بارزترین ویژگی آدم های اینجا و زندگی اینجا کسل کننده بودنش هست. البته برای کسی که سالها در خاورمیانه زندگی کرده زندگی هرجای دیگه دنیا کسل کننده محسوب میشه. وقتی نه جنگی هست. نه داعش حمله می کنه. نه کسی رو دار می زنند. نه کسی زنش رو با تیر می زنه. نه نفتکشی غرق میشه. نه اعتراضی میشه. نه پناهنده و آواره داره. نه قیمت ها بالا و پایین میشه... هیچ خبر خاصی نیست

مثل اینه که کسی که داشته اسپارتاکوس می دیده رو مجبور کنند بشینه پای سریال فرندز: یک سری آدم نشستند و فقط حرف میزنند. بدون هیچ هیجان خاصی

شاید زندگی توی اون شرایط توقع رو برده بالا از معنای زندگی و از اخبار اطراف. از دنیایی که دغدغه اصلی مردم جنگ و بقا و ارزش پول و بیکاری و آزادی اجتماعی و تروریسم و مساله سوریه و فلسطین و بحران های متنوع هست به دنیایی قدم گذاشتم که در بهترین بهترین حالت دغدغه شون گرمایش جهانی و حمل و نقل بدون آلودگی و استفاده از انرژی های تجدید پذیر و گیاهخواری و محیط زیست هست. (هر چند در نگاه کلان این ها هستند که مشکلات اصلی گونه انسان اند، وگرنه اینکه در یک گوشه از دنیا شامل 1% جمعیت جهان هست چه اتفاقی می افته که چه اهمیتی داره) گفتم در بهترین بهترین حالت چون این ها نگرانی های قشر دغدغه مند اینجاست. بقیه که نگرانی هاشون از جنس تفاوت طعم پنیر و مارک لباس و مسابقات تست کردن الکل های مختلف و اینهاست.

دغدغه های فردی هم کمی از دغدغه های اجتماعی نداره. اثری از شکست عشقی، بحران های عاطفی، دو راهی های زندگی در رفتارشون دیده نمیشه. یا حداقل در کلامشون

خلاصه که به شکل عجیبی هیچ حرف مشترکی باهاشون ندارم چون هیچ دغدغه مشترکی ندارم. البته شاید هم فقط زندگی در خاورمیانه نیست که توقع رو بالا برده، سینما هم هست. چون شناختی که من از دنیای غرب داشتم از طریق فیلم ها بودند و خب فیلم ها هم برای جذاب بودن نیاز به داستان دارند. از شکست عشقی گرفته تا تلاش برای بقا. ولی زهی خیال باطل که این فیلم ها با چیزی که واقعا در جامعه اتفاق می افته فاصله فراوان دارد

ناگفته نماند که این روزها که ویروس کرونا همه رو مورد عنایت قرار داده احساس نزدیکی بیشتری باهاشون می کنم. یعنی اون ها به من نزدیک تر شدند با تجربه کردن اولین بحران زندگی شون.