با تشکر از کاپیتان بابت پرداختن به این فیلم زیبا. امیدوارم از این به بعد شاهد نقد فیلم های خوب غیر کلاسیک هم باشیم...

.

به شخصه باورپذیر بودن فیلم ها (بجز در ژانرهای موزیکال، فانتزی و کمدی) از هپی عند بودن برام مهم تره... زیاد به اینکه فیلمی نکته اخلاقی خاصی داشته باشه حساس نیستم. اینکه آخر فیلم مخاطب با امید سالن سینما رو ترک کنه هم زیاد برام مهم نیست.

به نظرم سینمای رئال جای اندوختن تجربه هاست. تجربه زندگی های مختلف. برای همین ترجیح میدم درصد قابل توجهی از فیلم هایی که می بینم پایان تلخی داشته باشند، همانطور که تجربیات خود ما نیز خیلی وقت ها تلخ است... (البته شاید تعدادشون زیاد نباشه ولی تلخ هاش بیشتر به یاد می مونه)

.

.

اتفاقا به نظرم تجربه کردن این تلخی ها در یک فیلم خیلی بهتر است تا اینکه در دنیای واقعی آنها را تجربه کنیم... برای همین فیلم هایی که پایان های خوش دارند باید خیلی قدرتمند باشند تا من آنها را دوست داشته باشم ولی پایان های تلخ خیلی راحت تر به عمق وجودم می نشیند و در ذهنم ماندگار می شود (نمی دونم بخاطر آدم خوار بودنمه یا بخاطر علاقه ام به همساده)

مثلا فرض کنید می خواهیم فیلمی در مذمت اعتیاد بسازیم. می تونیم داستان زندگی یک معتاد رو نشون بدیم که زندگی اش خرابه و بعد از ترک زندگی اش عالی میشه... یا اینکه برعکس. یکی که زندگی اش عالیه و بعد از معتاد شدن زندگی اش خراب میشه!

برای همین عاشق آقا آرنوفسکی ام... خیلی نترس مخاطب رو داغون می کنه... له له.

.

.

با این مقدمه بریم سراغ فیلم بازی.

فیلمی که اسمش روشه... بازی.

بازی از جمله فیلم هایی است که پایانش خیلی مهمه. یعنی پایان فیلم کل فیلم رو تعیین می کنه.....

و من زیاد پایانش رو دوست نداشتم. البته توجه کنید که گفتم زیاد! ایده فیلم و پایانش خوب بود ولی ترجیح می دادم تلخ تموم بشه!

.

.

توضیحات فیلم رو کاپیتان به خوبی هر چه تمام تر داده اند... چیزی که من می خوام بگم جز فیلم نیست، بلکه چیزیه که دوست داشتم باشه.

اینکه اسم فیلم بازی باشه و از فیلم شروع کنه به تو بگه همه اینا یه بازیه و قراره آخرش سورپرایز بشی و کاش میشد برگردم دوباره بازی کنم و غیره

آخرش هم همه این ها بازی باشه ولی تو باور کرده باشی که جدیه؛ نشان از هنرمندی فیلم نامه نویس،  کارگردان و شخص شخیص زمان داره!!!!

.

.

ولی پایان فیلم برای من زیاد باورپذیر نبود. لحظه ای که شان پن کشته می شود باورپذیر است ولی اینکه خود مرگ او هم جز این بازی باشد و خودکشی مایکل داگلاس هم دقیقا پیش بینی شده باشد کمی به نظرم لوس است.

پایان مورد علاقه من این بود که مایکل داگلاس که باور کرده بود همه این اتفاقات جدی است، به شکل ناخواسته برادرش را می کشت و واقعا خودکشی می کرد! خیلی خیلی تلخ!!!

اما چرا...

به نظر من هم این بازی استعاره ای از دنیاست...

دنیایی که می دونیم یه بازیه! همه هم قبلش میگن این یه بازیه ولی بعضی ها اونو خیلی جدی می گیرن و ممکنه این همه تاکید یادشون بره و آخر سر کاری کنند که پشیمون بشن.

احتمالا همه ما با آدم های تیپ مایکل داگلاس این فیلم برخورد داشته ایم. یک آدمی که به خاطر یک تجربه تلخ به نوعی در پی انتقام گرفتن از دنیاست... یک آدم بی احساس مغرور که به قول کاپیتان همه چیز را با پول می سنجد.

.

.

به نظر من مخاطب این فیلم مایکل داگلاس ها نیستند. بعلاوه به نظر من مایکل داگلاس آخر فیلم دچار یک تولد ققنوسی نخواهد شد و به زندگی قبلی خود ادامه خواهد داد...

بعید است که این آدم، بعد از طی کردن این بازی تغییر شخصیت بدهد و روند قبلی خود را عوض کند و اتفاقا طبق معمول همیشه، برداشتی که از این بازی می کند نیز در راستای اخلاق خودش است... اینکه به هیچ چیز و هیچ کس به جز خودش نمی تواند اعتماد کند.

حالا دقت کنید که وقتی حضور در این بازی تاثیری در شخصیت این افراد نداشته باشد، دیدن این فیلم که دیگر هیچ...

برای همین می گویم مخاطب فیلم مایکل داگلاس ها نیستند... پس این فیلم به نوعی یک جور پیشگیری است. مثل فیلمی که در مذمت مواد مخدر ساخته می شود برای همین ترجیح می دهم پایان آن تلخ باشد تا تاثیرگذاری آن (و البته باورپذیری آن) بیشتر باشد.

اینکه مایکل داگلاس همانطور که زندگی را زیادی جدی گرفته است، این بازی را نیز زیادی جدی بگیرد و بازی و زندگی را با مرگ خود و برادرش تمام کند...

.

ولی خب این ها جز فیلم نیست و با این وجود من این فیلم رو دوست دارم...