فیلمهای بیشماری در سرتاسر دنیا ساخته شده و می شوند که البته طرفداران خود را دارند، اما معمولا به هر دلیلی گمنام می مانند. با توجه به اینکه تلویزیون ایران سابقه طولانی در به نمایش گذاشتن انها دارد، خالی از لطف نیست که یادی از انها بکنیم.

خداوند کودک را بیامرزد نام یک فیلم تلویزیونی محصول ۱۹۸۸ آمریکاست که در اوایل دهه هفتاد چند بار از تلویزیون ایران نمایش داده شد. داستان تاثیرگذار زنی بی خانمان که مدام دنبال مسکن و کار می گشت تا دختربچه اش را سروسامان دهد. در نهایت از اینکار عاجز می ماند و با دلی اندوهگین کودکش را به یتیم خانه می دهد. صحنه های انتهایی فیلم گریه های مادر و کودک در فراغ هم غم و احساس را وارد خانه هایمان می کرد. بازیگری مر وینینگهام بیست و هشت ساله در نقش مادر بسیار گیرا و تاثیر گذار بود.

آن سالها که تلویزیون ایران بسیار به ندرت فیلم آمریکایی نشان می داد انگیزه شان از به نمایش گذاشتن این فیلم جدید امریکایی ان دوران یک چیز بیشتر نمی توانست باشد و انهم نشان دادن مشکلات طاقت فرسای زندگی در آمریکا بود حتی به قیمت افسرده کردن بیننده ایرانی در بعد از ظهر روز جمعه! به هر حال این فیلم نیز تبدیل به خاطره شده است.

از  مدیران محترم و کاربران عزیز خواهشمندم با تجربیات خود به من در بهبود اینجا کمک نمایند، تا بتوانیم محیط مفید تری به وجود بیاوریم. زیرا به اعتقاد من بسیاری از فیلم‌های گمنام نیز ارزش نقد و بررسی را دارند. با سپاس.

اینبار گذری خواهیم داشت بر فیلم سینمایی let Him Have It. یک فیلم بریتانیایی محصول ۱۹۹۱ که داستان واقعی درک بنتلی جوان نوزده ساله ای را به تصویر می کشد که به ناحق در سال ۱۹۵۳ گناهکار شناخته و به دار مجازات اویخته شد. او با نوجوانی شانزده ساله به نام کریس کرگ که رهبری یک باند خیابانی را بر عهده داشت، دوست می شود. در جریان یک سرقت کریس به یک گزمه شلیک می کند. درک تمام مدت سعی می کرد او را منصرف کند اما موفق به انجام این کار نمی شود.

در دادگاه او محکوم به اعدام شده، اما قاتل اصلی فقط به خاطر اینکه چند سال جوانتر بود با وجود اینکه همه از جرم او اگاه بودند، تنها به حدود ده سال زندان محکوم شد.

این فیلم در اوایل دهه هشتاد در یکی از شبها از تلویزیون به نمایش در امد.

در ابتدا قرار بود این فیلم توسط جان کوکس کارگردانی شود اما ایده او مبنی بر سیاه و سفید ساختن فیلم مورد قبول واقع نشد و در نتیجه کار را پیتر مدک که اصلیت مجارستانی داشت بر عهده گرفت.

این فیلم اولین تجربه سینمایی کریستوفر اکلستون بازیگر نقش درک است. بعد از ان بازیگری را ادامه داد و از مشهورترین کارهایش می توان به نقش مکمل همسر نیکل کیدمن در فیلم دیگران اشاره کرد.

اگر کسی این فیلم را به خاطر میاره و یا دیدگاهی داره می تونه اینجا مطرح کنه!

یکی از شرایطی که از سالهای دور برای بینندگان ایرانی عادی شده بود، تماشای فیلم های نوجوانان و گاهی کودکان بود، آن هم در حالی که آن فیلم ها برای بزرگسالان و حتی گاهی نیمه شب نمایش داده می شدند! این قاعده عجیب و غریب احتمالا بزرگترها را ناامید و بچه ها را خوشحال میکرد.

یکی از ان فیلمها یک فیلم کودکانه آمریکایی بود که خاطره آپریل نام داشت. این فیلم درباره بازیگوشی های چهار کودک در زمان جنگ جهانی دوم بود که یک ملوان ژاپنی را می یابند، اما بعد از اینکه ان ملوان جان یکی از بچه ها را نجات می دهد تصمیم می گیرند، به وی کمک کنند تا خاک آمریکا را ترک کند. اگرچه این فیلم از نظر ساختاری و روند داستان جذابیتی برای بزرگسالان ندارد اما نمی شود مفهوم انسان دوستانه و بشردوستانه ان را نادیده گرفت. اینکه همه انسانها در هرجای این کره خاکی که زندگی کنند انسانند و کاملا برابر مگر آن که خودشان خلافش را ثابت کنند! اگرچه این موضوع در این فیلم کودکانه عنوان شده است، ولی گاهی بزرگترها نیز لازم است انرا به خاطر اورند. در واقع این مفهومی نیست که تنها کودکان باید انرا بدانند.

اما گذشته از این حرفها این فیلم مانند خیلی از فیلمهای دیگر فیلمی نیست که در شبهای عید نوروز بتواند بیننده بزرگسال را راضی نگه دارد.

هیلی جوئل آزمنت بازیگر نقش یکی از بچه ها شاید اصلا فکرش را نمی کرد که به همان زودی بازیگر و ستاره اصلی فیلمهای مطرحی همچون حس ششم و هوش مصنوعی شود و به همان سرعت نیز از یادها برود!

اگر بخواهیم برگردیم و نگاهی دوباره به عید نوروز سال ۱۳۶۸ بیندازیم، بین آن همه فیلمی که برای کودکان و نوجوانان به نمایش گذاشته شد، احتمالا فیلمی را که با نام تیزپا پخش شد به یادمان بیاید. فیلمی از شرکت والت دیزنی محصول مشترک آمریکا و انگلستان که داستان واقعی راهزن مشهور قرن هفدهم انگلیسی دیک تورپین را به تصویر می کشید. البته فیلم به نوعی گذری داشت بر دوران قبل از یاغی شدن وی و در واقع به بیننده ها نشان می داد که او چه شرایط دشواری را متحمل شد تا در نهایت به چنین سرنوشتی دست یافت.

فیلم افسانه دیک تورپین جوان که در سال ۱۹۶۴ برای تلویزیون ساخته شد، در ابتدا در سال ۱۹۶۵ در سینماهای بریتانیا اکران شد و بعد در اوایل سال بعد از تلویزیون آمریکا به نمایش درامد. داستان مرد جوانی که تنها به خاطر گرفتن حقش که شامل ملک و املاک و همجنین اسبش بودند و به زور به چنگ اربابش افتاده بودند، سرنوشتی تلخ برای خود رقم زد.

تماشای یک فیلم ماجرایی با ریتمی سریع در آن دوره که به ندریت فیلمی سرگرم کننده از تلویزیون ما نشان داده می شد حتی می توانست بزرگترها را نیز به وجد آورد.

لئونارد وایتینگ که در زمان ساخت فیلم تنها چهارده سال سن داشت و در نقش نوجوانی جیب بر بازی کرده بود، چند سال بعد از این فیلم در فیلم مشهور و شناخته شده رومئو و ژولیت محصول ۱۹۶۸ نقش اصلی را برعهده گرفت.

لازم به ذکر است که دوبلور های دو نقش اصلی فیلم محمد عبادی و فریبا شاهین مقدم بودند.

شاید فیلم سینمایی سندیکای آدم ربایی در دهه هفتاد میلادی فیلم شاخص و شناخته شده ای در سینمای ایتالیا بود، اما آنچه که مسلم است در دنیای امروز اثری تقریبا گمنام و مهجور است و بازیگر نقش اصلی آن لوک مرندا نیز که ستاره دهه هفتاد سینمای ایتالیا بود در حال حاضر از یادها رفته است. این بازیگر که اصلیت فرانسوی دارد، در اوج سالهای درخشان بازیگری اش این فیلم را بازی کرد و نقش مکانیک فقیری را داشت که با تنها پسرش زندگی طبیعی و خوبی دارد. یک روز پسرش با دوست صمیمی پولدارش در راه رفتن به مدرسه گرفتار کسانی می شوند که قصد ربودن پسر پولدار را دارند. وقتی پسر فقیر درصدد کمک به دوستش بر می آید، آدم ربایان مجبور به ربودن او نیز می گردند. پس از اینکه پدر پولدار حاضر به پرداخت پول نمی شود و مدام امروز و فردا می کند، آنها پسر فقیر را می کشند و جسدش را می فرستند تا او را بترسانند. پدر که فرزندش را از دست داده، جنون وجودش را فرا می گیرد و تصمیم می گیرد با دستان خودش عدالت را برقرار کند و ...

از اینجا شاهد یک فیلم حادثه ای خواهیم بود در شکل و شمایل فیلمهای حادثه ای آن دوران که مانند فیلمهای امروزی همه چیز را در اکشن و بزن بزن خلاصه نمی کند.

گفته شده این فیلم بر پایه یک داستان واقعی ساخته شده است.

در اواسط دهه هفتاد خودمان بینندگان ایرانی شاهد این فیلم سینمایی در بعد از ظهر روز جمعه بودند.

جیمز میسون بازیگر مشهور سینمای کلاسیک در دوران کهنسالی در نقش مکمل فیلم یعنی پدر پولدار بازی می کرد.

جلال مقامی که صدایی پدرانه دارد به جای لوک مرندا که فرزندش را از دست داده صحبت می کرد.

گمشده در برهوت نام یکی دیگر از فیلمهایی است که در اوایل دهه هفتاد در بعد از ظهر روز جمعه ببینده ها را سرگرم می کرد. این فیلم کانادایی داستان پسر نوجوان یتیمی است که بعد از اینکه به دلیل مشکلات مالی از دبیرستان شبانه روزی اخراج می شود به نزد عمویش می رود تا با او زندگی کند. در این بین او با پسر سرخپوستی همسن و سال خودش دوست می شود و با هم گشت و گذار می کنند تا اینکه راه خود را گم می کنند و در برهوتی سرد و یخبندان همراه با حیوانات وحشی گرفتار می شوند و از اینجاست که باید برای زنده ماندن و بقا تلاش کنند.

این فیلم که محصول سال هزار و نهصد و نود است، براساس رمانی به همین نام ساخته شد و دو سال پس از آن نیز فیلمی بر دنباله آن عرضه گردید.

دوبلور یکی از پسرها امیر محمد صمصامی بود.

گراهام گرین که از معدود بازیگران نسبتا مشهور سرخپوست هالیوود است و برای بازی در فیلم رقصنده با گرگها نامزد جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل شده بود، در این فیلم نیز نقشی را بازی کرده بود.

مگاویل نام فیلمی آمریکایی، اما مستقل است که در سال ۱۹۹۰ عرضه شد. داستان این فیلم علمی تخیلی در ارتباط با آینده ای دور است که در آن دنیا به دو بخش تقسیم شده است. بخشی که همسفیر نام دارد همه چیز از جمله آواز و حتی تماشای فیلم اکیدا ممنوع است و در صورت تخلف با متخلفین برخورد خواهد شد. این بخش به نوعی یادآور زندگی خودمان در سال‌های نه چندان دور است. بخش دوم مگاویل است که در آن انسانها آزاد هستند و محدودیتی مخصوصا نسبت به همسفیر ندارند. در این بین مامور جوانی به نام پانیلو که در همسفیر زندگی می کند، ماموریت می یابد که به مگاویل برود و با مردی به نام نیومن مذاکره کند. این ماموریت در ابتدا چندان سخت به نظر نمی رسد. اما هنگامی که متوجه می شود، حتی روئسایش به وی خیانت کرده‌اند و او را با تهدید مجبور به بازی های سیاسی و انجام کارهایی می کنند که در ابتدا از وی درخواست نشده بود، او خود را تک و تنها در حصار دو گروه جنایتکار می بیند و کم کم اسرار هولناکی گریبانگیرش می شوند که او را تا سر حد نابودی می کشانند. اما او کسی نیست که به راحتی تسلیم شود.

این فیلم که اولین و تاکنون آخرین فیلم ساخته شده توسط کارگردان آلمانی اش است، هیچگاه مورد استقبال قرار نگرفت. اما با این حال جو رئال فیلم که بر خلاف سایر فیلم‌های علمی تخیلی که از قهرمانان سازی بهره می گیرند، تمرکزش را بر روی کاراکترها و موقعیت شان می گذارد، قابل ستایش است. نکته قابل توجه دیگر اینست که فیلم بازیگر زیادی ندارد. در واقع فقط تنها شامل کاراکترهایی است که قرار است کاری انجام دهند و داستان فیلم را جلو ببرند. شاید این امر به خاطر کمبود بودجه صورت گرفته است، اما حال و هوای آرام و خلوت فیلم باعث شده که تنهایی کاراکتر اصلی فیلم و دلهره هایش در دنیایی آکنده از رمز و راز بیشتر واقعی و ملموس به نظر برسند.

این فیلم بازسازی یک فیلم مشهور فرانسوی به نام آلفاویل است که عملا شباهتی به هم ندارند و براساس دو فیلمنامه کاملا متفاوت ساخته شده اند.

همچنین این فیلم اولین حضور بیلی زین در نقش اصلی است که چند سال بعد در فیلم پرآوازه تایتانیک ایفای نقش کرد.

فیلمهای جنگی_خانوادگی چندان با تلویزیون غریبه نیستند. فیلمهایی که شرایط یک خانواده و تحولات آنها را در دوران جنگ نشان می دهند. اختلافاتی که در دوران جنگ بروز می کنند و می توانند خانواده ها را به مرز نابودی نیز بکشانند.

فیلم فرانسوی ماری اهل کرک یکی از آنهاست که سالها پیش از تلویزیون پخش شد. داستان زندگی زن و شوهری در زمان جنگ جهانی که جز عشق به فرزندشان جرالد, هیچ چیز مشترکی برایشان باقی نمانده است. ماری زنی که با دشمنان می جنگد و همسرش که بر این اعتقاد است, برای رسیدن به پیروزی و موفقیت باید با دشمن همکاری کرد, روز به روز بیشتر از یکدیگر فاصله می گیرند.

صحنه پایانی فیلم تکان دهنده است. جایی که ماری و سربازانش برای ماشین دشمن کمین کرده اند. وقتی ماشین دشمن از راه می رسد شوهرش داخل ماشین است. سربازان به احترام ماری شلیک نمی کنند. اما ماری تیراندازی را شروع می کند و در پس آن سربازان نیز همین کار را انجام می دهند. دیری نمی گذرد که ماشین دشمن تبدیل به ماشین جسدها می شود و یکی از آنها شوهر ماری است.

جنگها روزی تمام می شوند. اختلافات کنار گذاشته می شوند. اما خانواده های از دست رفته دیگر باز نمی گردند. شاید این قانون طبیعت است.

این فیلم فرانسوی محصول سال هزار و نهصد و هشتاد و نه بازسازی فیلمی به همین نام است که بیست و دو سال قبل از آن ساخته شده بود.

در آن سالهای دور که تلویزیون پر بود از فیلمهای سیاسی، جنگی و پارتیزانی، آن زمانی که یاد گرفته بودیم تنها باید فیلمهای شعاری ببینیم. اینکه چه چیزی درست است و چه چیز غلط. اینکه بدبختی و مشکلات همه جای دنیا هست، جای خالی فیلمی سرگرم کننده به شدت احساس می شد. فیلمی که شعار و یا درس اخلاق ندهد. فقط روحیه ما را شاد کند و بس.

یکی از روزها این اتفاق افتاد. بینندگان شاهد فیلمی متفاوت با فیلمهای مرسوم آن دوره از تلویزیون بودند.این فیلم محصول سال هزار و نهصد هشتاد و چهار شوروی سابق مرد نامرئی نام داشت. فیلمی که اگر چه محصول کشوری با امکانات بسیار پایین فیلم سازی و محدودیت های فراوان بود و خود فیلم پایان خوشی هم نداشت، اما به راستی این فرصت را به بیننده می داد  تا با دلی شاد فیلم را به انتها برساند و منتظر بازپخش آن نیز بماند.

بیننده ای که مدتها بود جوانی خوش قیافه و اتو کشیده با معیارهای آنزمان و موهای بلند آنچنانی ندیده بود، چشمانش به جوان بیست و پنج ساله نقش اصلی فیلم آندری خاریتونوف افتاد. بازیگری که اگر چه به خاطر گریم نقشش که یک دانشمند بود، بسیار بزرگتر از سن واقعی اش می نمود، اما در هر حال برای تلویزیون آن سالهای ایران اتفاقی نوین به حساب می آمد!

برای بینندگانی که آنزمان نبودند و شرایط آنزمان را درک نمی کنند شاید باورش سخت باشد که چنین مسئله پیش و پا افتاده ای می توانست خیابان ها را خلوت کند.

خلاصه این اقتباس دهه هشتادی رمان مشهور هربرت جورج ولز که کیفیت ساختارش بیشتر به یک فیلم دهه شصت میلادی شباهت داشت! و یکی از متفاوت ترین فیلمهای پخش شده در تلویزیون آنزمان بود بعد از سال هزار و سیصد و هفتاد و سه دیگر دیده نشد. اما با تحول و تغییر برنامه های تلویزیون پس از آن دوره و پخش فیلم های سرگرم کننده تر دیگر مرد نامرئی و تاثیری که روی بیننده آن دوره می گذاشت، از یاد بسیاری از مردم رفت.

طبق سنت سالیان دور که جوانان شیک پوش با صدای گرم خسرو خسروشاهی شناخته می شدند، اینبار هم آن سنت شکسته نشد و خسروشاهی به جای دانشمندی صحبت می کرد که در دوران جوانی از دنیا می رود.

در آن سالهای دور که تلویزیون پر بود از فیلمهای سیاسی،  جنگی و پارتیزانی، آن زمانی که یاد گرفته بودیم تنها باید فیلمهای شعاری ببینیم . اینکه چه چیزی درست است و چه چیز غلط. اینکه بدبختی و مشکلات همه جای دنیا هست جای خالی فیلمی سرگرم کننده به شدت احساس می شد. ..

ممنون از مطرح کردن این فیلم .یادمه فضای سرد و غم انگیزی داشت و آخرش هم که هممون رو غصه دار کرد ولی خیلی جذاب بود حتی نسخه هالیوودیش با وجود جلوه های ویژه فراوون چنین جذابیتی نداشت کلا سینمای اروپا و شرق فضای خیلی هنری تری داره بهتره گفت به واقعیت هنری نزدیکتره

از فیلمهای موفق فرانسوی دهه هفتاد میلادی و صد البته گمنام امروز،  روزی پلیسی بود با بازی بازیگر سرشناس سینمای فرانسه آن سالها میشل کنستانتین محصول سال 1972  بود. اوایل دهه هفتاد خودمان بود که این فیلم نسبتا مهجور آن سالها بر پرده بسیاری از سینما های کشور اکران شد. از آنجا که فیلمی سرگرم کننده بود و بینندگان آن دوره شدیدا به این تریپ فیلمهای جنایی_ کمدی نیازمند بودند, مردم بسیاری به سینماها  رفتند و محتملا سود خوبی رو عاید سینما داران کردند. البته فیلم طبق معمول زیاد دستکاری شده بود. به طور مثال آن زن و بچه ای که به خاطر یک ماموریت پلیسی نقش همسر و فرزند پلیس اصلی داستان را بازی می کردند در نسخه دوبله واقعا زن و کودکش معرفی شده بودند!

کل کل کردن ها و شیرین زبانی های آن کودک با پدر دروغینش از یک طرف و تحقیقات جنایی_جاسوسی فیلم از طرف دیگر فیلمی تحویل بیننده می داد که سخت بتوان آن را از یاد برد.

نکته جالب فیلم آن جا بود که دو پلیس آمریکایی برای مذاکره وارد میدان شده بودند و پس از گفتگوی کوتاه با پلیس اصلی فیلم و ترک آنجا میشل کنستانتین بازیگر نقش پلیس با لحن تمسخر آمیزی گفت پلیس آمریکا و بعد با زبانش صدا درآورد! طبق معمول این قبیل بی ادبی ها که مخصوصا در آن دوره در تلویزیون و سینما اکیدا ممنوع بود و دلیلش هم دور نگه داشتن ملت پاک و چشم و گوش بسته از بی ادبی هایی عنوان می شد که اصلا با آنها آشنا نبودند, هنگامی که برای تمسخر غرب به کار می رفت, حلال اعلام می شد, اینبار نیز همین اتفاق افتاد تا مردم بیینند و البته یاد نگیرند!

این فیلم سرگرم کننده پس از آن زمان چند باری در تلویزیون پخش شد. البته بار اول هم پلیس آمریکا و هم آن حرکت بعدی حذف شد و در پخش بعدی لحن تمسخر آمیز پلیس آمریکا نشان داده شد و تنها آن حرکت استکباری حذف شد !

نکته قابل توجه دیگر حضور آلن دلون که به مراتب مشهورتر از کنستانتین بود در نقشی سیاهی لشگر بود.

وقت دوستان بخیر 

  شخصا معتقدم فیلمهای ژاپنی به استثنای معدود فیلمهای مشهوری که همه از انها باخبریم جزو این دسته از فیلمهای مهجور کمتر شناخته شده یا شناخته ناشده اند که جا دارد هرازگاهی با معرفی چند فیلم با ان سبک و سیاق شرقی و اصالت و سادگی بیانی که در انها جاریست  حق مطلب را ادا کرد . گاهی به تماشا نشستن پای افسانه ای قدیمی دارای جذابیت و سرگرمی چندین برابریست  نسبت به  فیلمی که شهر بازی بزرگ و شلوغی است از جلوه های ویژه!

 از انجایی در نقد و برسی فیلم تخصصی چندان ندارم  تا جایی که اطلاعات محدودم اجازه دهد فیلمهایی را که  دیده و از انها لذت بردم حضور دوستان معرفی میکنم.      

   فیلم"2003  ARAGAMI یا خدای خشم و جنگ" به کارگردانی  Ryuhei Kitamura بر خلاف سایر مانگاهای پر از هیاهو ی رزم و نبردهای دمادم و انبوه سیاهی لشکر ها و تپه هایی از اجساد  فیلمیست خلوت و آرام با شرکت دو بازیگر اصلی Takao Osawaو Masaya Kato  کل ماجرای فیلم گفتگوی میان  این دو مبارز است برای نبرد نهایی.

 شرح مختصری از فیلم: دو سامورایی که ظاهرا از جنگ برگشته اند خسته و زخمی  به معبدی پناه میبرند تا زخمهایشان را مداوا کنند روز بعد یکی از ان دو بیدار میشود و خود را کاملا سالم میابد ولی از دوستش اثری نمیبیند. او با شخصی روبرو میشود که ادعا میکند اراگامی و صاحب معبد است  ودر صورتی اجازه میدهد که سامورایی معبد را ترک کند که در مبارزه او را شکست دهد . 

کلام آخر فقط میتوان گفت جزو فیلمهایی است که بیننده را تا اخر پای تصویر نگاه میدارد.از دیدن این فیلم زیبا لذت ببرید.

https://www.y o u t u b e . c o m/watch?v=4IhEHXpZgLU

ببینندگان سالهای گذشته تلویزیون ایران فیلمهای آلمانی را به خوبی می شناختند. بالاخره در صد بالای از فیلمهای پخش شده مخصوصا در آن دوره آلمانی بودند. بد نیست یادی بکنیم از یکی از فیلمهای عجیب آلمانی_ایتالیایی که در سال هزار و سیصد و هفتاد و سه در برنامه کودک و نوجوان پخش شد.

این فیلم که هم نام عجیبی داشت و هم داستان عجیب مومو نام داشت. داستان دختر بچه یتیمی به نام مومو که در یکی از شهرهای ایتالیا زندگی می کرد. این دختر مو فرفری استعداد عجیبی در شنیدن درد دل های مردم و درکشان و همچنین کمک رسانی به آنها داشت و به همین دلیل همه او را دوست داشتند.

اما آرامش شهر با ورود مردانی کت و شلواری با سر های تراشیده ملقب به مردان خاکستری و وعده های عجیب و توخالی شان به هم می ریزد. این افراد مردم را متقاعد می کنند که آنها از زمان استفاده درستی نمی کنند و بهتر است زمانشان را در بانک ذخیره کنند! زود باوری انسانها کار دستشان می دهد و پس از مدتی مومو که متوجه تفاوت و بی رمقی مردم شهر شده، وارد میدان می شود تا بتواند با نابودی ارتش مردان خاکستری سیگار به دست دوباره آرامش را به شهر برگرداند. اما در افتادن با این افراد چندان آسان هم نیست.

این فیلم تخیلی در سال ۱۹۸۶ بر پایه داستانی که در سال ۱۹۷۳ عرضه شده بود ساخته شد . راستش فیلم با حضور آن مردان خاکستری با سر تراشیده شان برای بیننده کودک ترسناک هم به نظر می رسید. مخصوصا در آن دهه های هفتاد و هشتاد میلادی که مردم عادت داشتند بازیگران را با مو ببینند سر تراشیده آنهم کاراکترهای منفی غیر متعارف و حتی دلهره آور به نظر می رسید.

اوایل دهه هشتاد شمسی یک خانواده بدبخت دوباره چند بار میهمان خانه ها شدند! فیلمی که در ایران با نام خطر از دست دادن تو به نمایش گذاشته شد یک فیلم تلویزیونی محصول ۱۹۹۷ درباره یک خانواده بسیار عادی آمریکایی بود. زنی که همسرش راننده کامیون بود و سه فرزند داشتند. آنها مانند بقیه انسانها زندگی عادی و نرمال خود را می گذراندند تا اینکه فرزند کودک خانواده دو بار حالش خراب می شود و با منتقل کردن وی به بیمارستان خانواده متوجه می شوند که عضو کوچک خانواده شان مبتلا به صرع است.

مشکلات شروع می شوند. بعد از آن متوجه می شوند که بیمه قادر به پرداخت هزینه این بیمارستان نمی باشد و باید به بیمارستانی با امکانات پایین تر مراجعه کنند. آنگاه مادر احساس می کند, آن یکی بیمارستان مداوای درستی انجام نمی دهند. داروهایی به وی می دهند که با وی سازگاری ندارد و قرار است او را عمل کنند. صرع های کودک افزایش می یابند. مادر قصد ربودن کودک از بیمارستان و منتقل کردن او با هواپیما را دارد. در ابتدا جلویش رو می گیرند اما بعد موافقت می کنند و...

گفته شده فیلم الهام گرفته از داستانی واقعی است.

مریل استریپ که ستاره بزرگ سینمای هالیوود است, آنقدر شیفته فیلم نامه شده بود که بدون توجه به تلویزیونی بودن و هزینه آن تمام وقتش را برای بازی در نقش مادر گذاشت.

سث ادکینز بازیگر نقش کودک بیمار همان سال در فیلم تایتانیک نیز بازی کرده بود. نقش بسیار مختصرش تنها این کارایی را داشت که ببینده را متقاعد کند جک داوسون(با بازی لئوناردو دی‌کاپریو) آدم خوبی است! همان کودکی که در حین غرق شدن کشتی در یکی از راهروها گریه می کرد و جک قصد نجاتش را داشت, اما در همان لحظه پدر کودک سر می رسد و فرزندش را از دست وی می گیرد. به حرفهای آن دو فرشته ناجی(جک و رز)! گوش نمی کند و به سمتی می روند که آب همه جا را فرا گرفته و در نتیجه غرق می شوند.

مران بنت خواهر زکری بنت (فلیکس در قصه های جزیره) نیز در این فیلم در نقش خواهر نوجوان پسر بچه بیمار ایفای نقش می کرد.

و در پایان گرچه آخر فیلم تلخ نمی باشد اما تنها امتیاز فیلم این بود که ببینده دست کم برای ساعاتی احساس خوشبختی می کرد!

سالها پیش زمانی که سریال کمیسر رکس از تلویزیون پخش می شد، بازیگر نقش اصلی آن توبیاس مورتی به خوبی جایش را در دل مردم باز کرده بود. به طوری که بسیاری از مردم دوست داشتند او را در آثار دیگر هم ببینند. این قضیه در خود اتریش نیز صحت داشت،  به طوری او یک شبه راه صد ساله رو پیمود تا تبدیل به یکی از چهره های سرشناس کشورش شده و مردم در آثار دیگر نیز او را ببینند. اما هنگامی که یک هنرمند در یکی از شاخص ترین کارهای کشورش به شهرت می رسد، معمولا نتیجه اش این می شود که هر چقدر نیز پرکار باشد، باز هم مردم وی را با آن کار اولیه به یاد خواهند آورد . پیشرفت آنچنانی ممکن نیست. چون بهترین کار خود را از همان ابتدا انجام داده است!

بعد از سریال کمیسر رکس چند فیلم دیگر از این هنرمند در تلویزیون ایران به نمایش گذاشته شد، اما در یاد بسیاری از مردم نمانده اند. یکی از این فیلمها یک فیلم تلویزیونی محصول سال ۱۹۹۹ محصول مشترک اتریش و ایتالیا بود و نام اورجینال آن داستان کریسمس می باشد. لازم به ذکر است که به دلیل تسلط توبیاس مورتی بر سه زبان آلمانی، ایتالیایی و انگلیسی کارهای مشترک نیز در کارنامه اش به چشم می خورند.

داستان این فیلم درباره خواهر و برادری کهنسال است که با پیدا شدن جسدی یخ بسته بین مرز ایتالیا و اتریش با دانستن اینکه نامش مارتین است, او را شناسایی کرده و یاد شصت سال پیش می افتند. زمانی که کودک بودند و با پدرشان جوزف ( توبیاس مورتی ) و مادرشان زندگی می کردند. پدر جوزف به دلیل اینکه او به زنی از دهکده مجاور که با هم اختلاف داشتند, دل بسته و با وی ازدواج کرده بود, او را از خود رانده بود و در نتیجه هیچ رابطه ای با هم نداشتند. تنها کودکان گاهی برای دیدن پدربزرگ و مادربزرگشان به دهکده مجاور می رفتند. در این بین آنها مردی به نام مارتین را نیز می شناختند که از اختلاف دو دهکده بیزار بود و همیشه سعی می کرد رابطه خوبی نسبت به هر دو جبهه داشته باشد و اختلافات را بدون فایده می دانست. روزی دو کودک در حال بازگشت از خانه پدربزرگ گرفتار طوفان برف سهمگینی می شوند و مجبور می شوند شب را بی سرپناه بمانند. مردم هر دو دهکده به دنبال کودکان می گردند و مارتین در رأس همه است. کودکان پیدا می شوند. جوزف و پدرش همدیگر را در آغوش می گیرند. بین دو دهکده دوستی برقرار می شود. اما مارتین به مدت شصت سال در برفها ناپدید می شود ...

از آن سوژه هایی که معمولا در هالیوود پیدا نمی شوند. چیز جدیدی ندارند، اما دیدنشان برای هر نسلی خالی از لطف نیست. هر از گاهی اینچنین فیلمی هم می چسبد.

دیدن این فیلم یک جو خانوادگی می طلبد. اینکه خانواده ای دور هم بنشینند و با هم تماشاگر آن باشند و شاید در پایان نیز به این نتیجه برسند که اختلافات خودشان نیز کم اهمیت است و می تواند رنگ دوستی و محبت به خود بگیرد.

وقت بر همه خوش

فیلم دیدنی و جذاب "پله فاتح" رو ببینید حتما لذت خواهید برد با نقش آفرینی زیبای مکس فون سیدو  بازیگر فیلم به یادماندنی " جن گیر "

روایت داستان پدر پیری که به امید تامین آینده فرزندش در جستجوی کار سفر می کند.... .

شب بر دوستان خوش

فیلمی که معرف حضورتان خواهد شد یک فیلم جنایی پلیسی ژاپنی هست به اسم

"2013  Shield of Straw " به فارسی "سپر پوشالی" به کارگردانی تاکشی میکه

داستان فیلم درباره یک نوجوان قاتل است که قرار است مجازات شود و گروهی پلیس مسئول حفاظت از جان او تا انتقال به محل دادگاه هستند از طرفی پدر بزرگ یکی از قربانیان جایزه کلانی برای کشتن این فرد در نظر گرفته.

اگرچه داستان فیلم تکراری مینماید و فیلمهای اکشن زیادی با این مضمون ساخته شده ولی با سبک و سیاق ژاپنی شکل و رنگ متفاوتی به خود گرفته و جریان ملموستر و واقعی تر به نظر میرسد و حال و هوای خاص خود را دارد.

من این فیلم رو در یکی از شبکه های تلویزیون دیدم و چون معمولا به این دسته از فیلمها علاقه دارم از دیدنش لذت بردم شما هم اگر طرفدار این ژانر از فیلمهایید با دیدنش اوقات خوشی خواهید داشت!

نمایی از فیلم سپر پوشالی- تاکائو اوساوا در نقش پلیس محافظ و تاتسویا فوجیوارا در نقش مجرم

[quote='لوک مک گرگور' pid='36750' dateline='1514687076']

ببینندگان سالهای گذشته تلویزیون ایران فیلمهای آلمانی را به خوبی می شناختند. بالاخره در صد بالای از فیلمهای پخش شده مخصوصا در آن دوره آلمانی بودند. بد نیست یادی بکنیم از یکی از فیلمهای عجیب آلمانی-ایتالیایی که در سال هزار و سیصد و هفتاد و سه در برنامه کودک و نوجوان پخش شد.

این فیلم که هم نام عجیبی داشت و هم داستان عجیب مومو نام داشت. داستان دختر بچه یتیمی به نام مومو که در یکی از شهرهای ایتالیا زندگی می کرد. این دختر مو فرفری استعداد عجیبی در شنیدن درد دل های مردم و درکشان و همچنین کمک رسانی به آنها داشت و به همین دلیل همه او را دوست داشتند.

اما آرامش شهر با ورود مردانی کت و شلواری با سر های تراشیده ملقب به مردان خاکستری و وعده های عجیب و توخالی شان به هم می ریزد. این افراد مردم را متقاعد می کنند که آنها از زمان استفاده درستی نمی کنند و بهتر است زمانشان را در بانک ذخیره کنند ! زود باوری انسانها کار دستشان می دهد و پس از مدتی مومو که متوجه تفاوت و بی رمغی مردم شهر شده وارد میدان می شود تا بتواند با نابودی ارتش مردان خاکستری سیگار به دست دوباره آرامش را به شهر برگرداند، أما در افتادن با این افراد چندان آسان هم نیست.

این فیلم تخیلی در سریال 1986 بر پایه داستانی که در سال 1973 عرضه شده بود ساخته شد . راستش فیلم با حضور آن مردان خاکستری با سر تراشیده شان برای بیننده کودک ترسناک هم به نظر می رسید . مخصوصا در آن دهه های هفتاد و هشتاد میلادی که مردم عادت داشتند بازیگران را با مو ببینند سر تراشیده آنهم کاراکترهای منفی غیر متعارف و حتی دلهره آور به نظر می رسید.

[ جناب مک گرگور  عزیز خیلی خوشحال شدم که به موموی مو فر فری اشاره کردید از آن دسته فیلم هایی بود که مدام ذهن ام را درگیر کرده بود وفکر می کردم اسمش می می یا یک همچین چیزی است نمی داتم ولی احساس می کنم یه جاهایی دختره پرواز هم می کرد . راستی یک فیلم قدیمی دیگه هم بود به اسم (رولی) یک دختر دهاتی اروپایی که انگار قراره نزد فامیل اشان بماند این فیلم نوستالژیک خیلی برام عزیزه اگه آدرسی یا لینک دانلودی ازش هست لطفا" زحمت اش رو بکشید عنوان کنید.