تعریف نوار کاست:
نوار کاست عبارتست از یک محفظه پلاستیکی که در آن نوار مغناطیسی به عرض 3/81 میلیمتر بین دو قرقره کشیده شده است. بر اثر چرخش قرقره ها داخل دستگاه پخش ، این نوار با سرعت 4/71 سانتیمتر در ثانیه حرکت میکند و در اثر تماس سطح مغناطیسی این نوار با هد دستگاه ، سیگنال آنالوگی تولید میشود که از طریق بلندگوها شنیده می شود.
تاریخچه:
اولین بار در قرن نوزدهم بود که اوبرلین اسمیت بدنبال بازدید از آزمایشگاه توماس ادیسون ، نظریه ضبط مغناطیسی صدا را مطرح کرد. در سال 1888 ، مجله "دنیای الکتریسیته" مطلبی نوشت با عنوان "Some Possible Forms of Phonograph"
در این مطلب ، دستگاهی توصیف شده است که از یک الکترومگنت و یک نوار آغشته به براده های آهن تشکیل شده است.
ده سال بعد در سال 1898 ، والدمار پولسن کارمند شرکت تلگراف کپنهاگ ، اصول و قواعد ضبط مغناطیسی را کشف کرد. او دستگاهی اختراع کرد بنام "تلگرافون" که اولین دستگاهی بود که بطور موفقیت آمیزی صدا را ضبط کرد. در سال 1918 بعد از انقضای حق ثبت اختراع پولسن ، آلمان تلاش کرد کارایی این اختراع را برای ضبط صدا ارتقا دهد. حدفاصل سالهای 1920 تا 1950 نیز کشورهای بریتانیا ، ژاپن و آلمان تلاش کردند دستگاه هایی با استفاده از نوار و مفتول های فولادی بسازند.
اما استفاده از نوار مغناطیسی به شکل امروزی از سال 1928 آغاز شد. جایی که فریتز پلامر آلمانی حق ثبت اختراع استفاده از نوارهای کاغذی یا فیلم آغشته به پودر مغناطیسی را به نام خود ثبت کرد. در سال 1930 ، شرکت آلمانی Allgemeine Elektrizitats gesellschaft -AEG تصمیم به تحقیق و توسعه بروی دستگاه "مگنتوفون" را گرفت. در تابستان 1935 آاگ دستگاه مگنتوفون کا یک و دستگاه مگنتوفون تایپ سی را در نمایشگاه برلین ارائه کرد و شور و شعف زیادی را برانگیخت. در همان سال شرکت باسف Basf اولین نوار مغناطیسی را برای مگنتوفون تولید کرد که شامل یک نوار از جنس استات سلولز بود که روی آن براده های اکسیدآهن چسبانده بودند. سال بعد ، باسف به جای اکسیدآهن از کربونیل آهن به عنوان پودر مغناطیسی استفاده کرد. در همان سال یعنی 1936 ، اولین ضبط عمومی بروی نوار باسف انجام شد؛ اجرای ارکستر فیلارمونیک لندن در سالن کنسرت خود شرکت باسف . محققان شرکت باسف همچنان به ارتقای کیفی نوارهای خود ادامه دادند. در سال 1938 آنها نوار مغناطیسی آغشته به اکسید آهن گاما γ-Fe2O3 که قرمز رنگ بود را ارائه کردند. این نوع نوار تا سی سال بعد که نوارهای دی اکسید کروم جایگزین آن شد تولید میشد. ذرات اکسید آهن گاما ریزتر از ذرات اکسید آهن معمولی بود و همین امر باعث میشد پاک کردن و ظبط مجدد روی نوار با کیفیت بالاتری انجام شود.
به نسبت ارتقای کیفیت نوار ، کیفیت دستگاه مگنتوفون هم باید بالا میرفت. در سال 1940 سیستم AC Bias کشف شد. مهندس والتر وبر این اپلیکیشن را در جریان تحقیقات خود و البته به کمک کمی شانس کشف کرد. با این مگنتوفون و نوار جدید ، کیفیت ضبط و پخش صدا بالاتر رفت. در سال 1943 شرکت باسف نوعی نوار پلاستیکی را جانشین نوار سلولزی کرد.
اما هنوز زمان برای عرضه نوار کاست به شکل سنتی و کلاسیک آن باقی بود. اولین تلاش برای ساختن این نوع نوار در سال 1958 صورت گرفت. کمپانی آمریکایی Radio Corporation of America معروف به RCA برای اولین بار کارتریج کاست به شکل امروزی را طراحی کرد. ابعاد این قاب عبارت بود از 127 *197*13 میلیمتر و نوار آن با سرعت 3/75 اینچ در ثانیه حرکت میکرد. زمان آن نیز سی دقیقه بود. این نوار کاست دوطرفه بود و از هر دو طرف امکان اجرا داشت. با وجود این ، این اولین تولید کننده نوار کاست به دلایل مختلف نتوانست در رقابت با سایرین دوام بیاورد و در سال 1964 بکلی از بازار محو شد.
یک سال بعد در سال 1959 شرکت NAB نوعی نوار کاست بنام فیدلی پک Fidelipac را ارائه کرد که البته بیشتر در پیامهای تبلیغاتی رادیویی مورد استفاده قرار میگرفت. پهنای نوار مغناطیسی آن 4/6 میلیمتر بود و تا اواخر دهه 90 میلادی مورد استفاده قرار می گرفت.
اما نوار کاست به شکل امروزیش برای اولین بار توسط شرکت فیلیپس و در سال 1963 به بازار عرضه شد. کاست فیلیپس از نظر اندازه ، یک چهارم فیدلی پک بود و به همین خاطر میشد آن را در پلیرهای کوچکتر که با باتری معمولی کار میکردند نیز استفاده کرد. عرض نوار مغناطیسی آن 3/81 میلیمتر بود (عرض استاندارد نوار) و در هر طرف نوار ، 30 یا 45 دقیقه میشد موسیقی یا صدا ضبط کرد. بعد از آن بود که شرکت های دیگری نیز وارد بازار نوار کاست شدند و نوارهای کاست مختلفی را بر اساس پارامترهای استاندارد شرکت فیلیپس عرضه کردند. هر روز کشف جدیدی در این صنعت انجام میشد و بر کیفیت تولید نوار کاست افزوده میشد.
ادامه دارد ...