چندروز پیش یک گزارش خبری توی تلوزیون دیدم که نشون میداد نوجوونهای انگلیسی بلد نیستن چجوری باید از نوارکاست استفاده کنن. وقتی به دستشون یک کاست دادن که تو واکمن جا بذارن کلی سردرگم شدن! (خنگها!)_ این درحالیه که پسرعموی کوچولوی من که فقط 4 سالشه چندوقت پیش بامهارت و ظرافت ! یک تیکه نون رو داخل یک ویدیوی ماقبل تاریخ فروکرد و وقتی دگمه ایجکت رو زدیم نون بربری درکمال صحت و سلامت بیرون اومد!

من از اول به دقت تموم مطالب جالب و آموزنده جناب اسکورپان رو درباره نوارکاست خونده بودم اما همیشه یک سوال حیاتی و اساسی دراین باره ذهنمو میخاروند که جوابشو پیدا نکرده بودم (شایدم ندیدم):

- اگه بخوایم فاصله زمین تا کره ماه رو با نوار داخل کاست اندازه بگیریم به چند کاست احتیاج داریم؟

طبیعیه که اول باید می فهمیدم هر نوارکاست چند متره؟ (اینو ندیدم تو تاپیک) چندبار هم تو نت جستجوکردم ولی چیزی گیرم نیومد. پس ناچار به انجام یک آزمایش کاملا علمی-عملی قاچاقی شدم. خاله ام نوارکاستهای نوستالژیکشون رو در یک جعبه مقوایی داخل کمد نگهمیداره که خاک روی جعبه رو پوشونده. میدونستم همینجوری اجازه کالبدشکافی کاست های نازنینش رو بم نمیده برای همین اندیشمندانه نقشه ای کشیدم تا خرابکاری ام رو بتونم بعدا توجیه کنم. دیده بودم تو ویدیو کلیپ زیبای Just the way you are جناب برونو مارس ضمن آواز خوندن کاردستی های خوشگلی برای دوست دخترخوش اقبالش از نوار کاست درست میکنه. پس آخرکارم باید ازخرابکاریم یک خلاقیت می آفریدم تا خونواده نوستالژیکم رو خلع سلاح کنم:

یک سرچ هم کردم تو اینترنت دیدم بابا کلی این کار واس خودش هنر مدرن حساب میشه و خلق الله باهاش درگیرند(گفتم درگیری چون بعدا که خودم خواستم انجامش بدم دیدم واقعا سخت و مشکل و پردردسره):

و این یکی که خداییش شق القمره کار یک هنرمند باحوصله به اسم نیناک هست :

خلاصه جعبه نوارها رو شبونه برداشتم. دوتا نوارکاست سیاه و سفید که روی یکیش نوشته بود بیخودی! - روی اون یکی هم آواهای کودکانه- انتخاب کردم. هردوتاش هم یکساعته C-60 بودند. شروع کردم با لذت هرچه تمامتر نوار داخل کاست سیاه بیخودی رو بیرون کشیدن (درست مثل شکافتن بافتنی کاموایی یک حس سبکبالی به آدم دست میده!). بعد متر رو از صندوقچه خیاطیمون آوردم و کل نوار رو دوسه دفعه بامصیبت متر کردم دقیقا 85 مترو خورده ای! بود. بعد از این روش موفقیت آمیز- در نت چرخی زدم تا فاصله زمین تا ماه گیرم بیاد  که خیلی اتفاقی وسطای جستجو خوندم طول نوار یک کاست C-60 استاندارد 85.73 متر و ضخامتش 16 میکرومتره و طول هر نوار کاست C-90 حدود 129 متره، که خوب این یافته صحت آزمایش سخت و مشقت بارم رو هم تایید کرد. اما پاراگراف علمی بعدی رو کپی میکنم:

«باتوجه به مدار بیضوی شکل ماه به دور زمین، فاصله مابین ماه و زمین تقریبی و نسبی است، به طوری که در هر چند مدت معین ماه در حداکثر فاصله (تقریباَ چیزی بیش از 384000 کیلومتر) و گاهی نیز در حداقل فاصله (تقریباً چیزی حدود 320000 کیلومتر) قرار خواهد گرفت.»

 برای حرف و حدیث نداشتن کار فاصله ماکزیمم رو (برحسب متر) درنظر میگیرم . پس جواب سوالم این میشه:

تعداد کاست هایی که برای فرش کردن زمین تا ماه لازمه! 4517647=85÷384000000

چیزی نمیشه حدود چهارمیلیون و پونصد تا کاست رو بازکنیم نوارهاشون رو بیرون بکشیم، بهم بچسبونیم، یک سرشو وصل کنیم به یه درخت سر دیگه شو با موشک بفرستیم کره ماه وصلش کنن به میله پرچم آمریکا! (از ناسا خواهش میکنم این کار رو انجام بده تا نتایج تحقیقات من هدر نره!).

حواشی کار: خوب این وسط سوالهای دیگه ای هم پیش اومد. گفتم در هر کاست یکساعته تو نیمساعت 85 متر نوار طی میشه (یعنی یه طرف کاست) پس باشنیدن کل نوار 170متر در یه ساعت طی میشه . به عبارتی اگه کسی که خوره ضبط و موسیقیه یکضرب تمام ساعات روزهای سال رو نوار کاست گوش کرده باشه چه مسافتی رو همراه نوار رفته؟ یک میلیون و چهارصدو هشتادو نه هزارو دویست متر! رو در سال طی کرده! میشه یکجور تردمیل صوتی تصورش کرد!

1489200=24*365*170

حالا اگه حداکثر فاصله زمین تا ماه (برحسب متر) تقسیم به مسافت طی شده نواری یکساله کنیم: 

=257= 384000000:1489200

یعنی آدم باید 257 سال یکضرب بشینه نوار گوش بده تابتونه ادعا کنه تو عوالم موسیقی با نوارکاستهای نوستالژیش تا کره ماه سفرکرده ! که خوب برای من وشما که محاله، اما برای بعضیا شاید شده باشه چه عرض کنم!

اما باتوجه به اینکه محیط استوایی زمین (دورتا دور زمین) 40075 کیلومتره فقط 27 سال طول میکشه که یک خوره موسیقی یکضرب با نوارکاست گوش دادن دورتا دور زمین رو در خیالاتش بگرده و این شدنیه و حتی شاید برای شماها اتفاق افتاده باشه!

27=1489200÷40075000

عین دور دنیا در80 روز میمونه اونا سوار بالون بودن ولی اینجا میشه دور دنیا در27 سال! * _  اونم سوار بر امواج موسیقی.

درحالیکه از این نتیجه گیریهای علمی و بینظیر خودم بوجد اومده بودم، حالا باید گندکاری کاست ها رو رفع و رجوع میکردم. با نوارهای پخش و پلا چندبار خواستم مو و ابرو برای چهرهای مقوایی درست کنم ولی خیلی سخت بود، منم عجله داشتم . 85 متر نوار هم به دست و پام پیچیده بود حتی تکون خوردنم هم سخت شده بود. یاد بازی گربه با کاموا افتادم؛فکر بکر! -ما تو کوچه مون یک گربه حنایی داریم که اسمش رو همسایه ها گذاشتن اُجاق! چون دایم دور وبرش بچه گربه های قدونیمقد میپلکن و همیشه هم بارداره (یعنی ته خلاقیت نامگذاری!)-- خلاصه تا صبح مشغول بودم همینکه رومیزم چرتم برد، دادِ خاله ام ده متر منو پروند: - «بیا ببینم! این نوارها وکاست آش و لاش تو سطل چیکار میکنه!؟!؟» بدو رفتم به سالن و تابلویی رو که پایین میبینین نشون خاله ام دادم و گفتم: «من بی تقصیرم! کار اُجاق بوده بخدااا...»