فیلمی به کارگردانی لوئیجی کومنچینی  Un ragazzo di Calabria

  فضای بعضاز فیلم های ایتالیایی را دوست دارم، مخصوصا اگر مثل این در تلویزیون خودمان پخش شده باشد و بار نوستالژیکش، وزین ترش بکند.میمی 13 ساله، بزرگترین فرزند یک خانواده فقیر کالابریایی است. پدرش، نیکولا، که در یک بیمارستان روانی کار می کند، از پسرش می خواهد که سخت درس بخواند و با این حال، او فقط به یک چیز علاقه دارد: او به شدت به دویدن علاقه دارد و از آنجایی که کفش ورزشی ندارد، این کار را با پای برهنه انجام می دهد. این اشتیاق پسر از دید راننده اتوبوس مسن فلیس که مربی میمی می شود مخفی نمی ماند و او به هر طریق ممکن از آرزوهای او حمایت می کند. پدر به سرگرمی پسرش را با خصومت می نگرد و تلاش می کند تا او را منع کند...

این فیلم بمانند برخی دیگر،فقط در همینجا پیدا شد، متاسفانه. واین تکه t1p.de/k5ffg 

فیلم پاک کن Coup de Torchon 1981

فیلمی با هنر نمایی فیلیپ نواره، که امکان دانلودش با زیرنویس فارسی وجود دارد. در سال 1938 در شهر کوچکی در آفریقای غربی فرانسه ، لوسین کوردیه پلیس است که نمی تواند یا نمی خواهد اقتدار خود را تحمیل کند، مورد تحقیر همه قرار می گیرد. همسر او، معشوقی به نام نونو را آورده است تا آشکارا با آنها زندگی کند و ادعا می‌کند که او برادر اوست. کوردیه به عروس جوان،رز، نظر دارد، اما اجازه می‌دهد شوهرش او را در خیابان کتک بزند. رئیس شرکت چوب، وندربروک، هر روز به او توهین می کند تا همه ببینند. و آفت زندگی او یک جفت دلال لزج است که قانون را زیر پا می گذارند و از تحقیر او لذت می برند.این دلال‌ها هستند که او را به لبه پرتگاه می‌برند، بنابراین او سوار قطار می‌شود تا با مافوقش چاواسون مشورت کند، او می‌گوید با زور عمل کند. پس از بازگشت، دو دلال را کشته، اجساد را در رودخانه می اندازد. کوردیه با فریب دادن رئیس خود و حذف شکنجه گران اصلی خود، به سراغ دیگرانی می رود که زندگی او را به یک بدبختی تبدیل کرده اند. شوهر رز، مانند دلال‌ها، به ضرب گلوله کشته می‌شود و وندربروک در یک مخفیگاه رها می‌شود. وقتی خدمتکار شوهر رز جسد اربابش را به خانه برمی گرداند، کوردیه خدمتکار را نیز می کشد. با گرفتن نونو که زیر دوش به آن نگاه می کند، او را در خیابان کتک می زند. سپس پولی را که همسرش پس انداز کرده بود می دزدد تا او را ترک کند و به دیدن رز می رود. همسرش و نونو که حساب می کنند او قرار است با رز و پول فرار کند، به طرف رز هجوم می آورند و رز در دفاع از خود به هر دو شلیک می کند. کوردیه به او پول می دهد و به او می گوید که سریع فرار کند. تنها چیزی که در زندگی او باقی می‌ماند، آنی است که به او اعتراف می‌کند...

فیلم ژاپنی باران سیاه 1989 زیرنویس فارسی و پخش اختصاصی جمال کیانی فر

وقتی بمب اتمی روی هیروشیما می افتد، یاسوکو 20 ساله، در راه خانه عمویش شیگماتسو، است.. اگرچه یاسوکو مستقیماً وارد انفجار بمب نمی شود، اما توسط "باران سیاه" که به طور رادیواکتیو آلوده است مورد اصابت قرار می گیرد. برخی از فلاش بک ها نشان می دهد که یاسوکو چگونه با عمو و عمه اش در شهر ویران شده سرگردان می شود تا به مکان امنی برسد. قسمت اصلی فیلم پنج سال بعد اتفاق می افتد. یاسوکو قرار است ازدواج کند اما نمی تواند شوهری پیدا کند زیرا بیم آن می رود که او به بیماری اشعه مبتلا شده باشد و فرزندان سالمی به دنیا نیاورد. بنابراین عمویش شیگماتسو یاسوکو گواهی پزشکی صادر کرده و همچنین دفتر خاطرات او را در اوت 1945 کپی می کند تا ثابت کند که خواهرزاده اش در زمان انفجار در شهر نبوده است. پس از مدتی، پسر یک کارخانه دار به خواستگاری یاسوکو می رود، اما او هیچ قصد واقعی برای ازدواج با او ندارد، بلکه فقط می خواهد از این مانور استفاده کند تا خانواده دیگری با ازدواج او با زن دیگری موافقت کنند. یاسوکو به داماد فرضی خود می گوید که به هیروشیما رفته است و ممکن است از بیماری تشعشعات رنج ببرد. در همان زمان، سه مرد از روستا، که در اوت 1945 در هیروشیما بودند، بیمار شدند و در عرض یک ماه درگذشتند. این مرگ‌ها عموی یاسوکو، شیگماتسو را به لرزه در می‌آورد، او اکنون می‌ترسد که او نیز بمیرد، به همین دلیل است که او بسیار مشتاق ازدواج یاسوکو است. در همین حین، یاسوکو با پسر همسایه، یویچی، آشنا می شود که در طول جنگ مجبور شد با یک نارنجک دستی خود را جلوی تانک های آمریکایی پرتاب کند و از آن زمان به بعد از یک بیماری روانی رنج می برد. با این حال، یویچی از نظر هنری با استعداد است و مجسمه هایی را از سنگ می سازد. در حالی که سایر روستاییان یویچی را دیوانه تلقی و مسخره می کنند، یاسوکو در حضور او احساس امنیت عمیقی می کند، زیرا او می تواند آشکارا درباره تجربیات خود در هیروشیما با او صحبت کند و مجبور نیست آن را مخفی نگه دارد. مادر یویچی از شیگماتسو برای ازدواج پسرش با یاسوکو اجازه می خواهد، اما اکنون یاسوکو در واقع به بیماری تشعشعات مبتلا می شود و به شدت بیمار می شود. این فیلم با انتقال او به بیمارستان با امید بسیار کمی به زنده ماندن از بیماری پایان می یابد. تشکر از جمال کیانی فر، که علیرغم احتمال جذاب نبودن این فیلم برای همگان، زحمتش را کشیده اند.

در آن سالهای دور، فامیل نسبتا دوری داشتیم که همسایه مان بود. از این پروژکتورهای قدیمی داشت، در اتاقی مخصوص، که دیوار هایش را پوستر هایی از فیلم ها تزیین میکرد. از فیلم های بروسلی و فیلم هایی که آخرش هم نفهمیدم چه بودند. همانگونه که نفهمیدم از کجا این فیلم ها را تهیه می کرد. اولین بار که در آنجا فیلمی را تماشا کردم یادم نمی رود. یک نگاهم به پرده روی دیوار بود کمی بعد بر روی این دستگاه جادویی، که در برابرش تلویزیون حقیر می نمود. یکی از پوسترها که خیلی دلم می خواست فیلمش را ببینم، از فیلم چه گوارا 1969 Che بود.آنگونه که بعدها دانستم. یک فیلم کوبایی هم بود که همه جا پیدا می شد. حتی در بین نوارهای ویدیویی قدیمی. که دو-سه صحنه از فیلم در یادم مانده بود اولی صحنه ای که به گمانم به جای نوشیدنی به سر بازها شیر می دادند، دیگری مربوط به تشخیص و تفریق صدای قایق های خودی و دشمن می شد که، سربازی جوان صدای تاکا تاکا در می آورد و صحنه پایانی نبرد. ا معلوم شد فیلمی بوده انقلابی، واز هر لحاظ بی کیفیت! t1p.de/k3b7f 

در بروژ 2008
قاتلان ایرلندی ، ری و کن، کمی قبل از کریسمس به دستور رییس خود هر،ی از لندن به بروژ سفر می کنند. در آنجا قرار است پس از سوء قصدی که انجام داده اند، مدتی مخفی شوند. آنها وارد یک هتل کوچک می شوند و منتظر تماس هری هستند. برای گذراندن زمان، از ساختمان های قرون وسطایی در شهر قدیمی بروژ دیدن می کنند. ری، کوچکتر این دو، از شهر موزه مانند متنفر است و اذیت می شود، در حالی که کن بزرگتر به زیبایی و تاریخ آن جذب می شود. در شهر، ری با کلوئه ملاقات می کند. در حین قرار ملاقات با او، با یک زوج توریست کانادایی سر میز کناری مشاجره شروع می شود که در نتیجه ری به کانادایی ها مشت می زند. بعدازظهر همان روز، کلوئه با دوستش در آپارتمان درگیر شد، که طی آن ری با شلیک گلوله به چشم او شلیک کرد. همانطور که فیلم پیش می رود، معلوم می شود که ری پس از اولین ترورش که به طور تصادفی یک کودک را کشته است، دچار حس گناه و افسردگی شده است. وقتی هری با کن تماس می گیرد، متوجه می شود که باید ری را به خاطر این ...

جوانتر که بودم، گمان می کردم هر فیلم سیاه وسفیدی که باشد، و مهم نیست چه، درام-کمدی-کارآگاهی-ترسناک...با طیب خاطر و حتی لذت تماشایش خواهم کرد. ولی باید اعتراف کرد، همه فیلم ها لاورا یا لورا 1944 نیستند. محض نمونه جیب بر خیابان جنوبی که مطمینا بدترین فیلم نیست، با وجود حذف نیم ساعت و دوبله ای که خسارت زیادی به فیلم، نمی توانست وارد کند، در مقام مقایسه، بسیار بهتر از قابل تحمل، قابل ارزیابی - نمی گویم که نیست-نمی نماید. امری است به سلایق و علایق آدمها مربوط است، و اثر پذریری از گفته دیگران. عقاید، مختلف می توانند که باشند، واستقلال رای قابل احترام است! فیلمی که می تواند، لذت بصری هدیه کند، تماشا با کیفیت بالا را هم طلب می کند. اگر بر روی پرده یا صفحه بزرگ باشد هم، بهتر. لورا یک درام پلیسی نوآر سیاه و سفید، به کارگردانی اتو پرمینگر است که اقتباسی از رمانی به همین نام اثر ورا کاسپری است. در زمره بهترین داستان‌های پلیسی تاریخ هالیوود، همچنین تنها فیلم دهه 1940 است که موسیقی متن آن در لیست بهترین موسیقی فیلم قرار گرفته است. احتمالا وینسنت پرایس  در  خانواده آشر را  هم بزودی  خواهیم دید. اما شخصیت ها، همانطور که انتظار می رود مبهم هستند و حتی صحنه های شبانه با باران نیز وجود دارد.  به طور کلی،  لورا دوست داشتنی بوده، به همه کمک می کرده،و دلسوز، باهوش، صادق و زیبا. اما چه کسی او را کشته و مهمتر این که، چرا و به چه علت؟

t1p.de/sgs92 ساب پلیر

t1p.de/thfru  ساب ترجمه ماشینی Laura, 1944

 t1p.de/vig59 زیرنویس پسری از کالابریا Un ragazzo di Calabria

روز جغد  t1p.de/zl8kr    Il Giorno della Civetta (1968)

ومتنی به نظر خودم، جالب و خواندنی از سازنده فیلم t1p.de/phg2s

اببنیزر حریص ترین، فاسدترین و بداخلاق ترین کلاهبردار غرب قدیم است که قایل به هیچ ارزشی نیست، بار شریک خود را از دستش در آورده، و بعد از مرگ او دخترش را هم به حال خود رها کرده است . با دوز و تقلب زمین جوانی، با چشمانی کم سو را، از چنگش در می آورد. اما زمانی که ارواح کریسمس گذشته، حال و آینده چشمان او را باز می کنند، متوجه می شود که عشق و دوستی بزرگترین ثروت است! و فیلمی رابینسون کروزویی درباه جمعه سیاه، از سالهلی دورتر. بمانند اکثر فیلمهای این پخش،شاهکار سینما نیستند, ولی تماشایش خالی از لطف هم نبود .

این فیلم، یک سرباز و نصفی، به گمانم دوبله اش زیباتر از خود فیلمش هست! فیلمش هم برای تجدید خاطره خوب است. یک روز بارانی زیبا بودکه،خانه فامیل، جمعی نشسته بودیم و با این فیلم، روز زیبایی را تجربه کرده بودیم.  Accadde al commissariato 1954 با عنوان یک روز در کلانتری که، تارانتو و سوردی بازی می کردند، و La grande guerra  1959 با نام جنگ بزرگ سوردی هم همان سالها پحش شد، که دوبله اش که الان پیدا شد، چنگی بدل نزد. و La banda degli onesti با عنوان سه نخاله خوش شانس با توتو. و همه این هنر پیشه ها، کمدی خوب دیگر هم دارند.

 بچه های خیابان. هر چه که باشد این را هم دیده بودیم، و یادم هم نیست که داستان از چه قرار بود، دوباره باید ببینم، با زیر نویس. خلاصه فکر و نیتم درباره فیلم این بود، که پنهانش نکردم، و نوشتم. فورتوناتو آسانته (لئو گولوتا) یک هنرپیشه بی پول است. او قبول می کند که در یک مدرسه اصلاحات به تدریس نمایشنامه مشغول شود. او پس از مدتی تردید به پتانسیل و توانایی دانش آموزان مختلف پی می برد و نمایش هایی را بر اساس زندگی آنها.... و زیر نویس: t1p.de/okzmd 

Placido 1961

یکی از دوستان می گویند، این فیلم از سینمای اسپانیا را حتما باید دید، با جستجویی کوتاه زیر نویسش هم پیدا شد.t1p.de/gcb4y جلاد و مارشال و کالابوچ را که با عنوان نابغه فراری پخش شده بود را از این کارکردان دیده بودیم. زیاد هم از کمدی اسپانیایی سر در نیاوردم، باید اعتراف کنم. تا پیدا شدن وقت و حوصله تماشایش، همینجا بودنش فکر خوبی بنظر آمد. هم فراموش نمی شود، و شاید دوستانی هم استفاده کردند.

سلام دوستان

خلاصه اش این بود که مردی زخمی، وارد شهرکی میشود و از بانکدار شهر می خواهد که امانتی او را قبول کند.  مردم شهر از ترس تبهکاران از او حمایت نمی کنند و الخ. از قرار یک وسترن اسپاگتی بوده با عنوان Uma Cidade Cruel (1974)

سه تدفین ملکیادس استرادا The Three Burials Of... و  فیلم جوخه گانگستر Gangster Squad. یک وسترن و یک نوار نسبتا جدید. بعد از ده- دوازده سال که منتشر شده بودند، خودم که هر دو را، اخیرا دیدم . البته این، احتمالا معیاری برای قرار دادنشان جزو کمتر شناخته شده ها به حساب نیاید، ولی تماشایشان خالی از لذت نبود. و Little Boy هم خوب بود!

این گونه فیلم ها هم مطمینا، اگرمخاطب خود را پیدا کند، توان مجذوب کردنش را دارد. خودم که همه چیز خوارم، کافی است که، آشغال خوردمان ندهند!

سالها پیش این عکس را از فیلمی که برایم ناشناخته بود، دیده بودم. در من، تمایل شدیدی به دیدن این فیلم پیدا شد، اما جستجوهایم بی نتیجه و جواب ماند. تا اینکه امروز بیکباره همه اینها به یادم افتاد، و این بار پیدا کردن خود کادر از فیلم، سخت تر از پیدا کردن بازیگر و فیلم بود. معلوم شد که، قبلا این فیلم را هر چند نه تا پایان، تماشا کرده بودم!  اگر چه زینه مان ، اما باز هم در آن هنگام که نه پیر آنجلی می شناختم، و نه کسی آن بالا مرا دوست دارد دیده بودم، خیلی جذاب به نظر نیامد! Teresa, 1951

خیلی ها معتقدند عمر کوتاه است و فیلم بسیار. منظورشان این است که با اینهمه فیلم های پرآوازه ای که در دنیا ساخته شده و می شوند، دیگر ارزش ندارد که انسان وقت خود را برای تماشای فیلم های درجه بی و یا سی بگذارد. خوب خوشبختانه و یا بدبختانه من جزو این گروه نیستم و چنین اندیشه ای را ندارم. هیچگاه دوست نداشتم خود را محدود به چند بازیگر و یا کارگردانی بکنم که عده‌ای آن بالا بالاها برایم تعیین کرده اند و به عبارتی از من خواسته اند که تمام عمرم فقط آنها را ببینم و از آنها نیز یاد بگیرم. نمی دانم این خصلت من از کجا آمده است. اما احتمالاً بخشی از آن به تجربه فیلم دیدن های زیاد من در دوران کودکی و نوجوانی بر می گردد. آنقدر بازیگر گمنام دیده ام که هنوز که هنوزه دوست دارم کشف شان کنم. خودشان و فیلم هایشان را تجزیه و تحلیل بنمایم و فکر می کنم این یکی از لذت های زندگی من است! نه اینکه هر فیلم گمنامی را دوست داشته باشم نه. شاید باید ده ها عدد ببینم تا یکی از آنها به مذاقم خوش بیاد. اما تجربه به من ثابت کرده که دیر یا زود دارد اما سوخت و سوز نه! ضمن اینکه نباید فراموش کرد که همیشه در عرصه های هنری تعداد مشاغل بسیار کمتر از علاقه مندان و استعدادها است. بنابراین اگر کسی دارد در فیلمی با بودجه پایین کار می کند لزوماً بدین معنا نیست که استعداد لازمه را ندارد. بلکه شاید نتوانسته در آن بازار شلوغ و پر رقابت که بعضاً بخش مهمی از آن در دست آشنا و فامیل دیگران می چرخد، جایی برای خود باز کند!

شاید شما با اصطلاح Guilty Pleasure و به عبارتی لذت گناه آلود آشنایی داشته باشید. اما برای آنانی که نمی دانند توضیح مختصری را بیان می کنم. این اصطلاح در عالم هنر بدین معناست که یک نفر به فیلمی با کیفیت نه چندان خوب علاقه شدید داشته باشد و در عین حال احساس شرم و خجالت دارد که چرا باید اینقدر به فیلمی با بودجه پایین و کیفیت به نسبت ضعیف دل ببندد. خوب خوشبختانه من لذت گناه آلود را هم ندارم. چرا که معتقدم اگر از اثری خوشم آمده قطعاً بعضی از نیازها و آرزوهایم را به شکل مثبتی لمس کرده است. بنابراین هیچ شرم و خجالتی در اینباره وجود ندارد و اگر دیگران با فیلم ارتباط برقرار نکرده‌اند، مشکل خودشان است!(اعتماد به نفس رو بچسب!)

امروز قصد دارم از دو فیلمی صحبت کنم که نه با کیفیت هستند، نه با معنا و نه لذت گناه آلودی را به من منتقل کرده‌اند. اما توانستند در ساعاتی که اصلا حوصله فکر و اندیشه به مفهوم فیلم ها را نداشتم به خوبی درگیرم کنند.

فیلم اولی عنوان عجیبش این است: لحظه ای که مرده از خواب بر می خیزی. این اثر محصول سال ۲۰۲۲ با بازیگری کول هاسر و جیمی الکساندر است. کارگردانی نیز بر عهده مایکل میلر بوده که در نوشتن فیلم نامه اثر نیز مشارکت داشته است. کول هاسر بازیگر با سابقه ای است که جدیدا مردم او را با سریال وسترن مدرن یلواستون می شناسند. جیمی الکساندر نیز تا چند سال پیش در نقش اصلی سریال نقطه کور به ایفای نقش می پرداخت. مورگان فریمن ستاره کهنسال نیز در این فیلم نقش یک پلیس را بازی می کند که البته هیچکدام از این بازیگران مورد علاقه من نیستند.

یک کارگزار بورس به نام راس پاتر که همیشه مردم را تشویق به سرمایه گذاری می کرده در مشاوره اخیرش اشتباه بزرگی رخ داده و در نتیجه اینبار مردم که همیشه به حرفهایش گوش می دادند، تمام سرمایه خود را از دست می دهند. به همین دلیل او دشمنان زیادی در شهر کوچکش پیدا می کند و حتی مستقیماً تهدید می شود. او چندین بار تماس تلفنی مبنی بر این مضمون دریافت می کند که وقتی می میری کجا از خواب بیدار می شوی! او نگران جان خودش است اما پلیس تهدید ها را جدی نمی گیرد. یکباره اما اتفاق عجیبی می افتد. پیرمردی که در همسایگی راس پاتر همراه با دخترش زندگی می کند به قتل می رسد و این تازه شروع حوادث به ظاهر نامرتبطی است که بیننده را مجاب می کند ارتباطی هر چند نامحسوس بینشان بیابد.

فیلم اشکالات خود را دارد. بازیگری ها متوسط هستند هر چند که جیمی الکساندر در نقشی ظاهر شده که با پرسونای وی هماهنگی کامل دارد. اواخر فیلم حالت عجولانه و شتابزده به خود می گیرد و بدتر اینکه احتمالا در پایان فیلم آرزو خواهید کرد که ای کاش سکانس پایانی اینقدر ناشیانه و بدون خلاقیت شکل نمی گرفت. اما با این وجود تجربه ای که کلیت فیلم به بیننده می دهد راضی کننده است. دنیا پر از کلیشه است و فیلم ها نیز از این قاعده مستثنی نیستند. هنر این است که همین کلیشه ها به شکلی جا به جا شوند که به نظر جدید برسند و یا بتوانند به بیننده رو دست بزنند. این فیلم در این امر موفق شده و چند جا می تواند به انسان شوک وارد کند!

فیلم دوم اما اثری به نام سکوت مطلق محصول ۱۹۹۹ با بازیگری کاترین ماری استوارت و راب لو است. در این فیلم با دختر هفت ساله ای به نام آماندا آشنا می شویم که یکشب شاهد قتل پدر و مادرش در خانه است. خاله بچه با نام جولیا کربریج برای اینکه آماندا به مرکز سرپرستی فرستاده نشود، مراقبت از او را برعهده می گیرد. اما او یک پزشک بسیار فعال است و فرصت کافی برای نگهداری از آماندا را ندارد. مخصوصاً که آماندا دچار شوک شده و دیگر قادر به صحبت کردن هم نیست. مردی موسیقی دان به نام کوین فینی، به تازگی در همسایگی آپارتمان آن خانم زندگی می کند‌ و به نظر انسان خوبی نیز می رسد. جولیا گاهی دخترک را پیش او می گذارد. اما به نظر می رسد آن مرد بیشتر از اینکه حواسش به دخترک باشد، خانه جولیا را جستجو می کند! این در حالی است که آدم کشان به دلایلی نامعلوم هنوز دست نکشیده و به دنبال اماندای هفت ساله می گردند...

فیلم کشش لازمه را دارد و این دقیقا همان چیزی است که من در حالی که تنها دنبال سرگرمی و فاصله گرفتن از مشغله های زندگی هستم، به آن نیازمندم. همانطور که در ابتدا گفتم، فیلم نه درجه بندی الف دارد و نه لذتی گناه آلود برای من! تنها اثری است که خیلی ها به بهانه کوتاه بودن عمر از آن گریزانند و من به همان بهانه از آن استقبال می کنم!

(۱۴۰۲/۶/۲۳ عصر ۰۶:۵۷)لوک مک گرگور نوشته شده:  

خیلی ها معتقدند عمر کوتاه است و فیلم بسیار. منظورشان این است که با اینهمه فیلم های پرآوازه ای که در دنیا ساخته شده و می شوند، دیگر ارزش ندارد که انسان وقت خود را برای تماشای فیلم های درجه بی و یا سی بگذارد. خوب خوشبختانه و یا بدبختانه من جزو این گروه نیستم و چنین اندیشه ای را ندارم.

شاید شما با اصطلاح Guilty Pleasure و به عبارتی لذت گناه آلود آشنایی داشته باشید. اما برای آنانی که نمی دانند توضیح مختصری را بیان می کنم. این اصطلاح در عالم هنر بدین معناست که یک نفر به فیلمی با کیفیت نه چندان خوب علاقه شدید داشته باشد و در عین حال احساس شرم و خجالت دارد که چرا باید اینقدر به فیلمی با بودجه پایین و کیفیت به نسبت ضعیف دل ببندد. خوب خوشبختانه من لذت گناه آلود را هم ندارم. چرا که معتقدم اگر از اثری خوشم آمده قطعاً بعضی از نیازها و آرزوهایم را به شکل مثبتی لمس کرده است. بنابراین هیچ شرم و خجالتی در اینباره وجود ندارد و اگر دیگران با فیلم ارتباط برقرار نکرده‌اند، مشکل خودشان است!(اعتماد به نفس رو بچسب!)

درباره لذت گناه آلود نشنیده بودم، به گمانم چنین احساسات بیمارگونه ندارم! و از مد و ترند و شبکه های اجتماعی و نظرات تحمیلی ایمنی دارم، به نظرم! و جذاب نبودن فیلم های ابر قهرمانی را درک می کنم.  ودو فیلم کمتر شناخته شده از کارگردانهایی شناخته شده، که بی ربط به گذر زمان و احساسات نوستالژیک  و زیر و رو کردن احساسات ناخوشایند و تجربیات دشوار گذشته هم نیست. İncendies, 2010 اثر گذار بودن این فیلم  شاید به دلیل آماده بودن زمینه روحی و روانیم برای تماشایش بوده، به هر دلیل از اول تا آخر فیلم برایم جذاب بود. هرچند به نظر پیش داورانه، فیلمی رقت انگیز و افسردگی زا و شاید هم منزجر کننده می آمد!  و Stand by Me (1986) هم جاذبه و زیبایی خودش را داشت.

چندی پیش ، مروری داشتم، به فیلم های دامیانو که با فیلم های مافیاییش می شناختیم، و L'isola Di Arturo 1962 توجهم را جلب کرد! t1p.de/lr77b البته رژ لب 1960 بهتر از این، از آب در آمده. و از جنوب ایتالیا نبودن هنرپیشه اصلی زن محسوس است و بهتر از این می توانست باشد، احتمالا. کلا فیلم خوبی بود!

  این درست که از وجود این فیلم خبر داشتم، ولی محدود به این می شد که دونده ماراتونی بود، پس از افتادن بر زمین و جراحتی اثر گذار بر امکان برنده شدنش، بر می خاست و تا پایان ادامه می داد. و این جمله گزارشگر به یادم مانده بود که دو ماراتن، تا عبور آخرین شرکت کننده از خط پایان، انجام یافته به حساب نمی آید. احتمالا برای ادای احترام، به تلاش جسمی و روحی-روانی که مرزهای توان بشری را جابجا می کند. ولی زندگی آدم معمولی و پاییتر از او از لحاظ خاستگاه و جایگاه اجتماعی، آسانتراز این به نظر نمی آید. البته در این فیلم، به غلظتی که دیگرانی نشان داده بودند، نمایش داده نمی شود، ولی به هر حال، احساسات و صحنه هایی از فیلم هم در یاد زنده شدند که از یاد رفته بودند. دختر بابا، خیلی دوست داشتنی بود. البته صحنه هایی هم هست که، حذفشان به درک این که زنش، هنوز کاملا از او دل نکنده، ضربه کاری نمی زند. مردی که به نظر می رسد. هم درحرفه ورزشی و هم در زندگی، تمامی فرصت هایش را به باد داده و نزدیکترین کسانش به او اعتماد و اعتقادی ندارند. ولی آدم رقت انگیزی نیست و نفرت دارد ازاین که این گونه به نظر بیاید.  running 1979