بچه که بودیمͺ هر سال دم سال تحویل تمام افراد خونواده تو خونه ی مادر بزرگ و پدربزرگ مادری جمع بودند: خاله هاͺ دایی هاͺ دامادهاͺ عروسها و نوه ها.چه خونه ای! خوراک نوستالژی! (از اون خونه هایی که طاقش بلنده) با یه سقف گنبدی و یه حیاط درندشتو یه حوض با چند تا ماهی و مرغ و خروسو خرگوشو کبوتر.روزای آخر اسفندͺ با دایی ها می پریدیم تو حوض پر لجن و ماهی قرمزا رو می گرفتیم و بعد از خالی کردن آب حوض با برس سیمی می افتادیم به جون دیواره هاش.اون موقع بود که رنگ آبی خوش رنگش نمایون می شد و زیباییش مشخص می شد.حیاط خونه اونقد بزرگ بود که یه طرفش پسر بچه ها فوتبال بازی کنن و یه طرفش دخترا وسطی و لی لی و خاله بازی!.دم عید باید باغچه رو هم بیل می زدیم (یه چیزی تو مایه های شخم زدن!) تا درختاش تو فصل بهار مشکلی برای گل و میوه دادن نداشته باشن.تو  ایام عید که ما چند روزو پیش مادر بزرگ بودیم ͺ گاهی وقتا سراغ تلویزیون لامپی سیاه و سفید و قدیمی شون هم می رفتیم.چه لذتی داشت دیدن کارتونای آمریکایی قدیمی تو برنامه ی (فستیوال فیلمهای کودکان و نوجوانان در برنامه ی خودتان) : بیشتر از همه پلنگ صورتی و بازرس و مورچه و مورچه خوار (یادم هست که رابین هود و کنت مونت کریستو رو هم با این تلویزیون روز سیزده به در دیدم).خونه از یه جهت دیگه هم خوب بود : اینکه از اونجا تا سینما شهر تماشاͺ پای پیاده 7-8 دقیقه بیشتر راه نبود. اون سینما ترو تمیز ترین سینمای کرمان بوده و هست.چقدر فیلم اونجا دیدیم.یادش به خیر...از خونه می گفتم.اونجا تا زمانی که مادر بزرگ بودͺ مامن عشق ما بچه ها بود.بازی می کردیم و تو سر و کله ی هم می زدیم و کل کل می کردیم.یه وقتایی هم یواشکی با بچه ها می رفتیم تو بالاخونه و وسیله ها و کتابای قدیمی رو دید می زدیم...بعد از سال تحویلͺ کوچیک و بزرگ صف می کشیدن.دست و روی آقا و آباجی (پدر بزرگ و مادر بزرگو با این اسامی صدا می کردیم) رو می بوسیدیم و عیدی مونو می گرفتیم.بساط آش رشته هم هر سال به راه بود...بعد از رفتن آباجیͺ خاله کوچیکه برای مراقبت از آقا اومد تو این خونه.هنوز هر سال همه اونجا جمع بودن و همان سنت قدیمی.گذشت و گذشت... بچه ها بزرگ شدند.چند تایی ازدواج کردن... تا ...آقامون هم رفت...خونه ی عشق بین بچه ها پخش شد.بچه ها لحظه ی سال تحویلو با اقوام جدید تقسیم کردند.هر سال یه جا...دیگه نمی شه حتی ماهی یه بار هم به اونجا سرزد...

 با این حال خونه هنوز عزیز هست. مثل خونه ی (مادر) علی حاتمی زیبا نیست.اما غرق خاطره هست و عطر عشق در آن پراکنده.هنوز یاد آقا و آباجی رو خاله کوچیکه زنده نگهداشته.خدا کنه که محفل انس همچنان سرپا باشه و وراث فکر فروششو حالا حالاها نداشته باشن.(هنوز که هنوزه بعد از 7 سالͺ از زندگی تو آپارتمانای قوطی کبریتی خوشم نیومده.نمی دونم نسل آپارتمان حرفهای من و نوستالژی (سلطان) کیمیایی رو می فهمن یا نه...)...

آقا و آباجی مو خیلی دوست داشتم.بعد از رفتنشان جزئی از زندگی ام گم شد.با تمام مشغولیات زندگی تمام تلاشم اینه که لااقل 2-3 هفته یه بار (و تو ایام عید حتما) به مزارشون سر بزنم.جای خوبی هستند.می دانم...

دم بهار هست و باید از شادی ها گفت و ما باز دلتنگی و نوستالژی بازیمون گل کرد.به بزرگی خودتان ببخشید...

برای تمام عزیزان کافه نشین بهترین آرزوها را از درگاه خداوند بزرگ خواستارم.امسال از خیلی جهات سال زیاد خوبی نبود : اجتماعی- اقتصادی – سی. اس. ی!! و ...کمی تا قسمتی کافه ای!.امید که در سال جدید قدیمی ها بیشتر فعال باشند و عزیزان تازه وارد نیز بیشتر و بهتر از قبل...

مبارک بادت این سال و همه سال...

در پناه حق باشید.

پیشاپیش عیدتان مبارک.

با احترام و ارادت : حمید هامون...