تا حالا اصطلاح فیلمبال به گوشتون خورده؟ نه؟ درسته، چون خودساخته ست! دیدم فضا این چند روزه فوتبالیه، گفتم به کافه یه جو فوتبالی بدم.

می دونیم برای اینکه یک تیم فوتبال بره تو زمین و بازی خوبی ارائه بده فقط بازیکنها و مربی و ذخیره هاش مهم نیستند. تدارکات نقش مهمی داره ولی هیچ وقت کسی از عوامل پشت صحنه تشکر نمی کنه این بار من می خوام قبل شروع فیلمبال یادی از اعضای تدارکات بکنم:

سپاس از نورما دزموند گرامی برای آپلود فیلم یوزپلنگ

سپاس از جناب دون دیه‌گو دلاوگا برای معرفی اجمالی این فیلم زیبای تاریخی در جعبه پیام

سپاس از Kathy Day برای یادآوری غیبت یک عزیز که جناب پیرمرد باشن، در جعبه پیام

و سپاس بسیار از جناب پیرمرد برای به وجود آوردن این تاپیک ارزشمند

نتیجه این شد که بنده، پروفسور تشویق شدم فیلم رو دانلود کردم و دیدم. حالا چند بندی ازش در تاپیک تاریخ مستند در سینما گزارش می کنم تا تشکری باشه از یک همکاری تیمی و امید به اینکه باز شاهد حضور پیرمرد گرامی باشیم.

فیلمبال ما یوزپلنگ  The Leopard نام داره که برنده یکی از ارزشمندترین جام های سینمایی دنیا شده؛ نخل طلای جشنواره کن1963

درسته که مربی های ایتالیایی اصولا تیم رو دفاعی می چینند ولی در این مورد خاص مربی قدر و صاحب سبک ما، کارگردان بزرگ لوکینو ویسکونتی سردمدار نئورئالیسم ایتالیا، تیمش رو باحضور ستارگانی بزرگ؛ برت لنکستر، آلن دلون، کلودیا کاردیناله، ترنس هیل، سرژ جیانی و رومولو والی عالی چیده. تم آغلب کارهای ویسکونتی تنزل و انحطاطه. او در یوزپلنگ زوال تدریجی اشرافیت در ایتالیای جنگ زده رو با تأنی و ریزبینی همیشگیش به تصویر می کشه، برای همین ممکنه شاهد یک ریتم کند در فیلمبالمون باشید ولی اونقدر صحنه های چشم نواز و با شکوه خواهید دید که متوجه گذشت تایم سه ساعته نخواهید شد.

بپردازیم به گزارش بازی! ببخشید فیلم:

فیلم به زندگی پر تجمل و شخصیت پر تحمل دون فابریتسیو (برت لنکستر)- شاهزاده سالینا می پردازه.  داستان فیلم در سال 1860 اتفاق میفته و مربوط به مقطعی میشه که ارتش آزادیخواه به رهبری گاریبالدی جزیره سیسیل رو از زیر سلطه بوربون های فرانسوی آزاد می کنه.

پرنس دون فابریتسیو با وجود داشتن اهل و عیال، شخصیتی انزواطلب داره. با این اوصاف او سعی می کنه اطرافیانش رو خشنود نگهداره از همسر خشک مذهبش بگیرید تا فرزندان ریز و درشت و کشیش مقیم قصر.  او حتی علیرغم مخالفتش مانع پیوستن خواهرزاده جذاب و دلبندش تانکردی (آلن دلون) به یاغی ها (ارتش گاریبالدی) نمی شه و بعدتر وقتی تانکردی از گاریبالدی و عملکرد ضعیفش رویگردان شده و به ارتش پادشاهی ملحق میشه باز هم اعمال نظر نمی کنه. پرنس می دونه دختر بزرگش کانچتا عاشق و دلباخته تانکردی شده، اما حتی اونو هم برای این عشق نافرجام سرزنش نمی کنه. بعلاوه در صدد برمیاد در اثنای این جنگ و خونریزی ضمن ییلاق قشلاق کردن اهل و عیال، کاری کنه کارستان! برای تامین آینده نامعلوم تانکردیِ جاه طلب، مقدمات ازدواج او با زیباترین و در عین حال پولدارترین دختر شهر آنجلیکا (کاردیناله) رو جور می کنه که از طبقه سنتی آریستوکرات هم نیست.

فیلم بعد از این با تشکیل مثلث عشقی کانچتا- تانکردی-آنجلیکا بیشتر تم عاشقانه می گیره و گیرایی صحنه هاش دوچندان میشه. مخصوصا مهمانی مجلل  مجلس رقص و سکانس رقص شاهزاده سالینا با آنجلیکای زیبا که چشم همگان رو خیره می کنه. پرنس که چند لحظه قبل تنها در حضور زوج جوان و پرسرو صدای تانکردی و آنجلیکا، از پیری و مرگ قریب الوقوعش حرف می زد حالا کنار آنجلیکای فریبنده و اغواگر برای لحظاتی کوتاه از قالب پوسیده و کلیشه ای اش رها میشه و «جوانی»  رو احساس می کنه.

فیلم با حضور مستمر پدر پیرونه (والی) رابطه تنگاتنگی با دین مسیحیت برقرار می کنه. رابطه ای کاوشگر و انتقادی. دیالوگ جالبی بین پرنس سالینا و پدر پیرونه هست جاییکه کشیش می خواد بزور از دون فابریتسیو اعتراف بگیره و او امتناع می کنه. پرنس بحث رو به سیاست می کشونه و از سازش اشراف با طبقات پایینتر برای بقای خودش حمایت می کنه در حالیکه کشیش معتقده این توافق به هزینه کلیساست چون اموال موقوفه اشراف بین رهبران شورشی ها تقسیم میشه و پشتوانه کلیسا از بین می ره و نمی تونه به فقرا رسیدگی بکنه. دون فابریتسیو در جواب میگه:

«به کلیسا وعده جاودانگی داده شده درحالیکه به اشراف بعنوان یک طبقه اجتماعی چنین وعده ای داده نشده. پس هر مسکّنی که به ما وعده 100 سال بعد رو بده برامون حکم ابدیت داره. وقتی دستمون بجایی بند نیست تعهدی هم نداریم. کلیسا باید متعهد باشه چون مقدر شده هرگز نمیره! نابودی کلیسا می تونست مایه تسلی خاطر ما باشه. ولی پدر شما فکر می کنید اگه کلیسا روزی مجبور باشه برای نجات خودش همه ما رو فدا کنه، در انجام اینکار کوچکترین تردیدی می کنه؟ البته که نه!...»

در آخرین سکانس دون فابریتسیو شبانه کنار کلیسای مخروبه ای ناشی از جنگ می ایسته. مردم فقیر و کشیش دارن به داخل اون فضای ساده نورانی می رن- که کاملا با فضای درخشان مهمانی تجملی کاخ در تضاده. او در خلوت خودش زانو می زنه و به آسمان خیره شده و مناجات اعتراف آمیزی ازش می شنویم:

آه ای ستاره، ای ستاره وفادار! کدامين هنگام قصدِ آن داري به من وعده يِ ميعادي ديرپا تر ببخشي؟ ميعادي به دور از همه چيز، در قلمرويِ قطعيتِ جاودانت؟

فیلمبال ما تموم شد. امیدوارم از گزارش اِل پروفسور راضی بوده باشید. اگه پخش زنده رو از دست دادید تکرارش رو حتما ببینید! چون بقول دون دیه گوی عزیز و گرامی خودمون: «بعد از "بر باد رفته" ، "یوزپلنگ" دوّمین فیلم با مهمانی مجلل در همه‌ی دوران‌هاست؛ و با همان پیامِ پایانِ یک دوران! دوستان کافه-کلاسیک، تماشای-اش را از دست ندهید»