با اجازه با چند نکته استارت می زنم:

1. خارش هفت ساله معمولا در فیلمهای بیلی وایلدر جز خوبها حساب می شود (البته به اعتقاد من فیلمهای وایلدر به دو گروه خوب و عالی تقسیم می شوند و من تابحال فیلم متوسط و بد از او ندیدم.)

 2. این اسم The Seven Year Itch اگر خارش در سال هفتم ترجمه می شد بهتر بود. با توجه به بیماری ای که ریچارد در آن کتاب روانشناسی پیدا می کند و دقیقا به خودش هم منطبق می شود که 80 درصد مردها در سال هفتم ازدواج دچار وسوسه می شوند و این مرض در تابستان به 90 و خرده ای درصد افزایش پیدا می کند. با ترجمه فعلی شنونده  فکر می کند این چه خارشی است که هفت سال ادامه دارد!

3. وایلدر زیاد از این فیلم راضی نبوده، چون دوست داشته از والتر ماتائو در نقش ریچارد استفاده کند به هر حال بازی تام ایول هم بد در نیامده هر چند خیلی هم بانمک نیست. ظاهرا آن زمان استاد هنوز جک لمون را پیدا نکرده بود!

4. فیلم بسیاری اوقات به تئاتری فیلمبرداری شده نزدیک شده و کم و تحرک و بسیار حراف است. شوخی های بامزه بسیاری در آن وجود دارد که متاسفانه برخی اوقات به اطناب کشیده می شود.

5. یک امتیاز فیلم فضا سازی عالی آن است. نخ پیوند دهنده کل فیلم گرمای شدید منهتن است. این گرما باعث می شود که خانواده مرد به ییلاق بروند، خودش به قول معروف جوش بیاورد، دخترک از گرما بنالد و به آپارتمان پائینی پناه بیاورد و باقی ماجرا. ما این گرما را  با توجه به اشارات درست به مواردی مثل کولر، پنکه، یخ و ... بخوبی حس می کنیم.

6. مرلین مونرو در این فیلم به بهترین شکل ممکن نقش همیشگی اش را  یعنی یک کودک - زن ایفا می کند. جایگاه این بازیگر با تمام حرفهای بیهوده ای که درباره بی استعدادی اش می زنند در تاریخ سینما تکرار نشدنی است.

7. و دست آخر اینکه خارش هفت ساله فیلم مردانه ای است که گوشه ای از وسوسه ها و وسواس های زیاد و کم این جنس را برای خودشان و البته زنان! بازگویی می کند. البته دراینجا با یک کمدی شیرین طرف هستیم و لاجرم کلیه موقعیت های نامتعادل به حالت اولیه برخواهد گشت اما همین الان فکر می کنم وایلدر با آن استعداد بی نظیرش می توانست همین پلات را به یک فیلم جنایی و تراژدی مصیبت باری تبدیل نماید. برای وایلدر بدبین تراژدی و کمدی دو روی یک سکه بودند!