به شخصه با حضور یک گوینده جلو دوربین(چه دوربین عکاسی ، چه فیلمبرداری) مخالفم. مقوله صدا با سیما جداست. وقتی حوزه علاقه شما صدا باشد، تصویری از منبع آن صدا تمام دهنیات و تصورات شما از آنرا در درهم خواهد شکست. این درهم شکستن هیچوقت در مفهوم مثبت نبوده است. به این معنا که هیچکس با دیدن گوینده مورد علاقه اش برای بار اول خوشحال نگردیده . زمانی در فاروم ایرانکلیک(اولین فاروم نت که در سال 1378 تا 1380 فعال بود) عکسی از خسرو خسروشاهی را قرار دادم و نوشتم این کسی است که بجای آلن دلون صحبت میکند. آنقدر جو بدی ایجاد شد که قابل توصیف نبود. چرا که آنچه در درجه اول به ذهن شنونده صدای آلن دلون میرسد اینست که گوینده وی شخصی خوشتیپ مانند خود او یا حتی بهتر از او باشد که همه میدانیم چنین نیست. بعدها اگرچه مردم با چهره خسروشاهی انس گرفتند اما به محض اینکه این انس بوجود آمد لذت شنیدن صدایی زیبا بجای بازیگری زیبا دیگر آن لذت سابق را نداشت. گو اینکه یک صدای آسمانی ، زمینی شده بود و گوینده با نشان دادن خود ، جلوه آسمانی صدایش را از عرش به فرش کشیده بود. در دهه شصت و اوایل هفتاد وقتی صدای عرفانی را از صبح جمعه با شما می شنیدیم تصور ما از چنین صدایی مردی تنومند در قامت رستم دستان بود که خوش چهره هم هست به زلالی صدای بمش. وقتی خود او را دیدیم که چهره ای عادی دارد گویی رستمدستان ذهن ما در پشت همان برنامه ها جا مانده بود... کوتاه سخن اینکه اگرچه دیدن یک گوینده و حضورش در انظار کار جالبی است اما باعث به چالش کشیده شدن ذهن  گردیده و لذتی که پیش از آن از صدای او داشتیم را دچار تحول میکند. اگرچه با گذشت زمان این چالش تعدیل میشود اما بعدها نمیتوانیم صداها را انگ بازیگرها تصور کنیم و گاه با شنیدن صدای کسی یاد چهره خودش می افتیم تا اینکه آن صدا را صدای همان بازیگر انگاریم(چیزی که هدف دوبلاژ است)... مصداق واقعی این مشخصه انسانی وقتی است که شما در تاریکی مطلق می ترسید. از چه میترسید؟ از چیزی که هنوز نمیدانید چیست؟ اما به محض اینکه آن چیز دیده شد(حتی اگر یک هیولا باشد) از ترس شما کاسته میشود. به همین خاطر است که در فیلمهای ترسناک ابتدای فیلمها ترسناکترین لحظات فیلم است. جایی که هنوز نمیدانید آنچه می آید و میدرد و میخورد و میرود چیست. اما به محض دیدنش ترس شما زایل خواهد شد. عالم گویندگی هم چنین عالمی است.