به نام خدا

و با سلام به دوستان کافه کلاسیک  

.

.

اینجا سکانس عزیمت توییست جوان بسوی لندن است .

ساعاتی است که الیور کوچک منزل آقای ساوربری را ترک کرده و از زمانی که در صبح بسیار زود از خانه خارج شده زمان بسیاری گذشته است  .

 .

.

- هنگامی که اهالی خانه متوجه نبود او میشوند؛ او مدتهاست از آنجا دور شده و فاصله گرفته - در واقع اینجا ادامه یک پلات پوینت Plot Point اصلی، قطعی، بسیار مهم و تاثیر گذار بوده که داستان را در مسیری تازه قرار میدهد .

در این سکانس الیور به تابلوی مسیر نگاه میکند و در چهره معصومانه و جدی او تصمیم و عزم رفتن وجود دارد . در حالیکه بکلی از حوادث آینده بیخبر است ...

شاید اگر او در همان خانه می ماند . شاید اگر آن حرفهای زشت به توییست جوان گفته نمیشد و نهایتاً اگر الیور تصمیم به عزیمت نمیگرفت؛ هیچکدام از اتفاقات آینده برایش پیش نمی آمد . اتفاقاتی تلخ و شیرین و ماجراهایی که او را تا مرزهای مرگ و زندگی و شروع اتفاقات و پلات پوینت های بعد جلو می برند .

در حال حاضر الیور نمی داند؛ روزهای آینده در چنگال فاگین پیر و دار و دسته اش گرفتار خواهد شد . اما نهایتاً جریان زندگی تنها با اقبالی خوب او را در مسیر نزدیکی و همگرایی به خانواده اصلی خود قرار میدهد .

.

.

و اینجا، در زیر بارانی که راه را برایش می شوید؛ نگاه توییست جوان به آینده است . پشت سر او تنها یک گذشته غم انگیز وجود دارد و این همان شاهکاری است از نویسنده شهیر ادبیات کلاسیک، چارلز دیکنز ...

.

با یادی از برخی گویندگان دوبله اول این سریال : منوچهر والی زاده، ژرژ پطرسی، حسین معمارزاده، مرحوم احمد رسول زاده، ایرج رضایی، فریبا شاهین مقدم و آزیتا یار محمدی و ... زهره شکوفنده و منوچهر اسماعیلی

.

.

پی نوشت : همیشه در نقد فیلمها، اصولی استاندارد و شناخته شده وجود دارند که منتقدین در هر نقطه از دنیا، بصورت یک روال مشخص آنها را بکار می برند . نکات مهمی از ساختار فیلم، ظرافتهای فنی و کارگردانی، شاخص های مهم و پنهان و ...  اما نوع نگاه یک منتقد چیزی است متعلق به خود او و از بینش و احساس او به فیلم سرچشمه می گیرد . گاه در نقد فیلمها با نگاهی شرقی به موارد بسیار ظریفی اشاره میشود که کارگردان خود نیز آنچنان بر آن نکات تاکید نداشته و این همان تفاوت میان نقدهای شرق و مغرب زمین درباره یک موضوع واحد میباشد - بخاطر دارم در برنامه صد فیلم هنگام پخش فیلم موبی دیک، آنچنان نکات زیبا و ریز از یکی شدن هدف و فرد و نوعی نگاه عرفانی بمیان آمد که تصور کردم واقعاً یک انسان شرقی فیلم را ساخته است - و بنظر بنده این همان هنر منتقدان فیلم است که علاوه بر اصول رایج نقد برای مخاطبین اشتراکات فرهنگی و بومی را برجسته و به زیبایی بیان میکنند .

.

.

kurt steiner