(۱۳۸۸/۸/۲۰ صبح ۱۲:۲۲)سروان رنو نوشته شده:  توضیح: هر چی منتظر شدم تا بانو این تاپیک رو بزنه ، فایده نداشت.  دیگه طاقت نیاوردم و خودم دست به کار شدم و برای آدری  آستین ها رو بالا زدیم.

و اما... سروان رنوی گرامی! نوشته بودید از انتظارتان برای آستین بالا زدن بانو و  راه اندازی این تالار...

هپبرن را دوست دارم، اما بیشتر از وی تعطیلات رمی بود و آن فضای رویایی پرجاذبه... شاید آرزویی بود محال... اما به خاطر شما دوست خوب، از بانویی می نویسم که وقار زنانه و معصومیت کودکی را توامان داشت. با نگاهی شاداب و لبخندی دلنشین... سالها قبل مقاله ای دیده بودم در مجله فیلم که نویسنده اش را به خاطر ندارم اما عنوانش چنین بود: چشمانی که می خندند! و پی بند آن جولیتا ماسینای جاده را نام برده بود و عکسی دلنشین از نگاه هپبرن... به واقع هم چنین بود...چشمانی که می خندند!

اینکه او همسر مل فرر بازیگر و کارگردان و تهیه کننده بود (بازیگری با چهره سرد و خشک مشابه لزلی هاوارد(اشلی در برباد رفته) که نقش آندری را در جنگ و صلح ایفا کرد و یا تهیه کننده فیلم تا تاریکی منتظر بمان(تنها در تاریکی) ادری بود)، اینکه او یک بالرین توانا بود یا اینکه او به تمامی کودکان عشق می ورزید و زمانی به عنوان سفیر ویژه یونیسف برگزیده شد و عمر خود را صرف امور خیریه کرد و در نهایت از بیماری سرطان روده از دنیا رفت؛ شاید تنها چند جمله تکراری باشند و بس...ولی برایم هپبرن با بانوی زیبای من آغاز شد، وقتی با حسرت به مربای روی میز خیره شده بود که پرفسور با بدجنسی آنرا از وی دریغ کرد و به پرنده درون قفس داد آه که چه نگاه معصوم و مضحکی به پرنده و لقمه نان و مربا کرد! یا در سابرینا، عاشق پسر اربابش می شد، ناگاه رویایش به شکلی شیرین تر تعبیر می گشت، برادر بزرگتر که آقاتر هم بود! مرد زندگی اش می شد و این داستان چقدر شبیه افسانه پریان بود... بعدها جنگ و صلح را دیدم، بعد تر صبحانه در تیفانی که خود آنرا دوست می داشت چون برای نخستین بار از نجابت همیشگی اش فاصله داشت و دختری امروزی و ولنگار را تصویر کرده بود(هرچند که بازهم به قول هنری مانچینی آهنگساز فیلم، آدری در صبحانه در تیفانی، معصوم ترین و پاکترین دختر تلفنی دنیاست!) و تعطیلات رمی... پری دریاییی است که انگار از دنیای زیر آب به خشکی افتاده باشد...هم متحیر است و هم شادمان، جمله ای در فیلم داشت که گویای نفرتش از بگیر و ببندهای قصرشان بود...از این لباس خواب متنفرم، از تمام لباس خوابهام متنفرم ! فیلمهایش را دوست دارم هرچند شاهکار در میانشان نیست اما حداقل می دانی بعد فیلم، سر درد نداری...به اندازه 2 ساعت آرامش داشته ای و همین اوج خوش اقبالی است...انگار ادری مهربان، دوست ندارد دست خالی از پای فیلمش بلند شوی!

یاد مطلبی از دیوید تامسن افتادم که نوشته بود ((ادری هپبرن، پرنسس کاملی بود برای کهنه شوالیه هایی چون: فرد آستر، گری کوپر،همفری بوگارت، ویلیام هولدن، هنری فاندا و کری گرانت... نگاه، صدا و پاکدامنی بانو ادری هپبرن، طنین یک زنگ نقره ای کوچک را داشت. بزرگ زنان سالهای 1950 از شخصیتی برخوردار بودند که این روزها با فقدانش روبرو هستیم...))

(ادری هپبرن و همسرش مل فرر)

با مهر...بانو