آدمند؛ بعضی ها بعد از مدتی از چشم می افتند و از دل می روند, بعضی ها مثل لیوان نسکافه ی آخر شب همدم لحظات خاصی هستند و بعضی ها در افت و خیز و فراز و فرود زندگی همیشه جایی در قلب آدم دارند و هیچوقت از یاد نمی روند. کارهای آقای احمد پوری برای من از همان ماندگارهای همیشه همراه بحساب می آیند.

اولین بار احمد پوری را با ترجمه ای از منتخب اشعار عاشقانه ی پابلو نرودا به نام "هوا را از من بگیر, خنده ات را نه" شناختم. کار ایشان به عنوان یک مترجم زبردست, نه تنها برگردان زیبای زمزمه های دلدادگی نرودا برای همسرش ماتیلده است, بلکه نوعی بازآفرینی هنرمندانه و گوش نواز سروده های نرودا به زبان شیرین پارسی است که خود در تغزل یکی از سرآمدترین زبان های دنیاست, به گونه ای که پس از خواندن اصل شعر و بعد دل سپردن به ترجمه ی آقای پوری, حس می کنی سهم ایشان چیزی خیلی بیشتر از ترجمه ی صرف یک شاهکار ادبی است.

قبلا و در جستار اشعار و متون ادبی زیبا یک نمونه از این دفتر شعر را خدمت دوستان معرفی کرده ام:

http://cafeclassic4.ir/thread-80-post-16...7#pid16187

 احمد پوری بعد از سالها تلاش و معرفی اشعار عاشقانه ی شاعران بزرگی چون آنا آخماتووا, گابریل گارسیا مارکز, ناظم حکمت, نزار قبانی, آن سکستون, یانیس ریتسوس و ..., دست به قلم شد تا نخستین کار تالیف رمان خویش را به دوستدارن ادبیات عرضه کند. "دو قدم اینور خط" سفرنامه ای از تهران تا تهران است و در گذر از شهرهایی چون لندن, تبریز, باکو و لنینگراد ما را با نویسنده ای آشنا می کند که در پی دیدار آنا اخماتووا, تبریز بیش از پنجاه سال پیش و شوروی زمان استالین را به تصویر می کشد. با این وجود و بدون در نظر گرفتن خط سیر زمانی داستان, می توان به خوبی با آن ارتباط برقرار کرد و از خواندن این اثر لذت برد. برش هایی از این کتاب که به سال 1387 و به همت نشر چشمه منتشر شد, تقدیم به دوستداران یار بی زبان و صمیمی:

"یک روز با احتیاط گفتم: می بینی ادبیات و هنر چه دنیایی است؟ لبخندی از سر بی حوصلگی زد و گفت: دنیای همدردی است. پیام عاطفی انسان هاست در طول زمان که بتوانی دریافت شان کنی و احساس نکنی که تنهایی."

.

.

.

.

گیتی, همسرم در مقابل استدلال من که هنر در بطن خود سیاسی ترین فعالیت انسان است و در طول زمان همیشه موضع خود را روشن کرده و به نفع انسانیت و بهروزی انسان ها تلاش کرده, لبخندی می زند و می گوید: توجیه نکن. هنرمند اگر از دنیای پیرامونش آگاهی سیاسی و تاریخی نداشته باشد, مجبور است به تولید آثار بی بو و خاصیت بپردازد."

.

.

.

.

یادداشت پشت جلد کتاب:

این همه درباره ی سال و زمان حساسیت نشان ندهید..... شما که در کار شعر و شاعری هستید, نباید زیاد سخت بگیرید. زمان مگر چیست؟ خطی قراردادی که یک طرفش گذشته است و آن قدر می رود و می رود تا به تاریکی برسد. طرف دیگرش هم آینده است که باز دو سه قدم جلوتر می رسد به تاریکی. همه این جوری راضی شده ایم و داریم زندگی مان را می کنیم. بعضی وقت ها می بینی یکی از ما از این خط ها خارج می شویم. پای مان سر می خورد این ور خط که می شود گذشته, یا یک قدم آن طرف خط به آینده می رویم."