یکی از منتقدان بنام ( شاید راجر ایبرت ! ) گفته هر فیلم خوبی حداقل یک سکانس زیبا و به یاد ماندنی داره و اگر فیلمی سه تا سکانس به یادماندنی داشته باشه اون فیلم حتما شاهکاره.

در مورد مادر یکی از زیباترین سکانس ها همانی است که بانو به زیبایی نوشته است: صحنه ورود آخرین برادر و فرزند غریب مرحوم ناصری. کسی که سوغات بندری آورده برای برادر کوچکتر ( آتاری یا کمودور ؟! ) و برای بقیه خواهران و برادران هم ایضاء . با آن لهجه زیبای نیمه عربی. چقدر استادی لازم است که بازیگری مثل جمشید هاشم پور ( جمشید آریا ) را که آن زمان آرنولد ایرانی فیلم های اکشن بود اینچنین آرام و سنگین در نقشی چنین خاص به کار ببری.

یکی از سکانس هایی که از مادر دوست دارم اولین صحنه ورود مادر به خانه اش است. خان داداش تازه وارد خونه قدیمی شده ( که معلومه سالها هم کسی توش نبوده ) و بعد از تمیز کردن زیر پاش ، شروع می کنه به نوشتن یک اعلامیه فوت : بدینوسیله فوت ناگهانی مرحومه سلطان قلی خان ناصری .... که ناگهان در به صدا در می آد و برادر کوچک تر از نوع در زدن می فهمه که مادرشه . خان داداش هم مات و مبهوت میگه : اِه .. مادر که هنوز سرپاست .... هنگام ورود مادر  ، برادر کوچکتر ، ته چادرش را می گیرد و بو می کند .... این سکانس عجب بار عاطفی و معنایی زیبایی دارد .

پ.ن:  چقدر باعث تاسف است که هر چه در اینترنت گشتم ، تصویر زیادی از این فیلم در آن نیافتم.