کافی بود تا تماشاگر حرفه ای و غیر خرفه ای فیلم در پیش از انقلاب نام یکی از 5 نفر را بشنود که در فیلمی بازی کرده باشد و برای دیدن فیلم اشتیاق نشان ندهد. فردین ،بیگ ،ناصر ،بهروز و ایرج قادری.نام ایرج قادری نام کمی نبود. او به تنهائی تمام سینمای ایران بود. بازی او همیشه با دیگران فرق داشت. سرزنده ، قدرتمند و کوبنده و با شور. و جالب اینکه در کنار این این سرزندگی احساسات هم میتوانست غلیان کند. کل بازیگری اکثر بازیگران سینمای ما دو حالت بیشتر ندارد یا خموده و سستند و فاقد سرزندگی (مانند پروانه معصومی) یا  شور بیش از حد و مغلطه بازی (مانند حامد بهداد یا سعید راد و یا حتی فردین). اما ایرج ایندو را یکجا داشت. چشمهای ایرج بسیار نافذ و گیرا بود و تمامی بازی احساسی خود را بعضا در آن جمع کرد. تیپ مردانه و جذابش به مدد دوبله های حیرت انگیز کسانی چون ناظریان یا جلیلوند و یا اسماعیلی همیشه در اوج بود.جائی گفته بود تمام زندگی اش آنی نبود که در سینماها روی پرده میرفت. میگفت در زندگی فقر را با گوشت و پوستش حس کرده بود. می گفت در اکثر فیلمهایش به دیگران بدهی داشت. اما هر چه بود نامی بود فاخر و توانمند.

او بیش از 30 فیلم را کارگردانی کرد و در بیش از 80 فیلم شخصا حضور داشت. کارنامه بازیگری و کارگردانی قادری باید جدای از هم بررسی شوند. هیچکدام از ستارگان بزرگ همردیف وی (مانند فردین یا ملک مطیعی یا بیگ ایمانوردی) قریحه کارگردانی نداشتند و صرفا جلو دوربین موفق بودند اما قادری در هر دو بخش موفق بود. کافی بود گفته شود این فیلم را قادری ساخته است تا سیل تماشاگر به سینما جاری شود. در اکثر فیلمهایی که خود می ساخت حضور داشت و بسیار موفق تر از تمام بازیگرانی که در آن فیلم بودند. بعنوان نمونه در فیلم برزخیها که 4 ستاره پیش از انقلاب یکجا در آن حضور داشتند (فردین،ملک مطیعی،قادری و سعید راد) او بیشتر از دیگران می درخشید و پر جنب و جوش تر از دیگران بود. او تاراج را ساخت که از نظر من بهترین فیلم اکشن کل تاریخ سینمای ایران است (با یک کارگردانی فوق العاده و ضرباهنگی بی نظیر). او میخواهم زنده بمانم را پس از یک دهه دوری از سینما ساخت که از نظر من به لحاظ کارگردانی بهترین فیلم ملودرام پس از انقلاب است. مقوله کارگردانی با مقوله داستان و فیلمنامه توفیر دارد. اکثر منتقدین ما نقد کارگردانی را با نقد داستان فیلم اشتباه می گیرند. کارگردانی بدین معناست که تمام جزئیان در دکوپاژ ، فیلمبرداری ، تدوین ، نورپردازی و چهره پردازی و تلفیق موسیقی با فیلم یکجا بشکل استاندارد رعایت شده باشد. وقتی از یک منتقد فعلی ما می پرسند نظر شما در مورد کارگردانی فلان فیلم چیست شروع میکند به نقل این حکایت که اگر داستان اینجوری میشد یا آنطور تمام میشد بهتر بود یا مثلا چرا در فیلم حسن سراغ حسین نرفت و رفت سراغ احمد! یا چرا اینجای فیلم فلان طور بود... این مقوله ها نشان میدهد آن منتقد اصولا با کار کارگردان بیگانه است و فقط در زندگی اش قصه خوانده است.... ایرج قادری یک کارگردان خوش قریحه بود که جای دورربین ، شیوه مونتاژ سریع ، نورپردازی موثر و چگونکی استفاده از موسیقی در لحظات خاصی از فیلم را بخوبی، تاکید میکنم بخوبی، میدانست و اگر در کلاس درس کسانی چون سام پکین پا یا جان فورد حاضر میشد شک نکنید یک تنه میتوانست برای سینمای جهان صحبت داشته باشد (هرچند او با بضاعت اندک تحصیلی خود تا این حد پیش رفت و بعنوان نمونه بهترین وسترن تاریخ سینمای ایران - برزخیها - را ساخت که بعضا از نمونه وسترنهای اسپاگتی ایتالیا از دهه 60 تا 80 بسیار فراتر است). بعنوان نمونه دوستان را به صحنه دادگاه در فیلم میخواهم زنده بمانم ارجاع میدهم و یا صحنه پایانی فیلم تاراج که حتی از نمونه مشابه آن ( پایان بوچ کاسیدی و ساندانس کید) هم فراتر است.

متاثر شدم وقتی شنیدم قادری را مظلومانه بخاک سپرده اند. و متاثرتر که بجای اینهمه خیل بازیگران مشهور قبل و بعد از انقلاب که در فیلمهای او حضور داشتند صرفا یک بازیگر درجه دوم که آنهم فقط در یک فیلم از فیلمهای او آنهم پس از انقلاب بازی کرده بود حاضر شد در برنامه هفت از او سخن بگوید و پر واضح بود حرف زیادی برای گفتن نداشته باشد. اهالی سینما متاسفانه اینگونه اند و در فقدان دیگری فقط عینک سیاه به چشم میزنند و اگر زیاد هنر کنند چند قدمی پشت جنازه راه میروند و تمام. با این اوصاف،  انتظار هم دارند خانه سینما یا فریدون جیرانی آنها به برنامه هفت برگردد!...

مقوله حذف جیرانی و تیم همراهش از برنامه هفت بخوبی نشان داد که برنامه هفت از برنامه نود بسیار سرتر بود. نشان داد تاثیر هفت به چه میزان بیشتر از نود است. و نشان داد چقدر سینما میتواند از فوتبال موثرتر و نیش دارتر باشد. در برنامه نود فردوسی پور حتی به نمایندگان مجلس هم حمله میکند اما وقتی کسی ککش نمی گزد یعنی برنامه ، برنامه ای موثر نیست و بیشتر به یک سرگرمی و شوخی می ماند اما وقتی یک مهمان در حد بازیگر در برنامه هفت دیگری را منکوب میکند ظاهرا عده ای خاصتر گزیده میشوند که تاب از کف میدهند ... از نگاهی دیگر هم میتوان نگریست و آن اینکه : ظاهرا دلالهای برنامه نود بسیار قویتر از دلالهای سینما هستند که توانسته اند از حفظ و صیانت از برنامه خودشان!! موفق تر عمل کنند که حتی زور ضرغامی هم به آنها نرسد... خسته نباشید آقای ضرغامی!  شمائی که فردوسی پور فوتبالی را با چنگ و دندان نگه میدارید اما جیرانی سینمائی (کسی که زمانی هم کیش شما بود) را  نمیتوانید.