جعبه پيام

هری لایم

بیشتر فیلم نوآرها سیاه و سفید هستند . البته تا اواخر دهه 1950 اکثر فیلم های سینمایی سیاه و سفید بودند و این ویژگی صرفا مختص فیلم های نوآر نبوده است . فیلم نوآرهای دهه 1960 به بعد اغلب رنگی هستند ; مثل قاتلان (سیگل – 1964) , درست به هدف (بورمن – 1967) , سامورایی (ملویل – 1967) و ... در واقع سیاه و سفید یا رنگی بودن فیلم نوآر ها تابعی از روند کلی سینما بوده است . اما از آنجایی که فضا سازی این فیلم ها تا حدود زیادی وابسته به نورپردازی های سیاه و سفید بود , کارگردانان نوآر ساز کمی دیر تر از سایر کارگردانان به استفاده از رنگ رضایت دادند ; برعکس وسترن سازان , که به دلیل لانگ شات ها و لوکیشن های طبیعی , خیلی زود از این پدیده استقبال کردند . از یاد نبریم که داریم درمورد فراگیر شدن فیلم های رنگی حرف می زنیم نه ساخته شدن فیلم رنگی ; چراکه استفاده از رنگ خیلی پیشتر در سینما سابقه داشت . به عنوان مثال ماجرا های رابین هود (کورتیز – 1938) .

اگر منظور از پیچیدگی های رمان گونه شخصیت پردازی عمیق یا بازه زمانی است که ماجرا در آن اتفاق می افتد یا قلمرو مکانی است یا تلفیقی از این عوامل , می توان گفت فیلم نوآر های اکشن یا فیلم های گانگستری بیشتر به سیر وقایع و داستان گویی بسنده می کردند و از پرداختن به عمق شخصیت ها باز می ماندند یا اصلا قصد واکاوی ذهنی پرسوناژها را نداشتند . اما فیلم نوآرهای روان شناسانه برعکس بوده اند .

من فیلم آخرین خنده را ندیده ام اما تاثیر اکسپرسیونیسم و سینمای آلمان بر جریان فیلم نوآر انکار ناپذیر است ; کما اینکه برخی از زبده ترین نوآر سازان هالیوود در دهه 1940 و 1950 آلمانی تبار ها یا اتریشی های مهاجر بودند . مثلا بیلی وایلدر یا اتو پره مینجر که تجربیات خود را به هالیوود منتقل کردند .

همانطور که اشاره کردید فیلم نوآرها بیشتر واقع گرا هستند . ماجرای برخی از آنها برگرفته از حوادث روزنامه ها یا داستان های پاورقی نشریات بوده است . اما این ویژگی را نمی توان تعمیم داد .

مرز بین شخصیت اصلی و فرعی دقیقا مشخص نیست . مثلا آیا سرگرد اشتراسر در کازابلانکا اصلی است یا فرعی ؟ اگر اصلی است پس ریچارد بلین چیست ؟ و اگر فرعی است چگونه او را با ساشا همتراز می دانیم ؟ فیلم نوآرهایی داریم با یک شخصیت اصلی نظیر تکخال در حفره (وایلدر – 1951) و فیلم هایی با چندین شخصیت اصلی مثل جنگل آسفالت (هیوستن – 1950) ; مانند همه فیلم ها در همه سبک ها و ژانرها .

طنز تلخ بخشی از محتوای بسیاری از فیلم نوآر هاست ; چنانکه در مواردی تراژدی و طنز تلخ , اصلا دو روی یک سکه اند . حتی رگه های کمدی هم استثنائا در معدودی از فیلم نوآرها وجود دارد مثل سراسر شب (شرمن – 1941) . مقوله همپوشانی ژانر ها بسیار وسیع و مفصل است .

اینکه خط داستانی واحد و مشخصی دارند یا ندارند و شخصیت اصلی درون گراست یا برون گرا باز بر می گردد به خود اثر نه ژانر . مثلا قاتلان (سیودماک – 1946) ساختاری پازل گونه دارد و سیر وقایع آن خطی نیست . آلن دلون در سامورایی درون گراست و کاگنی در فرشتگان با چهره های آلوده برون گراست . همین کاگنی در التهاب نه درونگراست نه برون گرا یا هم درون گراست هم برون گرا , و به سادگی نمی شود او را فرموله و کته گریزه کرد .

بسیاری از شخصیت های فیلم های نوآر خبیث مطلق اند . اما در بسیاری موارد با شخصیت های عادی مواجهیم که در شرایط خاصی قرار می گیرند و از خود شیطنت یا خشونت بروز می دهند . در حالی که به هیچ وجه فطرت پلیدی ندارند . مثلا هنری فاندا در شب طولانی (لیتواک – 1947). اما شخصیت های سفید به معنای پاک و منزه و عاری از لغزش های اخلاقی معمولا در فیلم نوآر جایی ندارند یا بسیار اندکند .

از آنجا که فیلم نوآرها بیشتر در اماکن شهری مدرن قرن بیستم اتفاق می افتند و زمینه ای واقع گرا دارند , طبیعی است که ابزار متناسب با آن دوره زمانی در تصاویر آن دیده شود ; کما اینکه در نئو نوآرها به وفور از رایانه و تلفن همراه استفاده می شود .

تقدیرگرایی یکی از تم های تکرار شونده در بسیاری فیلم نوآرها بوده است . ولی معمولا این تقدیر جنبه منفی دارد . یعنی در روند فیلم کمتر شاهدیم که بخت با کسی یار باشد . البته در برخی موارد شاهد پایان خوش هستیم . اما این پایان خوش هم نسبی است . بحث بر سر بد و بد تر است ; کمی متوسط و به ندرت خوب . پایان های خوش برخی از فیلم ها (نه همه آنها) صرفا در جهت جذب مخاطب و با اصرار تهیه کننده ها در فیلم گنجانده می شده و اتفاقا نقطه ضعف آن هاست چون هم سنخ بقیه فیلم نیست ; مثلا جیب بر خیابان جنوب (فولر - 1953) . کارگردانانی که هم این سماجت را داشته اند و هم این ریسک پذیری را و احتمالا هم این نفوذ را که ارزش کارشان را با تعدادی مخاطب پاپ معاوضه نکردند و زیر بار پایان خوش تحمیلی و عوام پسند نرفتند - نظیر ولز در بانویی از شاگهای (1948) - از شان و جایگاه والاتری برخوردارند .

فیلم نوآر از دهه 1960 به مرور شکل های دیگری به خود گرفت . البته تا سال ها بعد همچنان فیلم نوآر با فرم کلاسیک ساخته می شد ; مثلا محله چینی ها (پولانسکی – 1974) اما ساخته شدن سری فیلم های جیمز باند , و همچنین فیلم های اکشن با محوریت هری کالاهان و سریال های پلیسی تلوزیونی و ... به مرور جریان فیلم نوآر را دگرگون کرد و ماهیت آن را تغییر داد . همانطور که قبلا اشاره کردم نمی توان با قطع و یقین راجع به حیطه زمانی ژانرها اظهار نظر کرد . مثلا ممکن است جریان نئو نوآر در دهه 1990 آغاز شده باشد اما همچنان فیلمی در هالیوود با ساختار یک فیلم نوآر کلاسیک ساخته شود . از طرف دیگر ممکن است گروهی فیلمی را نوآر کلاسیک بدانند و عده ای دیگر همان فیلم را نئو نوآر تلقی کنند .

حالت موضوع بندی \| حالت خطی فیلم نوآر
نویسنده	پیام

جعبه پيام
» <مارک واتنی> ممنونم رابرت جوردن عزیز » <رابرت جوردن> سپاس از مارک واتنی و بتمن » <مارک واتنی> رابرت عزیز و گرامی ... این بزرگواری و حسن نیت شماست. دوستان بسیاری هم در کافه، قبلا کارتون و سریال های زیادی رو قرار داده اند که جا داره ازشون تشکر کنم. » <مارک واتنی> دانلود کارتون جذاب " فردی مورچه سیاه " دوبله فارسی و کامل : https://cafeclassic5.ir/showthread.php?t...7#pid45437 » <Kathy Day> جناب اﻟﻜﺘﺮﻭﭘﻴﺎﻧﻴﺴﺖ از شما بسیار ممنونم... » <مارک واتنی> خواهش می کنم بتمن عزیز » <BATMAN> https://www.aparat.com/v/XI0kt » <BATMAN> https://www.doostihaa.com/post/tag/%D8%A...kanon-2021 » <BATMAN> https://www.aparat.com/v/pFib3 » <BATMAN> با تشکر از مارک واتنی عزیز/ نسخه های سینمایی بامزی هم منتشر شدن/ بامزی تو سوئد خیلی محبوبه، از گذشته تا به امروز ازین شخصیت انیمیشن تولید میشه

پيام :