درود

با اجازه سروان رنو  گفتم اين تاپيكو شروع كنم  جاي اين مبحث به نظرم تو كافه خالي اومد  نحوه پوششش وآرايش در سينماي كلاسيك  به نظ من خيلي جذاب و استاثنيه  و مطمئنا ميشه مطالب زيادي در موردش نوشت

فقط چون تو اين زمينه تازه كارم ودوستان با اطلاعات زياد هم توي كافه زياداند اميدوار ياري هستم

هم اكنون نياز مند ياري سبزتان هستيم

با سپاس بلانش

پيوست:آيا اسم درستي براي تاپيك انتخاب كردم؟

از آغاز

ازسينماي صامت شروع مي كنم

مد بين سال 1895تا1920

سال هاي 1895 تا 1900(مد اين سال ها به نوعي زير بناي مد در سينماي صامته)

Kickers:شلوار هاي كوتاهي كه در نا حيه زانو جمع شده يا حالت  چين داروپليسه داشته  وبا قلاب يا سگك در ناحيه زانو بسته ميشده وآغازكننده وشلوار هاي كوتاه وگشاد دوره ي بعد بوده

كلاه هاي پانامايي:كلاه هاي دست  بافتي كه   از اكوادور وكلمبيا وكلا آمريكاي جنوبي بوده

chester field;اور كت هايي از جنس مخمل كه در اواخر قرن نوزدهم باب بوده

derby;كلاه نميد مالي شده وگرد وكوتاه وتا حدودي تنگ ولبه دار

هومبرگ:كلاه شق ورق ونمدي تقزيبا شبيه دربي با كمي تفاوت

tailor made:لبا س هاي زنانه  اي كه بالاتنه اي  تنگ واندازه  بدن داشتند وداراي گلدوزي بودن

leg o mutton:روپوش هايي كه اسين هاي بسيار گشاد داشته ودر مچ وساعد تنگ بوده

كلاه هاي گينز برو:كلا ه هاي زنانه اي از جنس مخمل كه معمولا با پر تزيين ميشده

shirtwaist:يه بلوز زنانه كه با دامن پوشيده مي شده

gibson girl:

.....................

1900تا1910

خانم ها

(چون اين مبحث خيلي گسترده است ومنم جرئت ندارم مطلب ناقص تو كافه بزارم واطلاعاتمم فعلا ناقصه وسال تحصيلي هم شروع شده فعلا اين جا را خالي ميزارم تا مبحث هايي را كه در موردش پيدا كردم بتونم ترجمه كنم وسرفرصت بزارمشون اينجا ,پيشاپيش بابت تاخير پوزش مي طلبم)

درود بر بانو بلانش!

تایپیک خوبی رو آغاز کردید!

جاش به راستی خالی بود!

دست مریزاد!

قبول داشته باشید یا نه، مد، حالا یک صنعته و صنعتی بودن یعنی پول ساز بودن و پول ساز بودن یعنی فاصله گرفتن از واقعیت و مصنوعی شدن! حالا قراره مد توی تن جامعه تزریق بشه ولی قدیما، لااقل توی سینمای کلاسیک این جوری نبود!

کارگردان هایی مثل هیچکاک یا فلینی، هنرمندانی مثل بیلی وایلدر یا جان فورد، یک ساختار موجود در جامعه رو می گرفتن و تبدیل به مد می کردند. مد از دل فرهنگ یک جامعه جاری شده بود و یک سیر تاریخی رو دنبال می کرد. کلاه بوگارت رو در نظر بگیرید یا پالتو او. یادتون هست توی یکی از قدیمی ترین فیلم هاش چون پالتو (بارونی) نداشت مظنون شناخته شد و نزدیک بود دستگیر بشه! (این یک مفهوم نمادینه!)

بوگارت بدون اون کلاه یا پالتو یا حتی سیگار برِ لبش، که خیلی ها رو به کشتن داد به خاطر تقلید از او، بوگارت نیست. این همون شخصیتیه که ممکنه توی هر فیلم مستندی از اون روزگارهم ببینین که بوگارت و سایر هنرمندان و کارگردانان بهش شکل دادن و براش قالب ساختن و موندگارش کردن!

چارلی چاپلین، لباس خودش رو از یک آدم عادی توی خیابان الهام گرفت و از اون یک مد ساخت.

لباس جان وین لباس یک گاوچرون واقعیه و کت دامن برگمن که خیلی هم بهش می آد، مد اون روزگار بوده! من وقتی کتاب "زنگ ها برای که به صدا در می آیند" را می خوندم، همون لباسی را تصور می کردم که تن برگمن در فیلم بود.

********

نمی دونم چرا هروقت بحث مد پیش می آد بی فاصله یاد آدُری هپ برن می افتم. 

به زیورها بیارایند مردم خوبرویان را   تو زیبارو چنان خوبی که زیورها بیاریی

با هر لباسی و هر ژستی، بهترین بود

راستش از هیچکدام از لباس های بازیگران جدید و مدهاشون خوشم نمی آد و حتی آرایش مو و صورتشان هم مثل قدیم نیست!

بازیگرها بیشتر عروسک هستند تا بازیگر و صنعتی بودن شاید هم مصنوعی بودن از سر و روشون می باره! این همون مد تزریقیه!

نمونه ی بسیار بد، بسیار بسیار بد، از دیدگاه من، لباس آنجلینا جولی توی فیلم توریست است! بیشتر یک فاجعه س تا مد یا حتی یک لباس  یک آدم ثروتمند!

درهر حال گمان من این است که در بدترین دوره ی تاریخ مد به عنوان یک هنر و اون هم هنر مردمی هستیم.

*********************************

یک وب سایت ارزشمند برای تاریخچه ی مد در سینما

(اینجا)

(۱۳۹۰/۷/۱ عصر ۱۰:۰۵)کاپیتان اسکای نوشته شده:  

درود بر بانو بلانش!

تایپیک خوبی رو آغاز کردید!

جاش به راستی خالی بود!

دست مریزاد!

درود

ممنون از پست زيباتون كاپيتان چه مطالب قشنگي

مبحث مد در سينما من را هم هميشه ياد ادري ميندازه اصلا آدري هپبورن باعث شد اين تاپيكو شروع كنم

لورن لاكال يكي از كسانيه كه هميشه عاشق بازي واستايل ومدل موهاش  بودم و هستم

استايل باكال در داشتن ونداشتن

تست هاي مدل مو هاي مختلف براي اين فيلم

مدل مو در خواب بزرگ

مدل مو در گذرگاه تاريك

در چگونه با يك ميليونر ازدواج كنيم

یکی از فیلم هایی که مد در آن حرف اول را میزند ، فیلم کلئوپاترا-1963 به کارگردانی جوزف ال منکیه ویتس است. این فیلم در زمان خودش 44 میلیون دلار هزینه در بر داشته که به پول امروز چیزی حدود 320 میلیون دلار می شود. برای درک عظمت این فیلم جالب است بدانید که هزینه فیلم عظیم آواتار-2009 237 میلیون دلار بوده است!

الیزابت تایلور که در این فیلم نقش کلئوپاترا را بر عهده داشت 65 دست لباس در این فیلم عوض کرد که در نوع خود رکوردی محسوب می شود. یکی از این لباسها که او در فیلم در بر کرده تماما از طلای 24 عیار ساخته شده بود. هزینه تهیه لباسهای وی تقریبا 195 هزار دلار هزینه در بر داشت! (رکورد تعداد لباسهای پوشیده شده توسط یک هنرپیشه بعدها توسط جون کالینز شکسته شد. وی برای بازی در مینی سریال گناهان-1986 ، 85 دست لباس عوض کرد!)

چهره وجذابیت واستایل خاص ومنحصر بفرد آدری هیپبورن، این هنرپیشه کلاسیک زیباروی را نه تنها محبوب قلب والگوی نسل خویش نمود بلکه هنوز هم مقلدان بسیاری حتی از نوع خیلی مشهور برای شبیه سازی به آدری تلاش میکنند که این مسئله از آدری هیپبورن یک زن فرا زمانی میسازد.این امر بخصوص در کاراکتر وپوشش ویژه او در فیلم "صبحانه در تیفانی " نمود دارد.در این رابطه سایت نیویورک دیلی نیوزاخیرا تکنیکهای گریم شبیه شدن به آدری هیپبورن با تیتر جالب "همیشه زمان صبحانه در تیفانی خواهد بود"را با ویدیویی از یک گریمور شانل به نمایش وآموزش گذاشته است.

 http://www.nydailynews.com/life-style/fa...z2i3WtqVia

اما نکته جالب این است که برخی مجلات مشهور دنیای مد نیز نظیر وُگ سعی بر این دارند ستاره های امروزی را به شکل و شمایل آدری درآورند نمونه آن مطلبی است که باز در همین سایت نیویورک دیلی نیوز ارائه شده واشاره دارد به اینکه در نوامبر 2010 در آستانه 26 مین سال تولد آن هاثاوی مجله وگ عکسهایی از او با ژست فاخر و کلاسیک به چاپ رساند که از وی یک مدل شبیه سازی شده هیپبورنی به نمایش گذاشت.حال این سایت به قیاس پرداخته و نظر مخاطبانش را جویا شده است...

http://www.nydailynews.com/entertainment...z2i3T8RnAP

بهرحال نمیتوان منکرجذابیت آن هاثاوی که یکی از پنج هنرپیشه زیبای جهان در رتبه بندیهای حال حاضر است گردید ،اما هنوز هم من مخاطب می اندیشم :

میان ماه من تا ماه گردون ... تفاوت از زمین تا آسمان است

باسلام مطلبی که اینبار در زمینه مد برای شما عزیزان تهیه کردم حاصل ترجمه و تلخیص وچکیده ی 25 صفحه اینترنتی است.سایت مجله وانیتی فیرVanityfair درسپتامبر 2012 ،بیست وپنج فیلم هالیوودی برتر در زمینه فشن و مد را باتصاویر مربوطه معرفی نموده است،باهم مطلب خلاصه شده آن را ببینیم و بخوانیم:

• از بدو پیدایش فیلمهای سینمایی پوشش نقش آفرینان بخشی از هیجان و موضوع فیلم را بخود اختصاص داده است طراحی لباس نه تنها میتواند پوشاننده نقایص هیکل هنرپیشگان باشد بلکه میتواند به شخصیت یا حتی به یک صحنه معنا ببخشد.بعلت ارتباط تنگاتنگ هالیوود و دنیای مد فرانسه بینندگان در عین دیدن فیلم از دیدن فشن فرانسوی نیز محظوظ میشوند.البته جلوه های مد تنها به زیبایی یا مدل بودن هنرپیشگان ربط ندارد چنانکه میبینید در لیست اثری از فیلمهای الیزابت تایلور یا لورن باکال نیست،درحالیکه تقریبا تمام فیلمهای ادری هیپبورن وگریس کلی از دسته فیلمهای مُدیست کلایسک هستند.هردوی این هنرپیشگان بالرین بوده آموخته اند چگونه در نهایت تاثیرگزاری گام بردارند بایستند ویا حتی صحبت کنند و هردو بگونه ای حس ناب فشن صحنه را به ما انتقال میدهند آدری در دنیای قدیم و گریس در جهان جدید.

1- American Gigolo 1980به کارگردانی Paul Schrader

تنها یک کت یاژاکت ریچارد گِرجوان نیست بلکه تمام گنجه این هنرپیشه در فیلم مانند یک پرنس ایتالیایی حاصل طراحی ایتالیایی جورجیو آرمانی است وهمین باعث درخشش او چون ستاره شد.

2- Annie Hall  1977 به کارگردانی Woody Allen

وقتی طراح لباس  در فیلم آنی هال اتخاب نوع پوشش را به عهده خود دایان کیتون هنرپیشه نقش اول گذاشت وودی آلن گفت:نگران نباش اون یه نابغه س...بعدا این نکته ثابت شد لباسهای دایان در عین مردانه بودن مفهوم آزادی طلبی و سبک بالی دخترانه راکاملا القا میکرد.

 3- Another Country 1984  به کارگردانی Marek Kanievska

 در این فیلم دانشگاهی ،نحوه پوشش آکسفوردی دهه 30 نه تنها بطور شاعرانه ای فضای پرهیبت دانشگاه را القا میکند بلکه ژست مردانه پسران جوان را به رخ میکشد.

4- The Awful Truth 1938 به کارگردانی Leo McCarey

در تمام فیلمهای کمدی رومانتیک کلاسیک که ایرن دان نقش داشته،استایل خاص خودش رادارد تناژصدا طرز نگاه وعشوه هایش وژستهای هنرمندانه اش او را ملقب به" حباب روی شامپاین" کرده است! ودر این فیلم بالاخص همه چیز: دان ، کوپر ،طراحی لباس کالوچ وکیک عروسی و اتاق نشیمن همه با هم در اوج هارمونی هستند.

5- Belle de jour 1967  به کارگردانی Luis Buñuel

در فیلم "زیبای روز" کاترین دنوو تمامی زیبایی و استایل فرانسوی از نحوه شنیون موی بلوندش تا کتهای خوش برش بالای زانو آمیخته ای یک جا از مارنی ،سرگیجه وپرندگان هیچکاک رادرخود دارد.

 6- The Best of Everything 1959 به کارگردانی Jean Negulesco

وقتی روناجف نویسنده نوول کارگردان فیلم نگولسکو راتحت فشار گذاشت که همه چیز عادی عادی عادی باشد طبیعتا انتظار رژه دنیایی از مد را نداشتیم ولی همین سادگی و فریبندگی کاراکترها در کلاه و روسری و دستکش و لباسهای طبقه متوسط به بخشی از جذابیت فیلم تبدیل شد.

7- Blow-Up  1966به کارگردانی Michelangelo Antonioni

فیلم "انفجار" آنتونیونی درکپسولی از زمان از لندن با نقش افرینی جین بیرکین درقالب طرحهای هرمس و وروشکای جذاب درلباسهای فشن تحریک آمیز وبالاخره دیوید همینگز درنقش عکاس مجله مد خودش دنیایی از مد را دریک فیلم ارائه کرده است.

8- Bonnie and Clyde 1967 به کارگردانی Arthur Penn

پوشش فی داناوی با این کلاه پوستی بژ کافیست تا دریابیم طراح هنرمند لباس تئودورا ون رانکل چه طرحهایی برای طراوت بخشیدن به روزمرگی پوشش آن دوران خلق کرده است.

9- Breakfast at Tiffany's  1961به کارگردانی  Blake Edwards

با این ساتن بلند سیاه باشکوه از ژیوانشی (که در حراج کریستی 2006 ،923هزاردلار فروخته شد) جواهرات تیفانی و لیوان کاغذی قهوه در دست، صبح سحر جلوی ویترین جواهری همه میپرسیم آدری زیبا شب قبل کجا بوده؟چه براوگذشته واینطوری فیلم آغاز میشود...

10- Flashdance  1983به کارگردانی Adrian Lyne

زندگی دوگانه آلکسی(جنیفر بیلز) در فیلم که در روز کارگر و درشب یک رقاص حرفه ایست با پوشش همیشه نصفه نیمه او پارادوکس جالبی را برای بیننده ایجاد کرده است حتی جلیقه و ژاکتهای مردانه بزرگتراز سایزیا تی شرتهای پاره ای که میپوشد در نظرما اورا جذابتر میکند.

11- Funny Face  1957به کارگردانی Stanley Donen

دیگر نظیر این فیلم استانلی دانن ساخته نخواهد شد که در عین حال تلفیق دنیای قدیم و جدید،جذابیتهای صحنه آرایی پاریسی و ترانه هایی که حماقت را باجدیت میآمیزندوبالاخره یکه تازی هنرمندانه مد ژیوونشی را یکجا داشته باشد.

12- The Godfather  1972به کارگردانی Francis Ford Coppola

همان تک جمله دن ویتو (مارلون براندو)در روز عروسی وقتیکه میخواستند عکس خانوادگی بگیرند کافیست تا استایل مایکل کورلئونه (آل پاچینو) را به رخ بیننده بکشد: ما بدون مایکل عکس نمی اندازیم "!

13- The Great Gatsby 1974به کارگردانی Jack Clayton

 آلدریج برنده اسکار برای طراحی لباس این فیلم شد.لباس صورتی رنگ پریده گتسبی بزرگ (رابرت ردفورد) بسیار تحسین برانگیز و اعجاب آور است که در عین صفای ظاهر یک اطمینان خاطر بچه گانه نسبت به گتسبی را در مخاطب برمی انگیزد.

14- A Handful of Dust 1988به کارگردانی Charles Sturridge

فضاسازی کاملا انگلیسی در فیلمی از روی نوول اِولین واگ و طراحی لباس جین رابینسون ،تشخص یک زن انگلیسی را در ساتنهای باشکوه چشم نواز به رخ میکشد.

15- La dolce vita  1960به کارگردانی Federico Fellini

"زندگی شیرین"در واقع تنها شاهکار سینماتیک از نظر طراحی لباس در فیلمهای فدریکوفلینی است که اتفاقا برطبق خواسته کارگردان صورت گرفته و با پوششهایی واقعی و نسبتاساده تماشاگر را مجذوب میکند.

16- Last Year at Marienbad  1961به کارگردانی Alain Resnais

این فیلم سیاه وسفید درواقع یک فیلم ازدنیای فانتزی مد است که در آن مدل ها و مدیست ها از قالب تصاویر بیرون آمده اند.

17-  Morocco  1930به کارگردانی  Josef von Sternberg

به راستی آیا شخص دیگری میتواند به سان مارلین دیتریش در این کت شلوارشیک مردانه و ژست کاملا اصیل جنتلمن مآبانه  چنان جذابیت وشکوه زنانه ای را با آن نگاه بی همتای خیره درشما ایجاد کند؟

18- North by Northwest 1959  به کارگردانی Alfred Hitchcock

کاری گرانت در این فلانل شیک خاکستری در فیلم هیچکاک بسیارمتشخص است او که پیش از هنرپیشگی آکروباتیست بوده بعلت اندام عضلانیش اکثرا در قالب کت شلوار ناراحت بنظر میرسید ولی در این فیلم لباس برتنش نشسته است او نمایی از یک تخته سنگ استوار وپرابهت رادارد.

 19- The Philadelphia Story 1940 به کارگردانی George Cukor

نه تنها جیمز استوارت در فیلم بسیار جنتلمن وجذاب وشیک ظاهرشده بلکه هرجا کاترین هیپبورن رامیبینید بدون تعارف تصویر یک ملکه مجسمه یا الهه زیبایی در نظرمان می آید.

20- Rear Window 1954 به کارگردانی Alfred Hitchcock

فیلم نمایشی از لباسهای زیبا برقامت رعنای گریس کلی است مخصوصا دامن ارگانزای سپیدی که مانند کوه آتشفشانی است که از برف پوشیده شده است.

21- Rebel Without a Cause 1955  به کارگردانی Nicholas Ray

کاپشن قرمز برتن جیمز دین در فیلم پیام آور رشد فزاینده نقش دموگرافیک نوجوانان دهه پنجاه است رنگ قرمز بر تن تمام کاراکترها درفیلم دیده میشود که مفهوم زندگی ،خون،بی قیدی وشهامت را القا میکند.

22- Sabrina 1954 به کارگردانی Billy Wilder

داستانهای افسانه ای دیزنی سفید برفی،پری کوچولوی دریایی زیبای خفته و راپونزل را فراموش کنید،یک سیندرلای واقعی در این فیلم روبروی شماست ولی با نام سابرینا...

23- The Thomas Crown Affair 1999  به کارگردانی Norman Jewison

( واو!من مترجم که کف کردم ...) در این فیلم پرهیجان استیو مک کویین در نقش میلیونری مرفه در در لباسهای سه پیس  شیک بهمراه فی داناوی ظریف با گنجه ای پر از دامن های کوتاه مارک دارظاهر میشوند،این فیلم دریایی از فشن است.

24- Wall Street  1987 به کارگردانی Oliver Stone

ماپیش از این هم مردانی با ظاهر عجیب قدیمی با بند شلوار یا موهای واکس زده به پس سردیده بودیم اما مجموع این شمایل برای مایکل داگلاس در فیلم وال استریت کاملا برازنده مینماید،بخصوص با آن طراحی جالب بند شلوارمارک گوردون جِکو،که روحیه جسارت وبی باکی را به ما القا میکند.

25- Withnail & I  1987 به کارگردانی Bruce Robinson

چه کسی فکر میکرد که کت بلندی که بر تن "ویت نیل" است محبوبیت وبازار جهانی پیدا کند؟ در حالیکه طراح لباس آندریا گالر گفته تنها میخواسته تماشاچی حس کند کت از صندوقچه خانوادگی زیرشیروانی در آمده است!

منبع:

http://www.vanityfair.com/hollywood/2012...3#/slide=1

با تشکراز پست بسیار زیبای خانم لمپرت نازنین

یاد ونسا پارادایس توی فیلم زیبای دختری روی پل  که از فیلم های زیبای دهه ی 90  است افتادم پوشش ونسا توی این فیلم یه دختر زیبا وگستاخ ودرعین حال محتاج محبت  ومعصوم را به نظرم به خوبی القائ میکنه

به خصوص بااون چشم های درشت

الیزابت تیلور درفیلم غول  علاوه بر زیبایی  خیلی محجوب ودوست داشتنیه وحس مادرانه ای داره فکر کنم لباس هاش هم بهش کمک میکنه چون در عین زیبایی  عفیف بودن را القا میکنه

در ادامه پست قبلیم  در

 http://cafeclassic4.ir/thread-413-post-1...l#pid19877

در این جستار،بی مناسبت ندیدم بطور خاص به استایل خانم مارلین دیتریش بپردازم.

مارلین دیتریش یک سنبل منحصربفرد مد بود که طراحان برجسته برای مطرح شدن محصولاتشان همواره در پی اش بودند.اما با این وجود همواره میگفت :"من برای خودم لباس میپوشم نه برای عکس نه برای مردم ،نه  برای مد ونه حتی برای مردان"

در دنیای مد مارلین سه سبک خاص ازخویش به یادگارگذاشت:

1-تیپ مردنما، که مشهورترین استایل مارلین است وبا پوشیدن البسه سه تکه چسبان مردانه تحولی شگرف درپوشش بانوان ایجاد کرد.او (بهمراه کاترین هیپبورن)پوشیدن شلوار را درمیان خانمها رایج نمود.

2- تیپ باشکوه دخترانه ،از لباسهای شب مجلل ودکلته گرفته تا دامنهای تنگ مدادی،پیراهنهای قالب بدن و بلیزهای ابریشمین که برای او یادآور شکوه وعظمت هالیوود گذشته بود.

3-مهم نبود بر تن چه میکند وچه مدلی میپوشد اکثراوقات روی سرش کلاه جالبی بود که با آن کاملا احساس اطمینان خاطر و راحتی میکرد کلاهها چه کوچک وچه بزرگ کاراکتری خاص از وجود مارلین به نمایش میگذاشتند.

دستمزد مارلین برای فشن شوها بسیاربالا بودوبعلاوه باهرطراحی هم قرارداد نمی بست.در عکس زیر مارلین را در کنار السا مارتینلی وباربارا استرایسند در قالب لباسهای شانل در شوی شانل 1967 میبینید.

مارلین دیتریش در 1992 ازدنیارفت ولی استایل او هنوز زنده است چنانچه به نقل از روزنامه واشنگتن پست در طی شوی مدپاییزه 2012 بسیاری از طراحان معروف نظیر جیسون وو و پیتر سُوم ازروی سبک وسیاق آیکونیک دیتریش برای خلق لباسهایشان الگوبرداری کامل انجام دادند.

http://www.fashiontrendsetter.com/conten...-icon.html

http://www.collegefashion.net/inspiratio...-dietrich/

http://simply2fine.b l o g s p o t . c o m/2012/10/chanel-then-now.html

http://www.carrieparry.com/blog/marlene-dietrich/

یکی از کهن ترین نمادهای ایرانی بته جقه یا سرو خمیده است.

بته جقه به یک گزارش نماد بر خاک افتادن سیاوش و به گفتار دیگر نمادی از فروتنی ایرانیان است.

از شگفتی های کازابلانکا، یکی هم لباسی است که بانو اینگرید برگمن بر تن دارد با بته جقه آراسته شده است.

این نماد در آمریکا به Persian pickles شناخته می شود. از آنجا که فرنگیان دریافت درستی از این نماد نداشته اند آن را "خیارشور فارسی" نام نهاده اند.

.

این هم یک دلیل دیگر برای دوست داشتن کازابلانکا

با اینکه این جستار مربوط به مد در سینمای کلاسیک است ولی چون عنوانی مشابه برای سینمای عصر حاضر  موجود نبود ناگزیر مطلبم را اینجاتقدیم گرامیان مینمایم. هرچند که سخن از لیلا حاتمی بازیگر توانمند وافتخارآفرین است و با حضورش در سریال کیف انگلیسی ایشان را بگونه ای بازیگری کلاسیک درنظر میآورم.

لیلا در گروه داوران اصلی فستیوال کن 2014 است و طبعا دوربین مطبوعات روی پوشش او زوم میکند.مطلب زیر در سایت مُد  get-the-look (که مربوط به جشنواره کن است)با عکس مربوطه به چاپ رسیده است:

بانوان داور کن با استایلی متفاوت

از چپ به راست :لیلا حاتمی، کارول باکت ،دایون جیون،جین کمپیون و سوفیا کاپولا

لیلا حاتمی بازیگر ایرانی در پیراهن یکسره منوتون خاکستریش باشکوه به نظر میرسد. ما عاشق لباس او با چینهای پلیسه زاویه دار و انتهای تحتانی شیبدارش شدیم. کت او نیز عالی است .متوجه سبک ورزشی و لبه زیپ دار آن شده اید؟!... طره موهای بیرون آمده از روسری اش میدرخشد و آرایش چهره اش زیبا و طبیعی است.

مجله مشهور دنیای مد Vanity fair نیز در عکسهای منتخب کن 2014 خود این تصاویر از لیلا حاتمی را درسایت رسمی اش قرارداده است:

امید است برای این بازیگر محبوب و نازنین کشورمان که مایه افتخار سینمای ماست هرگز مشکلی پیش نیاید و آن بوسه تشریفاتی برگونه پیرمرد هشتاد ساله که به مثابه پدربزرگ اوست همانند آغوش کشیدن مادر پیر هوگو چاوز توسط دکتر احمدی نژاد تعبیر شده و ختم به خیر گردد...آمین...

امروز هنگام تماشای سریال شرلوک هلمز (شبکه نمایش) نکته ای درباره مـُد به ذهنم رسید.

شکی نیست که اروپایی ها در قرن 19 و 20 شیک پوش تر از امروز بودند. به مروز زمان انسان به سبب تنبلی و راحت طلبی , و یا ساخته شدن وسایل سرمایشی و گرمایشی , به پوشیدن لباس های ساده تر و راحت تر رو آورده است. حذف دستکش , کلاه , شال , پالتو , بارانی و ... موارد قابل بحثی ست که می توان اینجا درباره آن صحبت کرد.

اما مورد خاصی که در داستان شرلوک هلمز - که اواخر قرن 19 و اوایل قرن 20 اتفاق می افتد - دیده می شود , داشتن عصا است. آن هم نه عصای پیرمردان که نوعی عصا که مردان متشخص ( و نه زنان ) چه جوان و چه میانسال , همراه خود دارند. این عصا حکم نوعی تزئین و چوب دستی را هم دارد. نوعی پرستیژ و وقار برای مرد ؛ مانند عصای مارشالی که به فرماندهان اعطاء می شد. متاسفانه این روزها عصا حتی میان پیرمردان هم درحال منسوخ شدن است و می رود که به تاریخ بپیوندند.

از تیپ و استایل معروف مارلن براندو هم غافل نشیم

در روزگاری که موتورسواران با لباس چرمی، نشانه دردسر و ناآرامی بودند، مارلون براندو این لباس‌ها را پوشید، کلاه چرمی کج برسر گذاشت، پاچه‌های شلوار جین‌اش را لوله کرد و بالا زد تا پوتین‌هایش به چشم بیاید و در فیلمی بازی کرد که تا چندین سال بعضی از صحنه‌هایش سانسور شد. فیلمی بر اساس داستانی درباره جوانان شورشی  موتورسوار که به شهری می‌روند و ناامنی و ناآرامی و بی‌نظمی را به آن شهر می‌برند.  مارلون براندو توانست در دهه پنجاه میلادی، از این لباس‌ها که مثبت نبودند و مردم علیه‌شان جبهه داشتند، شخصیت خسته و باحالی را بسازد که دختران برایش می‌میرند. کت سفت و سخت چرمی این بازیگر در این فیلم، به خانواده‌ها راه پیدا کرد و پدران و پسران زیادی مشتری‌اش شدند؛ وارد سبک موسیقی راک‌ اند‌ رول شد و لباس موردعلاقه جوانان سرکش آن روزها که اگر موتوری هم گیرشان می‌آمد، تیپ‌شان را کامل‌تر می‌کردند.

 منبع : http://www.gooshe.net

به نظر من اوج زیبایی مُد و لباس در نیمه اول قرن بیستم بود.

روند تکامل پوشش در این دوران به اوج خود رسیده بود .مردان و زنان این دوره شیک ترین ست لباس و کامل ترین آنها را می پوشیدند. اما از دهه ٦٠ ميلادي شاهد افت استایل و پوشش مردم بودیم. در فیلم های کلاسیک مردها و زن ها با کلاه و کت و دستکش و حتی عصا ( یا چتر ) بسیار زیباتر و جذاب ترند. حتی فیلم های جدیدی که موضوع آنها در آن دوران می گذرد مانند پدرخوانده و ... به همین دلیل جذاب هستند. آنها را با پوشش نسبتا ولنگار امروزی ها مقایسه کنید.

در ايران هم شيك ترين لباس ها در زمان كلاه پهلوي ديده مي شود.

10 عکس از تست لباس فیلم های معروف

عکس های تست لباس برای فیلم سازان و طراحان به منظور گرفتن تصویری واضح و روشن از اینکه رنگ، پارچه، استایل (و معمولا مو و آرایش) چطور روی صفحه بزرگ سینما به نظر می رسد بسیار ضرورت دارد. این عکس های فوری و لحظه ای سهواً گاهی اوقات روی بیخیال و متفاوتی را از ستاره فیلم در آن لباس آشکار می سازد. این عکس ها غالبا خودشان هم آثار هنری ای می شوند. این هم کلکسیون کوچکی از 10 عکس تست لباس از فیلم های معروف.

 آدری هپبورن در سابرینا، 1953

مارلون براندو در اتوبوسی به نام هوس، 1950

جودی گارلند در جادوگر شهر آز، 1939

الویس پریسلی در راک در زندان،1957

کلارک گیبل در بر باد رفته، 1939

جیمز دین در غول، 1955

مریلین مونرو در نیاگارا، 1952

دبی رینولدز در آواز در باران، 1952

جوان کراوفورد در بهترینِ همه چیز، 1959

بت دیویس در همه چیز درباره ایو، 1950

همانطور که در فیلم های کلاسیک دیده اید , کلاه یکی از پوشش های اصلی مردم تا دهه 50 میلادی بود و شاید این سوال برای شما هم پیش آمده باشد که پس چطور رسم هزاران ساله پوشیدن کلاه به یکباره از بین رفت یا کمرنگ شد.
تا قبل از جنگ جهانی دوم بیرون آمدن بدون کلاه یک کار زشت شمرده می شد اما با شروع حملات هوایی در شهرها , مردم مجبور بودند که با شنیدن آژیر حمله هوایی به سرعت از خانه خارج شوند و فرصت رعایت پوشش کامل را نداشتند.
کم کم با طولانی شدن جنگ قبح این کار شکسته شد و مردمی که با سر برهنه دیده می شدند بیشتر شدند .مردم سعی می کردند که بسیار ساده تر و با تشریفات کمتری لباس بپوشند و گاه مدت ها بدون پوشش رسمی در پناهگاه ها می ماندند.

این یکی از اثرات فرهنگی مهم جنگ بر زندگی انسان بود.