نسل من، نسلی بود که آنقدرها با کارتون های قهرمان بازی بزرگ نشد. بیشتر شاهد کارتون هایی بود که واقع گرایانه تر بودند. کاراکترهایی که مشکلاتشان سر به فلک کشیده بود. یا مورد ظلم قرار گرفته بودند و یا کودکانی بودند که برای پیدا کردن مادر و یا عزیزی دیگر سر به کوه و بیابان می گذاشتند. مرگ عزیزشان را به چشم می دیدند و یا حتی آنرا در دو قدمی خودشان احساس می کردند.

خلاصه برای بچه های آن دوران این چنین رقم خورده بود که این چیزها را ببینند. اینکه ببینند کودکان کارتون بچه های مدرسه والت چه مشکلاتی را که تحمل نمی کنند. ببینند که شکسته شدن پای دنی کوچولو در کارتون بچه های آلپ چه تاثیری بر روی خانواده اش گذاشت. ای کی یو سان از دیدن مادرش محروم بود تا روی پای خود بایستد و مرد شود! جودی ابوت از اینکه دیگران بفهمند یتیم است، احساس شرم ساری می کرد. سباستین کارتون بل و سباستین برای پیدا کردن مادرش چه ها که نکشید. حنا چقدر چشم انتظار مادرش بود. نل که آنقدر دنبال مادرش می گشت در نهایت هم نتوانست زندگی در کنار مادر را تجربه کند و پرین کارتون باخانمان نیز مادرش را جلوی چشمانش از دست داد.

یادم می آید که به دیدن این سبک کارتون ها عادت کرده بودم تا زمانی که پخش برنامه های تلویزیون تا حدودی عوض شد و بینندگان با کارتون های غربی و گهگاه کمدی نیز آشنا شدند.

این مقدمه را چیدم تا درباره یکی از کارتون های ژاپنی شرکت نیپون که چند وقت پیش دیدم و یادآور خاطرات گذشته من بود صحبت کنم. این کارتون محصول ۱۹۹۶ که تا جایی که خبر دارم از تلویزیون ملی ایران پخش نشده است رمی، دختر هیچ کس نام دارد.

این کارتون زیبا از این نظر برای من جذابیت داشت که مشابه آن دسته از انیمیشن هایی بود که سالهای کودکی را با آنها گذرانده بودم. (راستش سالها بود که هیچ انیمیشنی نظر مرا جلب نکرده بود.)

داستان تاثیر گذار دختر بچه دوست داشتنی به نام رمی که با مادر و خواهر کوچکترش زندگی می کند، بدون آنکه بداند او فرزند آن خانواده نیست و آنها تنها او را بزرگ کرده اند. هنگامی که پدر خانواده پس از مدتها با دست خالی از سفر کاری باز می گردد و برای مقداری پول حاضر می شود رمی را بفروشد، آنگاه این حقیقت بر او روشن می گردد که وی دختر واقعی آن خانواده نیست. وقتی مخالفت های زنی که او را با جان و دل بزرگ کرده است کار ساز نمی شود، ناپدری اش او را به مردی بدجنس می فروشد. اما یک پیرمرد دورگرد دلسوز، رمی را با ترفندی می رباید و دخترک نیز که وجود ناپدریش را مانعی برای بازگشتن به پیش مادر و خواهرش می بیند، با پیرمرد دورگرد همسفر می شود تا روزی بتواند مادر حقیقی خویش را بیابد.

تجربیات راه برای رمی که در ابتدا آن پیرمرد را به درستی نمی شناسد لذت بخش و در همان حین دشوار است. چالش ها یکی پس از دیگری می آیند اما رمی را از پا نمی اندازند. او تا انتها همان دختر پاک و دوست داشتنی باقی می ماند. دختری که حتی در بدترین شرایط نیز دست به دزدی نمی زند و حتی تلاش می کند تا دست دیگران را بگیرد و آنها را از راه اشتباهی که در پیش گرفته اند، باز دارد.

این کارتون بیست و شش قسمتی برداشتی آزاد از یکی از رمان های هکتور مالو است. همان نویسنده مشهور فرانسوی که کارتون باخانمان را از یکی دیگر از داستان هایش ساخته بودند. البته در داستان هکتور مالو، رمی یک پسر است و در دهه هفتاد میلادی نیز کارتونی با عنوان رمی، پسر هیچکس از همین داستان توسط ژاپنی ها ساخته شده بود.

اما آهنگ تیتراژ پایانی این انیمه نیز با صدای خواننده اش زیبایی خاص خود را دارد که بعید میدانم کسی از شنیدنش اشباع شود!

http://s9.picofile.com/file/8321189568/R...g.m4a.html

خلاصه این کارتون از آن کارتون هایی است که اشک را بر گونه هایتان جاری خواهد کرد، از انسانیت می گوید و به شما می قبولاند که جوینده یابنده است و روزی به آنچه که لایقش هستید خواهید رسید. همانطور که آن کارتون های دوران خودمان با ما اینکار را کردند. اشکمان را در آوردند، روحیه مان را خراب کردند اما، اما ارزشش را داشت مگر نه؟!