مجلۀ بیست و چهار ویژه نامه سینمایی همشهری ماه (شماره 83، مهرماه 90) در بخش نوستالژی یک فیلم، صفحات 168 تا 173 خود را به فیلم معما ساختۀ استلی دانن اختصاص داده بود و در حاشیۀ آن نیز مرور کوتاهی بر فیلم های مطرح آدری هپبورن شده که خواندنش خالی از لطف نیست:

هفت فیلم شاخص آدری هپبورن

1. تعطیلات رمی (فیلمی از ویلیام وایلر، 1953):

نقش پرنسسِ آفتاب مهتاب ندیدۀ این فیلم را قرار بود الیزابت تیلور بازی کند. اما تقدیر به گونه ای رقم خورد که هپبورن همبازی گریگوری پک در این کمدی-رمانتیک پر فروش شد و جایزۀ اسکار را هم به خاطرش به خانه ببرد. هپبورن در تست های اولیه نظر وایلر را جلب نکرد اما فیلمبردار که شیفتۀ هنرنمایی او شده بود، بعد از کاتِ وایلر به فیلمبرداری ادامه داد و نظر وایلر بعد از تماشای همین نماهای ناخواسته نسبت به بازی هپبورن تغییر کرد.

2. سابرینا (فیلمی از بیلی وایلدر، 1954):

قطعاً اگر خویشتن داری هپبورن نبود، سابرینا فیلمی به این خوبی از کار در نمی آمد. همفری بوگارت که می دانست انتخاب اول بیلی وایلدر، کری گرانت بوده، دل خوشی از این فیلم نداشت و دائماً به ایده های وایلدر و بقیه ایراد می گرفت و هپبورنِ جوان و کم تجربه را به خاطر برداشت های مجددش تحقیر می کرد. اما هپبورن بی توجه به گلایه های بوگارت، یکی از بهترین بازی هایش را در نقش دختر شوفر خانوادۀ لارابی که گرفتار یک عشق غیرعادی شده، به یادگار گذاشت.

3. داستان راهبه (فیلمی از فرد زینه مان، 1959):

زینه مان در ابتدای کار با اینگرید برگمن برای بازی در نقش خواهر لوک مذاکره کرد؛ اما برگمن که فکر می کرد کمی برای این نقش پیر شده، هپبورن را به عنوان یک گزینۀ ایده آل به زینه مان معرفی کرد. برگمن بهتر از هر کسی می دانست که صورت مهربان و صدای مادرانۀ هپبورن می تواند سرگذشت غم انگیز راهبۀ دلسوز این فیلم را کاملاً باورپذیر از کار دربیاورد. داستان راهبه یکی از فیلم های محبوب خود هپبورن هم بود که فروش نسبتاً بالایی داشت.

4. صبحانه در تیفانی (فیلمی از بلیک ادواردز، 1961):

هپبورن در کنار دوستان وفادارش، دشمنان کینه توزی هم داشت. ترومن کاپوتی که صبحانه در تیفانی با اقتباس از داستان بلندی به قلم او ساخته شد، یکی از این بدخواهان بود که دل خوشی از بازی هپبورن در نقش هالی گولایتی نداشت. کاپوتی دوست داشت مرلین مونرو این نقش را بازی کند اما هپبورن که استعداد زیادی در اثبات توانایی های خودش در هالیوود بی رحم داشت، چنان حضور تأثیرگذاری از خودش نشان داد که تمام مخالفانش را به سکوت واداشت.

5. معما (فیلمی از استنلی دانن، 1963):

زوج کری گرانتِ 59 ساله و هپبورنِ 34 ساله در آخرین سالهای رواج ستاره سالاری سینمای کلاسیک، معما را به فیلمی تبدیل کرد که همزمان به مؤلفه های فیلم های معمایی و کمدی های رمانتیک وفادار بود. معما علاوه بر اینکه به لطف فیلمنامۀ منسجم و هوشمندانۀ پیتر استون دائماً به مخاطب خود رودست می زند، با انتخاب یک زن به عنوان شخصیت محوری روایت جدیدی را در قالب یک داستان معمایی-کمدی امتحان می کند و دانن با قرار دادن هپبورن به نقش زنی با روحیۀ شکننده و اخلاقی حساس در دل یک داستان معمایی، لحن باطراوتی به فیلمش اضافه می کند که هنوز هم جذابیت خودش را حفظ کرده است.

6. بانوی زیبای من (فیلمی از جرج کیوکر، 1964):

هپبورن قبل از بانوی زیبای من در موزیکال هایی مثل چهرۀ نمکین هم بازی کرده بود؛ اما در بانوی زیبای من به خاطر ویژگی های شخصیتی الیزا دولیتل و نوع حرف زدن او، تجربۀ دشوارتری را پشت سر گذاشت و یکی از آخرین موزیکال های دوران کلاسیک را به فیلمی خاطره انگیز تبدیل کرد. بانوی زیبای من برندۀ هشت اسکار شد که البته هپبورن هیچ کدام از آنها را برنده نشد؛ به همین دلیل رکس هریسون اسکار خود را به او تقدیم کرد.

7. تا تاریکی صبر کن (فیلمی از ترنس یانگ، 1967):

هپبورن در 38 سالگی و در حالی که یکی از پر افتخارترین بازیگران دورن خود محسوب می شد، در این درام جنایی نقش یک زن نابینا را به شکل همدردی برانگیزی بازی کرد. تا تاریکی صبر کن را همسر هپبورن، مل فرر تهیه کرده بود و به همین دلیل پروژه ای شخصی برای آن دو محسوب می شد. هپبورن که به موقعیت دلخواه خود در سینما رسیده بود، عجله ای برای دیده شدن نداشت و تا دقیقۀ 21 این فیلم بر پرده ظاهر نشد.

از دیگر فیلم های آدری هپبورن: جنگ و صلح (1956)، عشق در بعد از ظهر (1957)، چهرۀ نمکین (1957)، خانه های سبز (1959)، نابخشوده (1960)، ساعت کودکان (1961)، وقتی پاریس می سوزد (1964)، چگونه می توان یک میلیون دلار دزدید؟ (1966)، دو همسفر (1967)، رابین و ماریان (1976)، پیوند خونی (1979)، آنها همه خندیدند (1981) و همیشه (1989).