حکایت خنده از ته دل در سالن های تاریک دوست داشتنی سینما، مثل خیلی موارد دیگه که ما از این مکان عزیز ونازنین توقع داریم، جزو مواردی است که از انگشتان دو دست هم برای ما کمتر اتفاق افتاده. انقدر کم که به حافظه خودم شک کردم و دست به دامان فیلمشناختهای عباس بهارلو شدم و از سال 58 تا 82 را سال به سال مرور کردم. بله.متاسفانه اشتباه نکرده بودم. تا سال 64 که مافیلمی با ژانرکمدی اصلا نداشتیم. 64 تا 67 ، سوای فیلمهای ویدیویی قبل از انقلاب و ژانر کودک و نوجوان، ته خنده ای با کفش های میرزا نوروز، تحفه ها و زرد قناری به لب منِ دوازده سیزده ساله آمد( البته بنده اجاره نشینها را ندیدم و هنوز هم فرصت زیارتش را پیدا نکرده ام). اما حس خوب شادی برای من از سال 68 اتفاق افتاد. با دیدن خواستگاریِ مهدی فخیم زاده: تصمیم گرفتن یه پیرمرد شصت، هفتاد ساله به تجدید فراش. اونم  با مادرِ یه آقای متعصب که یه پسر تُخسِ بامزه هم داشت! با اینکه از همون زمان دیگه فیلمو ندیدم، اما هنوز بعضی صحنه های کولاک فیلم که حول پسر کوچولوی فیلم اتفاق می افتاد و خاطرم هست : زمان خواستگاری، که همه ساکت و مودب نشستن و موندن که این موضوعو چجوری مطرح کنن، یه دفه این آقاپسر با سوتی ممتد از نوع فوتبالیش دوان دوان از وسط مهمونا رد می شد و چُرت همه رو پاره می کرد! یا بعد از خواستگاری، پسرِ زن با عصبانیت میگفت : اِاِاِ . اومدن خواستگاری ننه ی من! یه دفه این آقا زاده با دهن پر برگشت به باباش گفت : بابا، اومدن خواستگاری ننه ی من یعنی چی؟!!! هنوز انفجار سینما از خنده رو بعدِ این دیالوگ یادمه. در کل، فیلمِ خواستگاری، یه جور رنسانس تو سینمای کمدی این مملکت به نظرم بود. هم خیلی پر فروش شد و هم خیلی تابوها رو که از اول انقلاب کسی جرات نداشت طرفشون بره رو شکست : خنده ی خالص و موسیقی طنزآلود ریتمیک (هر صحنه ی فیلم که موسیقی داشت، تماشاگران دست می زدن). یادش به خیر. چقدر خوش گذشت ...

بعد از سال 68 که سن ما کمی بیشتر شد، طبعا خندیدن ما هم خیلی در سالن سینما سخت تر شد.به جز چند مورد زیر، چیزی نبود که حال ما رو دگرگون کند (البته باز هم به استثنای بعضی فیلمهای کودک و نوجوان و سریالهای تلویزیونی) :جیب برها به بهشت نمی روند 1370-همسر 1372-آدم برفی 1373 نمایش 1376 (که همه اول نسخه ی ویدیویی اش رو دیده بودند) و دو شاهکار کمدی که اشکمان را از فرط خنده سرازیر کرد : مرد عوضی1377 وبالاخره کمدی رمانتیک قدر ندیده ی فریدون جیرانی : صورتی 1381.(مارمولک رو حساب نمی کنم که عملا همه به صورت ویدیویی تماشا کردن و در سینما دیده نشد)(مومیایی 3 و نان و عشق و موتور هزار هم البته بد نبودن ولی ما رو به اندازه ی فیلمهای ذکر شده نخنداندند). بعد از سال 82 هم که !...

37 سال و همین چند مورد؟ حیف از این محیط نازنین. واقعا حیف...

شایدم من خیلی آدم عبوسی هستم و یا فیلم کم دیده ام...

آرزو می کنم خاطرات خوبی برای عزیزان زنده شده باشد.

همیشه شاد و همیشه خوش باشید.

یا حق...