فراکتال های زیبا را جناب کورت اشتاینر و هانیبال گرامی، به خوبی معرفی کردند. این که واضح ترین و معروف ترین مثال برای یک شکل فراکتال گل کلم است، عین واقعیت است. یک مثال ساده و همه فهم. به نظرم ساده ها دوست داشتنی ترین ها هستند و  اشتباه است که اگر فکر کنیم ساده ها سطحی هستند.

 چند وقت پیش که به جمله ای از نادر ابراهیمی بر خوردم یاد فراکتال ها افتادم. (( جزئی از زندگی خودِ زندگیست.)) این که ایا زندگی را میتوان یک فراکتال در نظر گرفت؟ وقتی جزئی از زندگی هم باز زندگی نامیده میشود و واقعا هم خودِ خود ان است با همان میزان از پراکندگی بی نظمی، ایا نمیتوان گفت که زندگی یک فراکتال است؟

 از ان سوال برانگیز تر وقتی شد که با دوستی درباره " شناخت " صحبت میکردیم. این که جزئی از شناخت هم ، شناخت است و البته که همه شناخت نیست. وقتی ادمی را یکبار میبینیم و پی به خصوصیاتی درباره او میبریم با جزئی از شناخت مواجهیم که بالاخره شناختی از اوست و نه همه شناخت او. پس شاید شناخت هم، یک فراکتال باشد! یک فراکتال زیبا.

اما این که ریاضیات اختراع است یا اکتشاف را، من ترجیح میدهم که از این جا شروع کنم.

به نظرم ادمهایی که اهل فکر کردن هستند - و مسلما که همه ادمها فکر میکنند و این که چه فکر میکنند و چرا فکر میکنند هم به خودشان مربوط است - منظورم انهایی هستند که دنبال چیستی و چرایی خیلی چیزها میروند، خودشان برای خودشان. این ادمها دو مقطع را پشت سر میگذارند. یکی دوره ای که خودشان را نمیبینند و یا کمتر میبینند و بیشتر در جهان پیرامون کنکاش میکنند و به دنبال پاسخ های خویش در شناختن اطراف خود هستند و از پیدا کردن هر پاسخ لذت میبرند. منظورم از پیدا کردن هر پاسخ،رسیدن به ادراکی قابل قبول برای ان فرد است وگرنه که لزومی ندارد برای رسیدن به برداشتی از مثلا نسبیت ، حتما عالِم فیزیکدان شد.

  دوره دیگر دوره ایست که پس از مرحله بالا قرار دارد و همان ادمها بیشتر خودشان را میبینند. منظورم صفت ناپسند خود بینی نیست. منظور دیدن خود و جایگاه خود به عنوان انسان و یک موجود است در بستر همه انچه که در مرحله قبل به ان رسیده اند.

  مرحله دوم مرحله خاصیست که ادم را از علم به عقیده میرساند. تا وقتی در علم هستیم - که بیشتر هم چنین است - به درست و غلط خیلی فکر میکنیم و باید هم فکر کرد زیرا برای گذران زندگی مهم است و لازم. اما وقتی به مرحله عقیده میرسیم، چیزی که در سطح خیلی خیلی بالاتر از این حرفها، نامش عرفان است، بیشتر ترجیح میدهی سکوت کنی و نظاره گر باشی و با درست و غلط خیلی چیزها کلنجار نروی. یادم می اید در گذشته ای دور تابلویی در اتاقم اویخته بودم شامل این متن :

(( رازی در ریاضیات هست که بیش از هر چیز ادمی را تحت تاثیر قرار میدهد. اگر ابداعات ریاضی صرفا محصول تخیل دلخواه ریاضیدانان باشد، چطور میشود که برخی از انها کاربردهایی فیزیکی پیدا میکنند، مثل کاربردهایی که امکان میدهند مدارهای حرکت انقدر دقیق حساب شوند که ادمی را بر ماه فرود اورند؟))

 پس شاید پای راز در میان است .  رازهایی که  از زیباترین زیبایی ها هستند و به قول گفته ای از امام علی (( دانشمندان کسانی هستند که اقرار به اگاه نبودن از رازهای پوشیده انانرا از گشودن درهای غیب بی نیاز نموده است))