اصولا فیلم نوآر یا فیلم سیاه واکنش منطقی هالیوود و پس از آن بعضی کشورهای اروپایی به اضطراب موجود در جامعه بود. در جامعه آمریکا و مردم وحشت زده اش از جنگ ، کمونیسم و پس آن کمیته مبارزه با فعالیتهای ضد آمریکایی سناتور مک کارتی، دیگر میل و رغبتی برای تماشای موزیکال های شاد ، سرخوشانه و ساده اندیشانه وجود نداشت. بدگمانی، ترس و عدم اعتماد جامعه را فرا گرفته بود. هالیوود با توجه به وضع موجود در جامعه تاثیری شاید ناخواسته گرفت و تولید فیلم هایی تلخ اندیش تر را در دستور کار خود قرار داد، برای انجام این کار چه کسانی بهتر از فیلمسازان و فیلمبرداران اروپایی مهاجرت کرده به آمریکا. (مهاجران اروپای شرقی و آلمانی ها با توجه به کار و آشنایی با مکتب اکسپرسیونیسم بسیار به شکل گیری این فیلم به هالیوود کمک کردند) فریتس لانگ، آناتول لیتواک، اتو پرمینجر، رابرت سیودماک، بیلی وایلدر، مایکل کورتیز و بسیاری دیگر از این دسته اند.

شاید استفاده از مضامین فیلم نوآر در فیلم های این سالها ناخواسته بوده و تعمدی در به وجود آمدن یک ژانر یا گونه در آن زمان وجود نداشته و فقط بنا بر مقتضیات زمانه و استقبال مردم یا شرایط جامعه یا نیاز به سینمای ارزان تر، هر استودیو و کارگردانی این گونه فیلم را تجربه میکرده است. ابتدا استودیوهای کوچک و پس آن استودیوهای بزرگ نوآرهای پرهزینه تری را روی پرده بردند. کما اینکه طبق مستندات موجود فرانسوی ها پس از پایان جنگ بود که توانستند این فیلم ها راببینند و نقاط مشترکی در آنها کشف کنند.

سابقه نشان داده است هر زمانی که جامعه آمریکا از ترس و چنین مشکلاتی رنج می برد، نظیر رسوایی پس از واترگیت در دهه 70 دوباره سرو کله فیلم نوآر شاید در قالبی مدرن تر پیدا می شود،

به عنوان مثال:

بدرود عشق من - دیک ریچاردز - 1975

محله چینی ها - رومن پولانسکی - 1974

حرکت های شبانه - آرتور پن - 1975

خداحافظی طولانی - رابرت آلتمن - 1973 و ...