اهل نوشتن متون طولانی نیستم و این البته با تاپیکهای معمول نقد و بررسی فیلم در تضاد است، چرا که نقد فیلم حوصله فراوان میخواهد و ریز بینی و نکته سنجی. من بیشتر میپسندم که سوال بپرسم و چیستی ایده های پشت یک اثر را به چالش بکشم تا نکته ای از دیگران بیاموزم. تعریف کردن داستان فیلم هم شاید چندان موضوعیتی نداشته باشد که البته اگر فیلم را دیده باشی، تعریف مجددش حاصلی ندارد و اگر ندیده باشی چه بسا دیدن آن را لوث کند. مگر میشود فیلمی از  کوینتین تارانتینو را ندید و تعریف و شرح ماوقع آن را خواند؟!

ابتدا این را اشاره کنم که در شگفتم چرا اسم این فیلم را به فارسی "داستان عامه پسند" ترجمه کرده اند. شاید همان عبارت "در پیتی" بهتر باشد! که معنی عبارت Pulp به نوعی روزنامه ها و مجله هایی است که روی کاغذهای ارزان بی کیفیت تهیه شده از تفاله های خمیر چوب چاپ میشدند. در زبان خودمان انگار به این نشریات "درپیتی" میگویند که فقط به درد کیپ کردن در پیت های نفتی میخورد! و شاید هم سبزی پاک کردن.

نمیتوانم تاثیر عمیق و عجیبی که این فیلم بر من داشته را انکار کنم یا تقلیل دهم. شاید از این جهت که این فیلم مکررا خشونت عریان را به نمایش میگذارد و البته به همین سادگی و الکی بودن! به راحتی افتادن ماشین در یک دست انداز گلوله ای شلیک میشود و مغزی را متلاشی میکند و به همین راحتی چند نفر در دردسر می افتند! لزوما همیشه قرار نیست در هنگام رخ دادن یک جنایت اتفاقی عظیم بوقوع بپیوندد.

شاید زیبایی این فیلم در همین عکس العملهای کاراکترهای آن در برابر اتفاقات کاملا پیش بینی نشده ای باشد که بسیار ساده رخ داده اند. یک رییس مافیای آنچنانی که در کمتر از یک ساعت کارش به آن زیر زمین میکشد و دشمن خونی که تا دقایقی قبل نزدیک بود به ضرب گلوله اش معدم شود، اکنون ناجی میشود. کلا این فیلم همه مفاهیم سنتی و کلاسیک در ذهن را به هم میریزد. بی عرضگی و دست و پا چلفتی وینسنت در تمام صحنه های فیلم که مدام موقعیت های پیچیده تری خلق میکند با ذهنیت بیننده از سیمای یک چنین قاتل حرفه ای یا نیمه حرفه ای در تضاد است. هر بار که دستشویی میرود یک حادثه  در بیرون دستشویی در شرف رخ دادن است.

بعد از دیدن این فیلم، یکی از آن احساساتی که به بیننده دست میدهد شاید این باشد که چه بسا هم اکنون در پیرامون وی صدها جنایت و اتفاق عجیب در شرف رخ دادن باشند!