فیلم‌های واقع گرایانه را دوست ندارم. فیلم سینمایی بدون ساختار دراماتیک نمی‌تواند بار سینمایی داشته باشد چرا که زندگی خشک‌تر از آن است که دراماتیک باشد. شاید به همین دلیل است که آدمی به کتاب و فیلم پناه می‌برد تا خشکی و سردی جهان پیرامون را از یاد ببرد. اما در میان چنین فیلم‌هایی یک فیلم جایگاه ویژه‌ای دارد. این فیلم پختگی، شیرینی، درد، شادی و زندگی واقعی را به گونه‌ای شگرف دراماتیزه کرده و عطر و بوی سینما را در دنیایی مستند، سخت و سرد به مشام می‌رساند.

    شگفت آن که کارگردان از یک کشور و موضوع فیلم درکشوری دیگر رخ می‌دهد اما شما کارگردان را با فرهنگ و هنجارهای این سرزمین غریب، بیگانه نخواهید یافت. من نمونه‌ی قهرمان خودساخته‌ی این فیلم را در کودکی دیده‌ام. آدم‌هایی که سواد خودشان، هوش خودشان و درک خودشان را از زندگی دارند و با بهره‌گیری از این همه، دنیای ویژه‌ی خودشان را ساخته‌اند. آن‌ها پخته و سرد و گرم چشیده‌اند و رخنه در دنیای آنان کار ساده‌ای نیست اما اگر بخت این را داشته باشید که چنین دنیایی وارد شوید، آن را به بزرگی و شکوه همان دنیای بیرونی خویش خواهید یافت و پختگی این فیلم از آن روست که توانسته به چنین دنیایی رخنه کند و به خوبی آن را در قاب تصویر بنشاند و ما را با رویاها، دردها، غم‌ها و شادی‌هایی که دنیای یک مرد جا افتاد و پخته را ساخته‌اند شریک و همراه سازد. .

   برای لذت بردن ازین فیلم شاید باید درون‌گرا باشید. برای همین فیلم موافق و مخالفان زیادی دارد اما کارگردان و بازیگر نقش اول فیلم هر دو درونگرا و در نقش خود به عنوان کارگردان و بازیگر جا افتاده هستند.

لطفا کسانی که پاسخ را یافته اند در پست کاپیتان اسکای پیام بگذارند و به دیگر دوستان هم زمانی برای اندیشیدن و جستجو کردن بدهند. اما شما که پاسخ را می‌دانید بدون آوردن نام با دادن نشانی‌هایی کلیدی، خاطره‌های شخصی که با فیلم دارید، ارجاعات سینمایی، تصاویری دیگر از فیلم، نکته‌های کلیدی و رویدادهای زمان ساخت فیلم به دیگر دوستان برای رسیدن به پاسخ درست یاری نمایید.

با سپاس و ادب