ای بس بهارها . . .

سالی دیگر گذشت...

بهاری دیگر رسید...

از سال 89 جز مشتی خاطره در یاد ما نمانده است که آن هم با گذشت زمان کم کم از خاطرمان محو می شود. همیشه وقتی  بهاریه های پرویز دوایی ، پرویز نوری ، کیومرث پوراحمد ، هوشنگ کاوسی ، آیدین آغداشلو و ... را در مجلۀ فیلم می خواندم ، تعجب می کردم. از اینکه آنها چنان حافظه ای دارند که اتفاقات 50-40 سال پیش را با تمام جزئیات به خاطر داشتند و می توانستند آنها را به روی کاغذ بیاورند. بعد با خودم می گفتم حتما اینها همه مشتی داستان هستند که آنها برای شیرین شدن کام خوانندگان مجله در ایام بهار از خود در می آوردند. مگر می شود؟! من خودم از دوران نوجوانی ام جز چند خاطرۀ مبهم چیزی به یادم نمانده است. اما امروز متوجه شدم که آنچه باعث می شود خاطره ها در حافظه ماندگار شوند "عشق" است. در نوشته های این اساتید ، عشق به سینما موج می زند. آنگاه حافظۀ خودم هم به کار افتاد. یاد بازی های دوران نوجوانی ام افتادم. برعکس سایر هم سن وسالان من که بازی های دوران نوجوانیشان ، فوتبال و به دنبال هم دویدن و توی سر و کله هم زدن و ... بود، بازی های من "فیلم بازی" بود. همیشه خودم را در نقش اول فیلم هایی که می دیدم می گذاشتم. فیلمهای پارتیزانی و پلیسی ، فیلمهای مورد علاقه من بودند.(به فیلم های وسترن هیچوقت علاقه نداشتم). حتی خوابهایم نیز سینمایی بود!

گذشت و با بالاتر رفتن سن و درس خواندن برای کنکور و قبولی در دانشگاه ، این عشق را در خودم کشتم. هرچند هنوز هم فیلم می دیدم. اما پیگیر جدی سینما نبودم. دوباره بعد از چند سال ، صندوقچۀ دلم را خانه تکانی کردم و این عشق کهنه را بیرون کشیدم.(قبلا گفته بودم که به چیزهای کهنه و زیرخاکی علاقه دارم!) اینبار احیاگر این عشق کهنه "مجله فیلم" بود.(جالب اینجاست که آشنایی با "فیلم" هم در بهار بود؛ شماره 186 ویژه نامه بهار 1375 با دو عکس از فیلم "گبه" روی جلد آن. چه شماره ای بود؟! چرا دیگر از این شماره ها خبری نیست؟ چرا "فیلم" به این روز افتاده؟)  

سالیان متمادی ، معتاد این مجله شدم. این ماهنامه ، همدم دوران دانشجویی و سربازی و بعد از آن شد. مطالب آن را می بلعیدم  و هر چند وقت یکبار شماره های قبل را دوره می کردم. غیر از آن هیچ مجله سینمایی دیگری را نمی خریدم. سایر نشریات سینمایی در مقابل "فیلم" ، برایم جلوه ای نداشت. ملاک و معیار فیلم دیدن برای من ، نقدهای نویسندگان آن بود. اگر از فیلمی بد تعریف می کردند آن را نمی دیدم. (هرچند بعدها فهمیدم اشتباه می کردم) بعضی شماره ها برایم پر از خاطره شد مثل شماره 200 یا شماره 221 با آن مقاله جنجالی بهزاد عشقی در مورد مرحوم فردین (مضحکۀ جهان پهلوان) یا شماره 222 درباره درگذشت سهراب شهید ثالث یا ویژه نامه درگذشت علی حاتمی (شماره 198 یا 199) یا جدل قلمی بین ابراهیم گلستان و جمشید اکرمی درباره فیلم این خانه سیاه است . خلاصه دورانی بود دوران دوستی من و "فیلم"!

اما ناگهان (یا شاید هم به تدریج) مجله اُفت کرد. بعضی از نویسندگان خوب آن قهر کردند ، برخی راهی سایر نشریات شدند یا برای خود نشریه زدند. محافظه کاری بیش از حد سه تفنگدار این مجله هم مزید بر علت شد تا مجله محبوب من دیگر محبوب نباشد. هر چه کردم خود را راضی کنم مجله ای را جانشین آن کنم دلم نیامد (هنوزم که هنوز است این کار را نکرده ام و همچنان طبق عادت آن را تهیه می کنم)

تا اینکه...

روزی به دنبال مطلبی در مورد سر آرتور کنان دویل بودم که اتفاقی وارد این کافه شدم و به قول معروف در یک نگاه عاشق آن شدم. رابطه من با مجله فیلم یکطرفه بود. اما این کافه جایی بود که من هم می توانستم در آن اظهار وجود کنم ، درددل کنم ، با کسانی که علاقه ای مشترک دارند تبادل نظر کنم و خلاصه اینکه "عشق" قدیمی ام را دوباره زنده کنم. اینطورشد که الان حدود 8 ماه است که مشتری دائم این کافه شده ام. در این مدت خاطرات تلخ و شیرین زیادی در این کافه داشته ام. از خاطرات شیرینم میتوانم به اولین اعتباری که گرفتم اشاره کنم که توسط  بانو ی بزرگوار به من داده شد و مرا برای حضور بیشتر و نوشتن بیشتر در کافه دلگرم تر کرد. هیچوقت این لطف ایشان را فراموش نمی کنم. خاطرۀ جالب دیگرم مربوط به روزی بود که منصور عزیز اولین تشکر را از یکی از نوشته های من به عمل آورد و آن روز برای اولین مرتبه احساس غرور کردم. همچنین دوستی ام با سم اسپید گرامی و درس هایی که از ایشان فرا گرفتم از خاطرات جالب دیگرم است. خاطرات تلخی هم دارم که مربوط است به دو بار قیلثر شدن کافه (که امیدوارم این "دو" هیچوقت "سه" نشود!) و همچنین کدورت هایی که گاهی اوقات بین اعضا بوجود می آمد.

دوستان و مدیران عزیز!

در سال جدید برای همه آرزوی موفقیت و شادکامی در کار و زندگی را دارم. آرزویم اینست که این کافه همیشه برقرار باشد.(هرچند که در وضعیت جاری ، آرزویی سخت محال به نظر می آید!) قدر این کافه را بدانید و در هرچه پربارتر کردن آن کوشش کنید.

عیدتان مبارک