نسل بد، ساخته بیلی وایلدر و الکساندر اسوی، 1934

اولین فیلم بیلی وایلدر در مقام کارگردان که در فرانسه ساخته شد.

بیلی وایلدر در مورد این فیلم می گوید: این فیلم را در پاریس ساختم، سرمایه فیلم صد هزار دلار بود، پر از تعقیب و گریز اتومبیل هاست، چون درباره دزدان اتومبیل در پاریس بود. مجبور شدم تمام تعقیب ها را از داخل یک کامیون بگیرم، آن موقع بک پروجکشن وجود نداشت، که کشنده بود. چون برای فیلمبرداری از صحنه های تعقیب، اتومبیل باید چیزی در حدود 130 مایل (210 کیلومتر) در ساعت براند، و من مجبور بودم از داخل کامیون بگیرم و دور پاریس برانم. اصلا پول نبود. آن فیلم را در استودیو نگرفتم، بلکه تمامش در یک گاراژ فیلمبرداری شد.

بک پروجکشن: فن استفاده از صحنه های از پیش فیلمبرداری شده به عنوان پس زمینه آکسیون. برای آماده سازی فیلم هایی که باید روی پرده بک پروجکشن به نمایش در آید ممکن است به کمک تدوینگر نیز نیاز باشد. چاپ این فیلم ها باید روی فیلم خامی با سوراخ های مضاعف انجام گیرد تا ثبات تصویر کاملا تضمین شود. در شیوه الکترونیکی، پرده آبی یا ((کروماکی)) برای دستیابی به کنترل مشابه بر رابطه بین اجزا پس زمینه و پیش زمینه تصویر به کار می رود. امروزه با ابزارهای پیشرفته پساتولید، می توان به ترکیب بسیار پیچیده ای از آکسیون و پس زمینه دست یافت. در صورت استفاده از این فن، دیگر نیازی نیست بازیگران از استودیو بیرون بروند. اگر در فیلمنامه نوشته شده است که ماجرا در دریای کارائیب می گذرد، فیلمبردار می تواند به تنهایی به آنجا سفر کند و تصاویر لازم را بگیرد.

متاسفانه امروزه کارگردان ها یکی از مهمترین عناصر فیلم یعنی تیتراژ را نادیده می گیرند، اما وایلدر از همان نخستین فیلمش بهترین استفاده را از تیتراژ می کند و از طریق آن ماهیت فیلم و داستان را بازگو می کند:

همانطور که از عکس پیداست واضح است که با فیلمی پر از تعقیب و گریز و تعداد بسیار زیادی اتومبیل مواجه هستیم، که در نتیجه داستان فیلم به ساده ترین زبان ممکن به بیننده القاء می شود.

در ادامه هر یک از بازیگران اصلی به شیوه مرسوم آن زمان با تصویر و شخصیتی که در فیلم بازی می کنند به بیننده شناسانده می شوند:

وایلدر در ادامه از انواع و اقسام تکنیک های فیلمبرداری و تدوین به خوبی استفاده می کند.

سوپر ایمپوز (برهم نمایی):

سوپر ایمپوز عبارت است از تداخل یا در هم رفتن دو تصویر بدون آنکه هیچ یک از آن دو در حال محو یا ظاهر شدن باشد. از سوپر ایمپوز برای به یاد آوردن خاطرات گذشته، ماجراهایی که هم زمان در چند نقطه در حال وقوع است نمایش گذر زمان، رخدادهای ماورای طبیعی چون حضور ارواح و ایجاد شباهت یا تضاد بین دو تصویر، استفاده می شود:

دیزالو (هم گذاری):

روشی در انتقال از صحنه ای به صحنه دیگر، که در آن صحنه اول به تدریج محو می شود و صحنه دیگر جای آن را می گیرد. از این روش علاوه بر انتقال صحنه، برای نشان دادن گذشت زمان، تغییر چهره، فلاش بک و فلاش فوروارد نیز استفاده می شود. برای نشان دادن گذشت زمان. دیزالو سریع بین دو صحنه، تضادی دراماتیک خلق می کند و برای نمایش گذشت زمان مناسب است. دیزالو کندتر، تضادی ظریف تر ایجاد می کند و گذشت زمان را تدریجی تر نشان می دهد. امروزه به نسبت دهه های پیشین کمتر از دیزالو استفاده می شود و فیلم سازان از روش های ظریف تری برای تغییر و انتقال صحنه استفاده می کنند:

وایپ (روبش):

انتقال از صحنه ای به صحنه دیگر، به این ترتیب که، صحنه جدید به تدریج ظاهر می شود و با فشار یا روبش، صحنه قبلی را بیرون می راند و چنین به نظر می رسد که خطی حد فاصل دو صحنه، صحنه قدیمی را می روبد. این خط می تواند از حالت کانونی خارج باشد یعنی محو باشد یا کاملا روشن و شفاف باشد. همچنین روبش می توان افقی (از چپ به راست یا از راست به چپ)، عمودی (از بالا به پایین یا از پایین به بالا) قطری، مارپیچی و انواع مختلف دیگر باشد. روبش در دهه های 1930 و 1940 محبوبیت زیادی داشت، اما امروزه کمتر مورد استفاده قرار می گیرد، مگر آنکه فیلم ساز بخواهد حال و هوای آن دوران را زنده کند. از وایپ برای نشان داده گذشت زمان و همچنین ارتباط دو صحنه از فیلم استفاده می شود. گاهی وایپ به طور کامل انجام نمی شود و در اواسط حرکتش توقف نموده و ثابت می شود ، به طوری که ما دارای دو تصویر مختلف در کنار هم هستیم ، به این حالت وایپ ثابت گفته می شود و موارد استفاده آن، تصویرهای دوگانه برای مثال نشان دادن هم زمان دو طرف یک مکالمه تلفنی است:

استفاده از آینه به منظور جلوگیری از برداشت های اضافی و برش های غیر ضروری:

وایلدر در یکی از صحنه های منحصر بفرد فیلم به وسیله یکی از ساده ترین روش های تدوین استادی خود را در حفظ تعلیق سکانس به خوبی نشان می دهد:

لحظه های طنز بسیاری در فیلم وجود دارد که به ریتم فیلم کمک بسیاری کرده است، در یکی از این صحنه ها که در اواخر فیلم می باشد یکی از سارقین یک اتوبوس را سرقت می کند و از همه جا بی خبر وارد گاراژ می شود، و یکی از سارقین که در حال گفتگو با مامورین پلیس می باشد سعی می کند با حرکات لب و دهان به او بفهماند که اینها پلیس هستند:

در مجموع با اینکه نمی توان این فیلم را جزء شاهکارهای استاد دانست ولی برای تجربه اول یک کارگردان بسیار موفقیت آمیز بود. تعقیب و گریزهای فیلم، ارتباط های عاشقانه و کلیت این فیلم می تواند بازتابی از زندگی خود بیلی وایلدر در آن زمان باشد.