جودی فاستر بین هنرپیشه های زن معاصر بنظر من یک سر و گردن از همنسلان خود بالاتر می باشد(البته این یک نظر شخصی است). بازیهای او معمولا بسیار تحسین برانگیز است و کاملا با نقشهایی که به او واگذار می گردد ارتباط برقرار می کند. جدا از بازیهای زیبای او در فیلمهایی مانند سکوت بره ها و اتاق وحشت و ....   فیلم  نقشه پرواز  او از فیلمهای مورد علاقه من می باشد. او در این فیلم به همراه دختر خود مسافر یک هواپیمای مسافربری است اما در یک نقشه قبلی وقتی او به خواب می رود کارسون فرزند او را می رباید و او را در قسمت بار هواپیما پنهان می کند.

شرایط به گونه ای پیش می رود که مسئولین امنیت پرواز کلا وجود فرزند او را کتمان می کنند و او را یک بیمار روانی معرفی می کنند که خیال می کند با فرزندش سوار هواپیما شده است. متاسفانه در این بین مسافرین نیز با کاپیتان و کادر پرواز همراهی می کنند و اذعان می کنند که او تنها سوار هواپیما شده است و اصلا فرزندی همراه او نبوده است و دچار توهم گردیده است . او با توجه به اینکه خود کارمند شرکتی بوده که هواپیماهای مسافربری را طراحی می کنند دست به کار می شود و با تکیه بر علم و قابلیتهای خود از سَر تا دُم هواپیما را می گردد و پرواز را با اختلال روبرو می نماید. عبارت سَر تا دُم هواپیما درست دیالوگی بود که جودی در مواجه با کاپیتان پرواز بکار می برد. او چون خود از قوانین هوایی اطلاعات کافی داشت به خلبان گوشزد می کند طبق قوانین شما موظفید وقتی مغایرتی در لیست مسافرین می بینید این هواپیما را از سَر تا دُم بگردید و در اولین فرودگاه توقف کنید.

سکانس پایانی این فیلم بنظر من زیباترین سکانس فیلم می باشد. جایی که او موفق می شود فرزند خود را که در قسمت بار پنهان نموده بودند را بیابد و پس از منفجر شدن هواپیما از میان دود و آتش او را  بغل نموده و بسلامت از بین مسافرینی که در سالن انتظار فرودگاه نشسته بودند عبور دهد. دیدن چهره او که یک ژست قهرمانانه بخود گرفته است بیانگر یک پیروزی و غروری است که آنرا به رخ کسانی می کشد که تا پیش از این او را یک بیمار روانی می پنداشتند و حرفهای او را باور نمی کردند . او اکنون همه را شرمنده نموده بود. گرفتن چنین حسی بنظر من از عهده هر هنر پیشه ای بر نمی اید اما جودی فاستر به زیبایی تمام در این سکانس توانایی خود را به رخ اهالی سینما بکشاند. این سکانس بنظر من یکی از بیاد ماندنی ترین سکانسهای این فیلم است.

پ.ن:

عکس العمل  جودی فاستر در سکانس پایانی در برابر مسافرین و مسئولین و میهمانداران هواپیما  واقعا قابل تامل است. ایکاش فرهنگ مردمان تمام کشورها اینچنین بود. وقتی این سکانس را می دیدم با خود تصور می کردم که اگر هریک از ما بجای او بودیم چه برخوردی با آنان می کردیم.....!!!!!!!!  او بدون اینکه عکس العملی از خود نشان دهد از میان آنان گذشت و سوار بر ماشینی شد تا او را از فرودگاه خارج کند. او با نگاه خود به آنان درس میداد. برای او هیچ چیزی مهمتر از سلامت فرزندش نبود که به آن دست یافته بود. حالت صورت او بیانگر این بود که او همه را بخشیده است. قدرتی که در هر کسی وجود ندارد. شاید منِ نوعی اگر بجایش بودم حداقل برای اینکه دلم خنک بشه یه چیزی بهشون می گفتم. شاید: حالا دیدید روانی کیه؟؟؟؟؟؟ متاسفانه این خصلت بسیاری از ماست که اگر حرف زدن بلد نباشیم حرف نزدن را هم بلد نیستیم. گاهی سکوت خود بیش از هر گفتاری موثر است. (دوستان به کسی بر نخورد من خودم را مثال زدم)

فیلم نقشه پرواز را بارها تلویزیون و ماهواره ها نمایش داده اند. اما اگر ندیده اید حتما ببینید.