عاشق این هستم که دو  روز اخر سال،حد فاصل بهارستان تا برلن و لاله زار را پیاده طی کنم.نه برای خرید.دیدن انبوه جمعیت که در هم می لولند و دست فروشهایی که کیپ تا کیپ کنار پیاده رو را اشغال کرده اند.دادزن هایی که ساعتهای اخر روز صدایشان بلند تر میشود.همه و همه هیجان دلپذیری در من ایجاد میکند.

نوروز چه قدرتی دارد!چنین جمعیتی را به تکاپو واداشتن. بعد به این فکر میکنم که ایا این ها همان ادمهایی هستند که در طول سال از زمین و زمان مینالند؟گپ وگفت روز مره شان بد وبیراه گفتن به فلان... و بهمان... است.

یاد کودکی ام میافتم.ان روزها جواب هر ، چه خبر؟ و چه حال ؟و چه احوال ؟شکر خدایی در پی داشت.هیچ وقت نمیشنیدی:ای بابا چه کسبی چه کاری !بازار کساده، اصلا خوابیده، فلان تا چک برگشتی رو دستم باد کرده و....کسی لقمه بزرگتر از دهنش برنمی داشت وپایش از گلیمش درازتر نمیکرد.بایه حقوق معمولی برای فرزندش عروسی ای نمی گرفت که چهارده رقم غذا روی میزش بچیند و بعدش زیر بار قسط و قرض پوست بیندازد و صبح تا شب زمین و زمان را فحش بدهد که ، کار کاره اینه و اگر این بره و اون بیاد...چه شود!و....

  غافل از این که رسم رسمه روزگاره...خیلی ها می ایند ، خیلی ها می روند.به دنیا....به کشور....به شهر....به دل....و به کافه کلاسیک.

در حال و هوای نوروز امسال،تا الانش که من دارم این جملات را مینویسم،جای بعضی ها در کافه خالی است.

الیور هاردی که خیلی دلم میخواست از او بپرسم:ایا عکس های مربوط به سینماهای لاله زار را خودش انداخته؟اخر من هم خیلی وقت بود دلم  میخواست از این سینماهای قدیمی عکسی در کافه میگذاشتم.اصلا یکی از ارزوهام این است که روزی خیابان لاله زار مثل خیابان سپهسالار بهسازی شود.میثم که دلم میخواهد از او بپرسم:ان میثم عاشق یک حبه قند و پسند چه شد ؟اویی که انقدر ازاین فیلم تعریف کرد که من هرطوری بود، برنامه ام را جور کرده و به تماشای فیلم در سینما رفتم و صد البته از تماشایش لذت بردم.وهری لایم ودن ویتوکورلئونه واسکورپان شیردل که عاشق بهارانه سال پیشش هستم.وصداقتی که در ان موج میزند.

راستی چرا این قدر همه چیز را سخت میگیریم؟برای خودمان سختش میکنیم؟در زندگی واقعی مان چه کار خواهیم کرد؟ با ان همه پستی بلندی هایش!...

خلاصه این که خانه تکانی من تمام شده ومدام از خودم میپرسم ،خانه تکانی کافه چه وقت تمام میشود؟امید که یک عیدی خوب هم از کافه بگیریم.بازگشت همه انانی که نیستند.بهتر است بگویم بازگشت همه انانیکه دلشان هنوز با کافه است وگرنه که امیدوارم همه شان و همه تان سلامت باشید.

نوروزتان مبارک و ایام به کام.به امید خدا.

ای یار خجسته ی نکوکار        از چهره نقاب غصه بردار

از عشق تو اتشی به پا کن     دلتنگی و خامشی رها کن

تا باد جهان به کام تو نوش      ایین کهن مکن فراموش